اهورای خاک

گرانمایه فرنام آوای تو
کُهن-رود آبستن باستان
دَم شایگان در سبوی نگاه
مِه تند کُهسار سرگالشان

چه پُرتاب بر باژگاهان تیر
پر از موج نستوهِ آبی شدی
از ابران پَرخوی باران-نشان
پر از خواهش ماهتابی شدی

در این برزن سوت و کور کبود
که تنهایی مریمان ، زایشست
در این تارتاران بتخانه- گون
که مرگ نجیبانه آسایشست

پر از کوچ آزادگاهان ، خموش
پی عطر تنهایی ات میدوم
کژ و مژ ،به پندار سوهیده ام
پر از چارگام تبم ،دم به دم

تو آن آرمان برازنده ای
پرندین -خیال تراوای عشق
دلت چون فراخی دریای دور
پر از آبخستان رویای عشق

تو چابکسوار بیابان شعر
تو سودای دوشیزگان غرور
چکاد سپیدای جوی سپهر
تو یاد ازیران آونگ نور

سپنتای دستان گرمت مرا
عقابی رها کرد در هر دیار
و آتشکده در دهانت شکفت
که از هوم پرشد نوای بهار

نگار فرآیین مزدا ، ز توست
نژاد شر و شور دیبای آب
می جام سرشار هنگامه ها
خروش ستیهنده ی آفتاب

تو پندار شیدانه ی بامداد
شیان سیاوش میان تنت
دچارم به تو ای اهورای خاک
به تاراج شیرین پیراهنت..