داوینچی

سلام

یکی از جریان‌های مدرن شعری در اروپا و ایران، شعر «تجسّمی» (Concrete poetry) است. شعر «تجسّمی» یکی از هنجارگریزی‌های نوشتاری (Deviation) و برجسته‌سازی‌های زبانی (Foregrounding) است که از درهم آمیختگی شعر و گرافیک پدید می‌آید. در این جریان شعری، ساختار نوشتاری متن به گونه‌ای گزینش می‌شود که نوع چیدمان و طرز تلفیق حروف، واژه‌ها و جملات شعر، نوعی تصاویر دیداری قابل تأویل بیافریند اگه بخوایم توی این شعر تصویر سازی رو با شعر تجسمی یا همون کانکریت مقایسه کنم
میتونم به این قسمت شعر اشاره کنم
هنوز خبری از آفتابِ نبود
که احتیاج
تابوتیانِ متحرک را
از
آ/
آ/
آسانسورِ خواب آلود
به خیابانِ مضطرب
از میدانِ مثلن آزادی
به اردوگاهِ اجباری کار
تبعید و
مسیرِ شیمیدان
اشاره کرد:

همون طور که میبینید آسانسور با حروف /آ / داره میاد پایین

و در یک شعر دیگه

دیگر
من
باور نخواهم کرد
خرطو
مفیل
و پا
ندو
ل ساعت را
چون
آن
آبــــروی
آبنبات ساعتی های قناد
ریخته...

مثلا این شعر از  شاهرودی
اگر اون کلمه ی ریخته رو نمیاورد چطور مخاطب میخواست متوجه بشه
خرطوم
رو سر فیل ریخته بنابراین از نظر من آوردن کلمه لکنت مشکلی نداره بلکه کلیدیه برای مخاطب که شعرو درک کنه

سیروس شمیسا یه جمله داره که میگه وقتی میگیم ادبیات کلام مخیل است مراد اینه که کسی که اون آثارو خلق کرد با زبان نقاشی بکشه و در جای دیگه هم میگه که تشبیه و استعارها خودش یک نوع نقاشی های زبانیست که من همانطور که در اشعار اقای بدری این مورد رو زیاد دیدم در اشعار حافظ هم که بطور خیلی زیبایی وجود داره هم دیدم
مثل این بیتش

/شب تاریک و بیم موجو گردابی چنین حایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها/

این شعر چیزی کمتر از یک تابلوی نقاشی ِ زیبا نداره ولی به قولی شعر باطنی نقاشیه در حالی که  شعر تجسمی یا کانکریت بطور دیداری هست مثل همون آسانسور که گفتم
درواقع من شعر هایی از دست خوندم که بعضیاشون واقعا جالب و زیبا بودن خیلیا هم واقعا بیخود بودن
در بهترین حالت دلیل این است که شاعر می خواهد راه فراری برای مطرح کردن حرف های درونش پیدا کنه یا شاعر از هر راهی حرفشو بزنه ولی هیچ کس صداشو نمیشنوه و یک بار تصمیم می گیرد که آن قدر متفاوت بنویسد تا جلب توجه کند و چیزی که توی شعر اقای محمدی هم به عنوان فرضیه گفتم که رد شد😁 . شاید هم شاعر بخواهد قاعده های زبانی و شکل مرسوم کلمات را بشکند. اما وجه دیگر تمام این خوش بینی ها، این است که کسی از سر شکم سیری چیزی بگوید و اسمش را بگذارد، شعر. خب نگه این چه کاریه!؟
این کار نیاز به مهارت و خلاقیت و تفکر و تصویرسازیِ قوی داره که اقای بدری از این مشخصات بی بهره نیستن
قطعا شنیدیم ادبيات يا سينما به نقاشي نزديک شده مثل بیششتر شعرهای اقای بدری یا رمان کلیدر که نويسنده بيشتراز اینکه به توصيف صحنه ها و ميدان ديد خودش بپردازه به  رنگ آميزيشون مي کنه و نيز در سينما، توجه کنيد به فيلم هايي چون /اشو، غريبه کوچک/یا/ايسيکل ران/
در رنگ ها و تصاويري که از آميختن آنها به دست مي آيند، بيشترين اهميت رو دارن. تصور کنيد اگر اين فيلم ها سياه و سفيد ساخته شوند يا موضوع آنها به شکل نمايشنامه عرضه مي شد؛ در اين صورت چيزي از آنها باقي نمي ماند يا به طور کلي چيزي متفاوت و حتي متضاد با آنچه اکنون هستن، از آب در ميومد حال اگر بخواییم نزديکي هنرها و نقاشی رو بیان کنیم ، شعر نيز بهره يي خواهد برد و شعر کانکريت از اين جهت نمونه خوبي است که شاعر با کلمات، موسيقي خاص، وزن خاص، تشبيه و اغراق و استعاره خاصي را بيان نمي کند بلکه طرح ويژه يي را با بهره گيري از کلمات مصور مي کنه
پر حرفیِ کسی که همیشه در محضرتون می اموزه درحالِ درس پس دادنه رو به بزرگواریِ همیشگیتون ببخشید😊🙏🏻🌱

