پست های وبلاگ

دیشب پدر
ساعت خانه را
عقب کشید!
ومن دردلم زمزمه کردم
کاش میشد
عقربه های عمرراهم
به عقب برگرداند!

✍️جمیله_عجم(ب.و)

کاش
فریاد نمی‌کشید.. زمان
حرکت ِ ثانیه‌ها را
و گذشته نمی‌شد.. گذشته‌ها
تا این روزها نیز..
به اندازه‌ی سرسوزنی
مهربانی داشتی!
و بی‌آنکه بخواهم از تو
مرا تنگ.. در آغوشت می‌فشردی!

*شاهزاده*

درود بر بانو طوسی نازنین
بسیار هم عالی
روزگارتان نیک

سلام و درود


آن زمان که در برخی لحظه‌ها
عاجز از وصف ِ احساس ِ درونت باشی
تا آنجاکه نشود
حتی از خودت
بایک کلمه حرف هم که شده
بخواهی دفاعی در برابر تیرپرانی‌ها داشته باشی ..
پس بدان
هنوز تا هنوز قلب ِ پاکی داری
که از عطای الهی
به آلودگی‌های این مکانِ دنیانام
دُچار نگشته است .

درود بزرگوار
شاید عجیب ترین تعریفی که بتوانم از زمان ارائه کنم این است که
زمان طول حسرتهای آدمی‌ست
و اینکه چرا زمان برای کسی دیر و برای کسی زود می‌گذرد مربوط به طول و عرض و عمق حسرتهای اوست
🌺🙏

سلام
بحث زمان و مکان و خمیدگی و ... رو متخصص نیستم . فقط تو یکی از شعرهام گفتم که من گاو بودم و همه چی رو باور کردم . ولی با این وجود اگه مکان خم بشه و من بیفتم توی هند ( رودخانه ی گنگ ) تبدیل به خدا میشم . چون اونجا گاو قداست داره

شعر را پیدا می کنم و می فرستم همینجا

باسلام ودرود
سپاس ازشما ومطالب ارزشمندتان و طرح سوال

تقدیر نشسته بود کنج دل زمان موهایش راشانه می‌کرد

‌گاه این سو می بافت ،گاه آنسو
گاه یک بافت ،گاه چند بافت

موج می انداخت وصاف می‌کرد
چون دریای در تلاطم...

گاه به باد می داد و گاه کلاهی برسر.‌..

زمان به تنگ آمد.کارهای تقدیر پیمانه ی صبرش رالبریز کرده بود.

کودک دست تقدیر ،دیگر بزرگ شده بود
وبازی های تقدیر برای او زجر آور و حوصله بر...

زمان روزی به خود آمد و تصمیم گرفت موهایش رابه سرزمینی دیگر راهی کندتا از دست بازیگر تقدیر رهایی جویند.

باموهایش وداع کرد وسوار مرکب زمان از آنجا دورتر...

فرسخ ها نفس داشت تازه میشد و زمان خیالش کم کم آسوده...

غافل از این که دست ِهزاردستان تقدیرهمه جا درکار است.

درآن دورها تقدیر با باد هم دست شده بودتا موی زمانِ نافرمان طاغی را بکشد... و در بند سازد.

باد سربازانش را مسلح فرستاد .
سربازان خشن باد،مرکب زمان رایافتند و متوقف کردند و هر تار موی زمان را چنان بر نیستان بادداد که گویی زمان را همان هنگام پیکر از هم جدا شد و از عمق تاریخ ،محوِ خاکستر نیستی شد.
چنین شد سرنوشتِ زمان مفلوک که تقدیر چون خواهد همان کند مگر خدای لایزال خو دنخواهد

اونم مطلب ادبی من درمورد زمان وتقدیر
حالا شاید خارج از واقعیت ورویایی

زمین رادرزمان گم کرده ام
و
زمان را درزمین
باپاهای ناپایه ام دفتر خط خورده ی خاطرات را شخم می زنم
که رد پایی بیابم از آنکه به تاراج برد در بن بست گاه
تاریکی،
دل گنجشکی بی پر را برگلوله ی جفا...

