طلوع تازه

بیابشکن، قاب پنجره

شاید سکوت شب فراری شد

که چون بختک ، روی روزخوابیده

وبغض کهنه ی زخمی

که روئیده درون دخمه ای تاریک

رهاگرددازافکار بی سامان

میترسم میان لایه های پیچ درپیچ پریشانی

دوباره ته نشین گردیم

بیاازچادرشب زودبگریزیم

تادلواپسی هارا بدست بادبسپاریم

ودورازاین هیاهوهای بی معنا

دوباره شوق پروازی به سرگیریم

اگرچه سنگ رابستند وسگ آزادمیگردد

ولی بایدعادتهای ترسیدن

ازاین واق واقِ بی بنیادرا، بیرون کنیم ازسر

تادرباغ آزادی ، گام تازه برداریم

طلوع تازه ای را رنگ بگشاییم