قلمتون نویسا

سلام ....

اول اینکه بگویم لکنت سرایی را قبلا هم دیدم حتا در اشعار کلاسیک و خوب یادم نمانده کجا خواندم . به گمانم در مثنوی معنوی هم خوانده باشم . اما نگاهی اجمالی می اندازیم به لکنتهای این شعر تا ببینیم آیا فقط پژمان خواسته مثلا چیزی بلغور کند یا واقعا آن کلمات ارزش الکن شدن داشتند و این لکنت حالتی را صادر کرده است و شاعر چه مفهومی از آن اراده نموده است ؟ ....


بُ بُ
بغض دلم سنگین است


خوب فارسها به آن هق هق می گویند و ما لکها که استاد کلمات تصویری هستیم ، به آن وره نسک ( varanasi) می گوییم که با چند حرکت کوتاه شروع شده و ناگهان گریه جاری می شود . پس ب ُ بُ بغض روایت تصویری این حالت است .




هزا/هزا
هزاران بار جان دادن را زیسته ام


خوب جان دادن را ما لکها " دسبازی و قله فری و .. " می گوییم . فارسها بال بال زدن می گویند . لحظات آخر میت پیش از موت یکی دو نفس بلند می کشد دقیقا مثل آخرین شعله ی شمع که کشیده است . ( و یکبار هم مرحوم فروغ گفتند ) پس در اینجا هم هزاران بار جان دادن برای اینکه ملموس تر شود و با واقعیت صحنه تطابق بیشتری داشته باشد به الکن نمودنش می ارزید



آ/
آ/
آسانسورِ خواب آلود


اصلا این دیگر مثل تست وگویی در سریال شبهای برره نیازی به توضیح نداره . چون هر ایران که توفیق درک زمانه ی حاضر را داشته حرکات الکن و اسلوموشن آسانسورها را قطعا می داند و می شناسد ..



دیگر
چ/چ
چه
می توان نوشت

و خوب اولا در خط بعدش حضور جبار باغچه بان خود توجیهی ست بر الکن بودن . دوما اینجا دیگر خود شاعر است که مات زیبایی او می شود و به تپق می افتد . اما این تپق را به شکل کلمات شرحه شرحه شده بیان می کند .




شعر را سعی کردم صرفا از این منظر بررسی کنم که اولا برای دیگر دوستان هم‌فرصت بحث بماند و دوما به پژمان بدری یادآوری کنم برای تنبلی اش دنبال توجیهات نگردد . شعری که نقد منفی نخورد اصلا شلوغ نمی شود . و در کانون توجه قرار نمی گیرد . و خوبی نقد منفی این است که شاعر را در مقام‌ پاسخ قرار می دهد و چنانچه این تضارب محترمانه باشد ، به اشتراک فهم زیادی خواهند رسید .
بفرمایید گردن شعر مانا و چاقوی نقد همه ی عزیزان