نیلوفر تنهای شبهایم

بر زبانم مهر خاموشیست
ای نیلوفر تنهای شب هایم
چه دستی بین آن موهای وحشی است؟
خموشم من،
گمانم تو پر از حرفی
چنین افتان و خیزان در میان باد می گردی
شبت طعمِ تنِ ماه است
نگاهت غرق یک آه است
تو ای نیلوفر مغموم
چه غم ها در دلت داری
یا شبانگه در کنار که
سر خود را به بالین می سپاری؟!
هان! همین خشم فروخفته!
نگاهت سخت خشم آلود
به سوی تیرگی ها
گامهایت را روان داری
لبت آکنده ی لرزش
تنت، تن خسته و رنجور
وای آغوشت!
چه خواهش ها در آن آغوشِ پر رازت!
خبر از دور می آید
مصیبت های یک قرن است
گوییا خواب از دو چشم تو فراری است
ای نیلوفر مغموم
منم من، درد تو درد همین قلب است
با خودت شعر مرا میخوانی و گویی
این همان حرف است!
حرف یک سنگ و دلِ شیشه
شکسته، راه خود را خوب می داند
شکسته با زبانش زخم دلها را بچسباند
آه ای نیلوفر تنهای شب هایم
شبت خوش باد
تمام غصه های آن دو چشمِ سرد و غمگینت
فرامُش باد

تیر ۱۴۰۰