پست های وبلاگ

درود

هیچ شاعری مادرزاد بدنیا نیامده است و هیچ راننده ای در شکمِ مادرش متبحر نشده است.
مگر با:
کوشش، همیّت و جدیّت
مطالعه مطالعه مطالعه

شما عزیزِ دل، شعرهایت چکش کاری نیاز دارند

جاهایی از کلاسیک به سمتِ ترانه پریده ای و گاهی بسمتِ الفاظِ عامیانه تر ( هیچ اشکالی ندارد)
برادر فرهیخته ام، در شعر سومت، که ردیف آن واژه ی باشد است.... جاهایِ بیشتری، قافیه قربانی شده است
بیت اولش که ردیف ندارد.... خواسته ای بسمتِ مثنوی بروی ( غمین و رحیم) انتظار میرفت که مثنوی را تداوم ببخشی، اما با واژگانِ ردیفِ باشد دیگر از مثنوی پَریده ای و بسمتِ غزل رفته ای.... لیکن غزلی که قافیه ندارد
غمین، مرحمی، سامری و قس علی هذا، هم قافیه یِ قوافی نیستند

قشنگم، ذهن خلاقی داری.... دغدغه ای داری، بغضی در ته گلویت همواره دلت را میگزد و مایلی که آنها را بر روی صفحه ای بیاوری
میتوانی با یک نبوغ، سپید و نیمایی و موج نو و پریسکه شان کنی حتی رسالتِ بزرگِ کاریکلماتور
اگر هم دوست داری که کلاسیک سرا یا نو سرای خوبی باشی، قطعا باید کتابِ عروض و قافیه دوران پیش دانشگاهی یا دبیرستان را بخوانی ( همه ی این اعضا آن را خوانده اند و معمول است که به آنجا سری بزنی) حتما برایت کارگر خواهد شد، دستت را میگیرد
شاهنامه را باز میکنی:
بِ نا مِ خُ دا وَن دِ جا نُ خِ رَد
فَعولن فعولن فعولن فَعول یا فَعَل ( بحرِ متقارب)

مثل بخش کردنِ دوران دبستان که اینجا هجا و تقطیع گفته میشود و خود ماها هم در حال حاضر مثل دوران ابتدایی با انگشت میشماریم:
فَ عو لن ۳ بخش
که میشود:
فَ کوتاه.... عو بلند .... لن بلند
با علاماتِ کوتاه U .... و علامت بلند _ خط تیره میشود

باید اینها را از کتاب عروض و قافیه دوران دبیرستان بخوانی ( از اینترنت میتوانی راحت سرچ کنی و به سهولت بخوانی... آنقدر تکرار اوزان بکن که ملکه یِ ذهنت شوند

دائم پیش خودت بگو:

جوانی که نامَش بُوَد اشکبوس
فعولن فعولن فعولن فعول

یا تمرین کن و بگو:
ای ساربان آهسته ران کآرامِ جانم میرود
مُستَفعَلَن مستفعلن مستفعلن مستفعلن

و به همین ترتیب، آنوقت وزن را فرا گرفته ای حتی وقتی کسی پیشت شعر بخواند میتوانی بصورت سماعی(شنیداری) وزن را تشخیص دهی، تمرین میخواهد، چون شیرین است و انگیزه داری، قطعا موفق میشوید برادر ارجمند.

میماند، دامنه یِ واژگان ( گاهی شعرهای دیگران را از کتابها یا رسانه های امروزی و اینترنت و غیره بخوان، به لغات و کلماتشان توجه کن.... مثلا میتوانی بجایِ مغزک قاطی، بگویی:
ذهنِ پَریش یا فکر مشوش یا خیالِ رنجورم و غیره

بناهذا، دوست خوبم، رویِ مطالعه و خلاقیت میتوانی بسیار حساب باز کنی.

در آخر اینکه:
واگویه و نِگَره ای که داشتی، سریع منتشر نکن، هیچ عجله ای نیست، حتی اگر نثری باشد. امروز نوشتی یا یادداشت نمودی، روز بعد همان را فقط یکبار دیگر بخوان، فراموش کن که شعر مال شماست، طوری بخوانَش که انگار شعرِ بیگانه ای را میخوانی.... میبنی که جای پیشرفت دارد، چهار پنج ساعت بعد دوباره اینبار به هوایِ اعتلایش سراغش بگیر، شک نکن چیز جدیدی برایش می یابی ( وقتی برای بار اول سروده ای خلق شد، آن را زیرِ فرش و کمد و غیره قرار بدهیم.... روز بعد وقتی آنرا خواندیم،موارد بهتر و نوتری کشف میکنیم و اضافه مینماییم.... این حاصل تجربیات هستش).

زنده باشی