وقت پاییز

وقت پاییز است شاید ابرکی سر به هوا
میشود دو میشود یک در خیالم بی هوا
بار آخر گفتم اما میروی از خاطرم
همچنانم رام بی چون و چرای این هوا
آمدی با خش خشِ برگی دلم آرام شد
کودکش دانستم انگار از فریبی خام شد
خرمن مویت نزد موجی به چشمانم ولی
گرچه رویم خیس یک باران ناهنگام شد
شیب مژگانت مجال فتح ابرویت نداد
عشق را در جعبه ای با قفل دستانت نهاد
تا مگر باشی کنارم هر خزان تا سال بعد
حین رقص شاخه از سرمستی آواز باد