درود و سلام بر بانو طوسی و همه ی عزیزان

زمان، حقیقت جاری حال هست، هم آینده و هم گذشته
هر سه در لحظه ی حال هست. تنها اینکه ماهنوز از نظر فیزیک و جسم سنگین هستیم، رقیق و شفاف تر که باشیم حتما زمان رو جوری دیگر حس می کنم، البته شاید،

خوش باشید و تندرست، 😇❤️🦋🙏

درود بیکران


به نظرم
زمان برای ما
گذشته و حال و آینده دارد
ولی فی نفسه
حال مطلق است

دکارت: می اندیشم پس هستم
لایبنیتز: حق با دکارت است اما من تنها موجودی نیستم که می اندیشم


سلام و عرض ادب


همانگونه که در مطلب خودتان آمده است پارامترهای سال و ماه و ساعت و ثانیه و دیگر پارامترها قرادادی هستند و از مختصاتی به مختصات دیگر، از فضایی به فضای دیگر، از جهانی به جهان دیگر، از اعتقاد و طرز فکری به اعتقاد و طرز فکر دیگر... و به همچنین از ذهنی به ذهن دیگر، به شخصه معتقدم که قطعا متغیر خواهند بود

شخصا معتقدم که زمان با آنکه عملکردی کاملا برداری و قطعا پیشرونده دارد، اما در ضمن این خصوصیت نمود و عملکردهای بسیار متفاوت و تظاهراتی متنافر با ذهن عموم دارد


نیکلا تسلا: قوای ادراک انسان ظرفیت و توان درک همه چیز را ندارد، پیرامون ما موضوعات، حوادث، حقایق و وقایعی در جریان است که از دایره صبر و تحمل و ظرفیتِ درک آدمی خارج است

بنده به شخصه معتقدم که یکی از تظاهرات کمیت زمان در ضمن برداری بودن و تنیدگی در فضا (مبحث فضازمان) خاصیت گستردگی و بستر بودن، محیط بودن، احاطه و حاوی بودن است

شخصا معتقدم که کمیت زمان در تنش و تنیدگی با فضای لامکان همانند بستری است که از همان بدو خلقت (بیگ بنگ) دفعتا و در لحظه گسترده شده است و این ماییم که در راستای طول و عرض و ابعاد مختلف آن جابجا می شویم و حتم دارم اینکه چه موجودی در کجای این بستر قرار دارد بستگی دارد به میزان معرفت و شناخت، و سطح و وسعت و عمق و نوعِ طرز تفکر و اندیشه آن موجود

و حتم دارم که سنگ و چوب و جماد هم در دایره خود دارای درک و اندیشه است، به همین دلیل اسلام در برخورد با جانوران و آداب قربانی کردن ایشان احکام محکم و ضابطه‌مندی دارد

در مطلب حضرتعالی به نیکی اجرام سماوی و تنیدگی فضازمان مورد اشاره قرار گرفته، واقعا اگر سرعت گردش وضعی زمین و یا جهت گردش و یا زاویه محور آن تغییر کند ما چه درکی از زمان خواهیم داشت

بنابراین معتقدم که گذشته، حال و آینده، همگی همین حالا و به صورت یکجا همانند بستری گسترده است و این بستگی به نوع و وسعت و عمق اندیشه هر موجودی دارد که در کجای این بستر قرار بگیرد

پوزش از بابت اطاله کلام
سپاس از اشتراک مطلب چالشی و بحث‌برانگیزتان

درود بر شما بانو تینا گرامی


زمانه از ورق گل مثال روی تو بست
ولی ز شرم تو در غنچه کرد پنهان اش

زمان با افزایش عمر ، کوتاه می شود

عمرِ خود را میکند کوتاه با آمالِ خود
ساده لوحی که بیافزاید به سال خویشتن


با گذرِ زمان ، عمر کوتاه می شود ولی سن افزایش می یابد
این موضوع در مورد هستی هم صدق می کند
هر چه زمان می گذرد عمر جهان کوتاه ولی قدمت آن زیاد می شود
به عبارتی دیگر ، زمان نسبت به تقدم و تاخر اشیاء تعریف می شود

