شهید

درود بنده به شما بانوی ارجمند

با خود کلنجار رفتم تا برغم عادت همیشگی بجای واژه‌های تصادفی و یکهویی، برای این یکی عنوانی مرتبط بگذارم.

از لحظه‌ی ثبت تا وقتی که خسته شدم، نزدیک پنجاه بار ویرایشش کردم. خیلی از واژه‌ها از بین چند داوطلب گزینش شده اند. راضی هم نیستم.

حضور درخت برای خواننده‌ای که تاک را نمی‌شناسد راهنمای خوبی‌ست. امّا حق با شماست، غایت نهایی نگارنده، سخن با مخاطب خاص است، می‌طلبد سلیقه‌ی او نیز خشنود بماند.
اتفاقاً گزینه‌های خوبی نیز برای بهتر شدن این مصرع هست.

مصرع دیگر را که اشاره فرمودید، هنگام تنظیم این سروده به بیشتر از پنج شکل نگاشتم، این شکلی که در نهایت بدست آمده را گوشنوازترین و دارای بیشترین گفتوگو با بیت‌های دور و نزدیکش یافتم. بعید است بتوانم تغییرش دهم.

سپاس که خواندید و قابل دانستید.

برای نمونه در مصرع

آری مرا با ساقی امشب مختصر کاری‌ست

دشوار بود که "مختصر" که واژه‌ای بیگانه است را بجای "تا سحر" که منظور اصلی نیز است، بکار ببرم. امّا در نهایت مختصر به گمانم بهتر آمد.

با کمک شما باز هم ویرایش شد.
سپاس از همراهان ارجمند بویژه شما.


