انسولین

با سلام.
در مورد این اثر،که در قالب موج نو سروده شده است می توان حرفهایی زد که امید مفیدواقع قرار گیرد.
از ویژگی های بارز موج نو بهره گیری از رمز و سمبولیسم است.این نوع شعر،که زاده شده از قالب سپید است، نه وزن دارد ، نه قافیه دارد و نه تساوی مصرع در آن رعایت می شود. به همین جهت هم هست که عده ای از صاحب نظران ادبیات، موج نو را در طبقه بندی اشعار ذکر کرده و آن را عمدتاً از متفرعات شعر سپید می دانند.تنها چیزی که آن را از متون منثور جدا می کند دارا بودن صور خیال است. شعر موج نو، در واقع برگردان ادبی «موج نوی سینمای فرانسه» بود با همه خصوصیاتی که از آن می‌شناسیم منهای توجه سینماگران موج نو به مخاطب! این نبودِ توجه، حاصل «مخاطب‌گریزی» شاعران این موج نبود بلکه یک اتفاق کاملاً طبیعی بود چون شاعران این جریان، با‌وجود تسلط نسبی به «زبان مبدأ» که سینمای موج نو فرانسه بود، از احاطه کافی بر «زبان مقصد» -که شعر پارسی با پیشینه درخشان هزارساله بود- برخوردار نبودند.یعنی در واقع اصل و شاخصه های شعر موج نو را،سینما و هر آنچه در آنست تشکیل می داد.بنابراین با این خواستگاه،طبیعی بود در شعر فارسی هم،با این پیشینه کهن شعر و شاعری،موج نو متاثر از شعر کهن نباشد و تنها تابع سینما با چاشنی صور خیال باشد.از شاعرانی که در این قالب،موفق بودند و توانستند نامی بر سر زبانها انداخته و مقبولیت عمومی هم پیدا کنند احمدرضا احمدی را می توان نام برد.البته این را هم اضافه کنم شعرهایی که اکنون من بعضا از شاعران می بینم و مطالعه می کنم نه قالب سپید است،نه موج نو،هم قالب سپید است،هم موج نو،این شراکت و عدم وجود،ریشه های فراوانی می تواند داشته باشد که یکی از آنها اینست شاعران مطالعه کافی و اطلاعات خوبی در این زمینه ها ندارند.بعضا همین که قریحه شاعری دارند و احساساتشان تراوش کرده و می سرایند را کافی می دانند.
در این اثر،که می تواند یک نمونه تمام عیار از شعر موج نو باشد، در نتیجه، لذت و بهره‌وری بیشتر خواننده را دنبال می کند. و مخاطب را به تأمل وا می‌دارد که به مفاهیم دیگری از شعر دست یابد. یعنی ذهنِ مخاطب را به سمت مفاهیم ناآشنا اما آشنا سوق می‌دهد که این تیپیک زبانی به دنبال تصویر مفاهیمی آکنده از انگاره‌های مجازی‌اند اما در بطن همین تصاویر هم واقعیاتی بکر و تازه نهفته است. مثلا شاعر در این بخش از شعر : نگاهم می رود به انسولین های خودکاری/انگار!/دردهایم شروعی دوباره از سر خواهند گرفت... و نیز هم در این بخش : بر می گردم/پایم خورد به قوطی های قرص/صدای مادر ...فضایی تلخ و گروتسک‌وار را از فضای داخل خانه که می تواند در سطح جامعه هم گسترده شود را تداعی می‌کند که یک مفهوم کلی از جامعه را درگیر این سوژه تلخ می‌کند.پس می توان و باید گفت که پنهان‌سازی معنا و خواننده را به تأمل واداشتن در جهت نیل به زیرلایه‌های این معنا از مهارت‌های مسعود در سرودن این شعر است.

با سپاسمندی

سلام .... گمان می کنم برخلاف آنچه دوستان ستار و همیشه عیب پوش سایت نوشته اند و قطعا همه از ناحیت لطف و مهربانی ایشان است ، این سروده با توجه به تم تازه و فضای کاری اش ، می توانست خیلی از این فراتر و بهتر باشد . و حتا چندجا سادگی متن وار سروده حرصم را در میآورد .

عادت می کنم به یخچال
ثابت و بی سکوت
هیچ کس نمی داند!
دلم می گیرد،
گهگاهی
درش را آهسته و بیهوده سوی دلم باز می کنم،

مثلا همین خط اول که بی شیله گی آن از حد استاندارد هم بیشتر شده و مستقیم گویی شاعر توی ذوق می زند .

اما این همه ی داستان نیست . از اینور بخواهیم به قامت این سروده نگاه کنیم با نکات جالب و شعرناکی مواجه می شویم :

آرامش دردها
قطعا یک پارادوکس است چرا که درد و آرامش نقیض همدیگرند و آوردن آنها در کنار هم ، در واقع یک منظور هنری ست



نگاهم می رود به انسولین های خودکاری



دردسرهای سردرد!
این عکس هم از ظرافتهای کاری این اثر بود که به زیبایی کار کمک کرده است


مادرم گفت:
صدای خواب زیباترین نغمه ی ذهن است
بخواب.


و پایان بندی زیبا که کمتر می توان در شعرهای امروزی پیدا کرد ، یکی دیگر از خوبیهای اثر مسعودخان بود . و البته پیشنهادم این است که به این صورت نوشته شود :

بخواب
خواب زیباترین نغمه ی ذهن است



اما چه این سروده شرح حال شخص شاعر باشد و چه صرفا موضوعی عام مربوط به بیماران مربوطه ، لازم است که همدردی متقابل را برانگیزد و دوستان در پی قوت قلب باشند . همانطور که بانو استاد کوهواره ی عزیز ، این حس را نشان داده و به تیمار این زخم برخواسته است .