زمان عبور بی بازگشت ثانیه ها در صفحه ی ساعت ست

سلام
وعرض ادب
بانوی گرامی
وسایر دوستان و صاحب نظران ارجمند
زمان ، همان اندوه و رنج وحسرت آدم هاست....آدم چرا گرفتار اندوه و رنج والم می شود ؟... چون ناخواگاه ، خودرا گرفتار جبرِ زمان می سازد که این حسرت و خودسوزی ها ورنج وآلام در کودکی با انسان نیست وکودکان موجوداتی معصوم وپاک و منزه اند که گرفتار حسرت واندوه و رنج نمی شوند . وپیوسته مسرور و شادمان اند.... افراد کهنسال نیز بعداز سالها تجربه ی ناکامی و کامیابی ها و شکست وپیروزی ها در زندگی (براساس معیارهای قراردادی جامعه وکشور خود چه با موفقیت ویا بی موفقیت) که برخوردار از هیچ آرامشی نبوده اند وبا خیره شدن عمیق در خود وبه افعال گذشته شان به این حقیقت وقوف می یابند ، ناخودآگاه سعی می کنند گذشته ی خودرا به فراموشی بسپارند وبقول معروف به بی ذهنی دست بیابند که این بی ذهنی برای آنها توام با شادمانی ست که در گذشته با تمام موفقیت و ناکامی ها از آن محروم بوده اند (که این طبیعت ویاماهیت خالص هرکسی است ) بااین روند روان شناختی وروان درمانی ، افراد بطور ناخودآگاه ، خود را از جبرِ زمان رها می سازند که ظاهراً دچار نوعی فراموشی می شوند واکثراً آن را (ببماری آلزایمر )تلقی می کنند که اینگونه. نیست بلکه یک دگرگونی ِ ماهوی مغزی وذهنی ست که در فرد ، ناخودآگاه صورت می گیرد . که این تغییر ماهوی ذهن برای رسیدن فرد به آرامش است . انسان طبیعتاً موجودی آرامش طلب است وتلاشهای بی وقفه ی او ، نه اورابه آرامش حقیقی نرسانده اند بلکه آرامش را نیز از وی سلب کرده اند واین برای افراد کهنسال ناخودآگاه قابل درک است . حال ممکن است که بعضی از افراد در پیری دچار بیماریِ جسمانی وفیزیکی آلزایمر بشوند ولی غالب افراد دچار بیماری نیستند وبعداز پنجاه یا شصت سالگی در اغلب افراد به دلیل مرور گدشته ی پراز ناگامی خود ، این فراموشی توام با ارامش بوقوع می پیوندد که عملی ناخودآگاه و ذهنی ست. تفکیک وتجزیه ی زمان هم به قرن ، سال ، ماه و ساعت و دقیقه و ثانیه امری قراردادی و مصنوعی ست که از فرآوردهای ذهن شرطی شده ی ما ادمیان است ....

آیا می توان در نوجوانی و جوانی و میان سالی خودرا از جبرِ کُشنده ی زمان خلاص نمود؟... می گوییم بلی ، می توان ، باشناخت عمیق خود (خودشناشی) و شناخت ماهیت ذهن و مشاهده ی رفتارورویکردهای ذهن در خود ، خودرا از جبرِ ذهن ونتیجتاً از جبرزمان برای همیشه رها نمود ( تمام مفاهیم ذهنِ ما مفاهیمی قراردادی و ذهن ساخته وپنداری اند ) که با خوداگاهی می توان خودرا از اسارت آنها رها ساخت ورهایی از ذهن ، رهایی از جبرزمان و رسیدن به آرامشی توام با شادمانی و شکوه وکشف مداوم ناشناخته هاست که طبیعت و هویت واقعی انسان نیز همین است .