(در خواب می‌بینم و یا این دفعه بیداری‌ست
این اشک شادی است یا این بار هم زاری‌ست

از موی یار است این نسیم ارغوانی رنگ
یا یک توهم در مشام تشنه‌ام جاری‌ست

آیا در اینجا کاروانی می‌رسد آخر
آیا نمی‌دانند اینجا را چه بیماری‌ست

آیا خبر دارند، از این کهنه رامشگاه
هرکس فراغی برده در بند گرفتاری‌ست

باید بشویم کوچه را با قطره‌های سرخ
باید بنوشم باده را تا در قدح یاری‌ست

بایسته است آیا ببندم بار هجرت را
آیا سرانجام این خرابی را خریداری‌ست)؟

آری مرا با ساقی امشب مختصر کاری‌ست
آری که زخم از نیش زیبا چهره‌گان کاری‌ست

آری سخن‌هایم مرا دیگر نمی‌رانند
دیگر نمی‌بینم اگرچه بعد ناچاری‌ست

قندیل یخ می‌بارد از دیوار دل‌سنگان
هر جا سخن از مزد هر سنگ از فداکاری‌ست

آری فریبِ دیده را دیگرنمی‌بینم
حالا که می‌بینم در این صندوق‌چه اسراری‌ست

ای هر که در هر غنچه بر لب‌هایتان خاری‌ست
بر شاخسار فضل‌تان افتادگی خواری‌ست

حالا که می‌خندید بر این خار خشکیده
که افتاده برپای گل از بنیاد خود عاری‌ست

من، خون! خون! از تاک نوشیدم نمی‌دانید
عبرت کنید افتادگی تاوان خون‌خواری‌ست

من نیک می‌دانم که خون آلوده خواهم مرد
تا آسمان آبستن از طوفان بیزاری‌ست

تا بر زمین افکنده دامان از درخت، عریان
من نیک می‌دانم تفاخر انگ بی‌باری‌ست

آخر به رخسار که باید چشم بسپارم
حالا که بر چشمم نقابی از پدیداری‌ست

در فصل رنگ افتادن از رخسارِ دنیا هیچ
دنبال نا ویدا نمی‌گردم که بیگاری‌ست

حالا که ذهنم بال رست از طورِ دل‌ سنگی
می‌بینم از بالا چه ننگی در دل آزاری‌ست

می‌پرسم از اندیشه ای پروانه، باور کیست؟
- این عنکبوت عمر مرا در تور پروا ریست

باید بگویم، یا بغرّم، رعشه اندازم
در صور تا بر تاج قلّه بردم این‌بار ایست

ای لحظه‌های رفته بازآیید او اینجاست
سیمرغ مقصود از گذشت از یک به بسیاری‌ست

ای خاطرات مرده برخیزید، رستاخیز
مانند پرواز است بر پروانه اجباری‌ست

یک لحظه یک عمر است، کل زندگی یک‌دم
یک برگ با باد است و یک هم مرد خودداری‌ست

ما باختیم آری و نه بردیم و خندیدیم
نوبت به ما افتاده چون گردونه ادواری‌ست

بعد از هزاران سال نه گفتن در این کابوس
لب‌های چین‌آلوده‌ام همخواب یک آری‌ست

کوری جدا از مردم آمد این‌چنین پرسید
ای خواجه در خواب است یا این‌دفعه بیداری‌ست

درود به شما
سپاسگزارم

درود به شما، سپاسگزارم

درود به شما

لطفا بیت‌هایی که معتقدید بود و نبودشان فرقی ندارد را نام ببرید، سپاسگزارتان خواهم بود.

درود بنده به شما استاد گران‌ارج

دو نوع از بی‌تفاوتی داریم:

- برجی که هزار طبقه دارد، بود و نبود یک طبقه برایش فرقی نمی‌کند.
- خودرویی که راننده ندارد، بود و نبود بنزین به حالش فرقی نمی‌کند.

میان این دو وضعیت تفاوت بنیادی است.

از آنچه در این مدت نوشتم، این آخری را حیفم آمد دریغ کنم، با اینکه می‌دانم مانند همیشه بنزین خالصی نبودم.

هرچه از حس خوش رسیدن سخنم به محضر اندیشه‌تان بگویم، کم است.

سلام دوباره

آنچه که روح انسان را تعالی میدهد ، اندیشه های والا و از آن مهمتر ، اشاعه آنست . و در باب شعر این قاعده بسیار پررنگ تر است و به همین خاطر ماندگاری آثار ادیبان این سرزمین از ادوار گذشته تا کنون خود نشانه بارزی از این مدعا و سببی بر زنده بودن نام و اندیشه های ایشان است . و باور دارم که هر آنچه سبب بهبود افکار و بینش جامعه شود ، بجا و رواست
و چه نیکی بهتر از این که با داشته های خود ، در این راستا قدم برداریم و امیدوارم که همچنان ما را از این سروده های ناب بهره مند کنی

توفیقت فزون و غم از دلت برون

درود بنده به شما استاد

در محضر شما، آن دریغی که بنده نوشتم، معنایی وارونه دارد.
من به آینده‌ی تمدن‌مان خیلی امیدوارم.

درود به شما
سپاسگزارم

خواننده‌ی گرامی

با وجود اینکه مانند همیشه به هیچ بودن خود معترفم، مانند همیشه نیز همه‌ی تلاشم را در کم‌فروشی نکردن بکار بسته‌ام. در این‌باره به شما اطمینان می‌دهم.
شما چطور؟ تلاشی داشتید؟
شما نوشتید، TL;DR خیلی بلند بود نخواندم... نا امید کننده است.

همراه گرامی

زمانی که بنده در این وبسایت زمان می‌گذراندم، اگر سروده‌ای را دوست نداشتم، مثلاً واژه‌هایی که با سلیقه‌ام فاصله دارد را می‌دیدم، یا توهین به مقدّساتِ خودم بود(وطن، فردوسی...)، ... آن را نمی‌خواندم و شاعرش را هم پس از اینکه تکرار می‌کرد بی‌تعارف در ذهنم علامت‌گذاری می‌کردم تا کمتر وقتم را برای آثارش بگذارم.
از اینکه خود نیز به دلایل مشابه بایکوت شوم هم گلایه‌ای نمی‌کردم.
احساس بهتری داشتم.
شما که اهل ادبیات اید، می‌دانید در محضر آنها که ادبیات را وامدار بدنیا آمدنِ ایشان در عصر چراغ‌موشی هستیم، این سروده‌ی بنده مانند بچه گربه‌ای‌ست در قفس شیر.
قطعاً مانند ایشان دیگر بدنیا نیامده و نخواهد آمد که اگر جز این بود، امروز چنین استدلالهای بی‌بنیانی باب نمی‌شد که "ما در عصر شتابیم و وقتمان کم است و فرزند زمانه‌ی خویش و..."

چند ساعتی این نوشتار به قول شما طویل و سنگین را تحمل نمودید، سپاسگزارم.