فراسوی عطرها

ماه مجاهدی،
ونوس را از قعر دریاها سرمی کشد
باغ های جادویی در چهارده شب
به آیینه ای جیبی خیره اند..
ما عنقریب دماغه های عشقیم
تو نازکدلی
سلسله ی صعب اندوه ، مجالت نمی دهد
بیا
آب جو بنوش
من چهار قل میخوانم
می آویزم به آغوشت
دستمال سفیدی بر میدارم
گرد میگیرم
میتکانم
شاید فردا
خدمتکار زخم بستر داشت
و نی لبکی ، قوز بالای قوز خودش بود

بیا مشت سفسطه را برایم بگشا
خطابه ی فصل برگریز ست
بیا
اقلیم بارانی من!
تو هم ، در فراسوی این عطرهای ویرانگر
عاشقم باش..