غزل لاله

زمانه چون تو ندارد نشان به زیبایی

سپیده از تو بگیرد امید فردایی

شب از دو چشم سیاهت خجل به پرده ابر

فتاده نزد تو سرو از شکوه و رعنایی

مثال عشق و رهایی که بید مجنون شد

بگفت نزد تو آموخت رسم شیدایی

خیال خنده نرمت به قلب خسته من

شکوه گلشن سرسبز قصر مینایی

نگاه خسته مهتاب تا سحر یکدم

ز پشت پرده نیاسود تا بیاسایی

در آسمان نگاهت هزار منزل نور

به دیده ام ز کرم ریخت نور بینایی

به سرزمین غزل بس سفر نمودم لیک

گلی چو لاله سرخم ندیده صحرایی

شب از میانه گذشت و سخن از او بسیار

خموش به که برآید ز دور آوایی