غم آشیانه

مگر از خیال ِ خامم ثمری به بار آید
که در این قفس ندیدم می ِ خوشگوار آید
غم ِ آشیانه گفتی گله از زمانه تا کی؟
چه کنم؟ زمین به چشمم همه شوره زار آید

نه بَرَم گشایشی شد ز دعای خیر خواهی
نه به شام شِکوه سر زد وجنات قرص ماهی
به مسیر ِ عمرسوزم ، چو اسیر خو گرفتم
که سفیر میفرستد؟ که" تمام شد تباهی"

نه هزار توی تلخی که به چشم ِ بسته طی شد
نه هزار و یک شبی که به نیاز و ناله قی شد
نرساند بار ِ  تن را  به  ترنمی، نوایی
بُن ِ رزم جوی عزمم همه سست پای و پی شد

عجبم ز تنگنایی که به راه خویش دیدم
نه خروش عجز پس شد نه پلی به پیش دیدم
همه راه رفتگان را به امید ِ زایشی نو
وُ تمام کودکان را به امید ِ ریش دیدم

برسان خیال ِ خامم به گلوی من هوایی
دل ساده را بلرزان به دروغ ِ آشنایی
ضربان ِ زندگی هیچ سراغ ِ ما نگیرد
تو به نای ِ واپسینم بِدَم از قلم دوایی