پست های وبلاگ

درود .
شرمنده محبت شما و صفحه آرایی شما هستم
خیلی ممنونم و لطف فرمودید .

عرض ادب خدمت شما
سعدی شاهکار شعر ماست، انکه شعر سعدی را شعر نمی‌داند بی‌شک شعر نمی‌داند!
تا کنون در چند سالی که به شعر روی آورده‌ام کسی را ندیده‌ام که توانایی،هنر، استعداد و جنم ِ شعر موزون و مقفی را داشته باشد ولی آنرا شعر نداند!!
منتها به کرار دیده‌ام کسانی که تلاش میکنند شعر کلاسیک ایران زمین را شعر ندانند  ، خودشان توانایی گفتن یک غزل بی‌ایراد را ندارند پس عطایش را به لقایش بخشیده‌اند و روی آورده‌اند به نوشتن بریده روزنامه‌هایی بنام شعر!
جالب اینجاست که معمولا بین خودشان نیز در جنگ و جدلند که این شعر نیست آن شعر نیست!!
در نهایت ، در تمامی سبک ها و قالب‌ها چه کلاسیک چه غیر کلاسیک آثار درخشانی سروده شده و تمامی سبکها مخاطب خاص خود را دارد .
منتها اینکه ،معدود پیروان جریانی که خودش نوه که خیر ،نتیجه یا ندیده‌ی شعر کلاسیک فارسی‌ست بخواهند جد خود را انکار کنند هم کمی خنده‌دار است هم عجیب.
متاسفانه این کج اندیشی را شاملو و امثال او باب کردند و شعر این اب و خاک را به قهقرا بردند و عده‌ای پیرو و مرید هم پیدا کردند .
امثال شاملو شعر ایران را شعر نمی‌دانستند و موسیقی ایران را موسیقی نمی‌دانستند و هنر ایران را هنر نمی‌دانستند و ترجمه‌ی آثار غیر ایرانی انها را مسخ کرده بود!!

ببخشید بابت مقدمه ‌ی خارج از موضوع ،منتها بخاطر دوست گرامی که نظری را نقل قول کرده بودند عرض کردم.
این غزل جناب سعدی از چندین جهت باعث جذب مخاطب شده که چند مورد فهرست وار بنده به ذهنم می‌خورد.
وجود تناسب گفتمان
ایجاد تضاد ها در روایت
ایجاد مراعات نظیر ها
رندی‌ها و شیطنت‌های فراوان در بیان و عینت روایت چندین قرن پیش با زندگی امروز ما، که مخاطب را وادار به هم ذات پنداری می‌کند. مثلا ایشان می‌فرمایند شمع را خاموش کنیم که کسی خبردار نشود . امروزه لامپ را خاموش می‌کنند! منتها اصل پیام یکی‌ست و این یکی از اعجازهای سعدی‌ست که در بسیاری مواقع اگر ندانیم شعر از کیست ،چه بسا در برخی اشعار ایشان تصور کنیم شاعر معاصر است، و این واقعا قابل توجه است.
و در نهایت عرض کنم
این هنر بالای شاعر است که غزلش بدون ردیف اینچنین دلچسب و خوشگوار باشد.

این شعر سعدی یکی از زیبا ترین اشعار است
که بعد از صدِها هنوز تناسب اجتماعی خود را در جامعه امروزه ما حفظ کرده که این خودش نبوغ و توانایی شاعر را میرساند .
و حتما آینده نگری شاعر
و جالب آنکه تا صدِها بعد هم قابل استفاده است که به معیار های آن زمان هم همخوانی خواهد داشت.

موفق باشید .

درود بر دوست خوبم بااانو پنام عزیز
شعر زیبایی‌ست و زیبایی این شعر را مرضیه با صدای دلنشین خود دو چندان نه.. صد چندان کرده.‌.
سپاس برای اشتراک این شعر ناب
الان دارم با صدای مرضیه می‌خونم..
اگه گوش نکردی.. حتما لود کن و گوش.. بیشتر لذت می‌بری
شاد باشی و شاد زی

درود بانو
مقدمتان گلباران

درود بانو پنام زیبااندیش
به گمانم بخش هایی از این شعر را بارها خوانده و شنیده ام اما این بار هم با خواندن آن، احساس شعف به من دست داد و در دل به سعدی شیرین سخن آفرین گفتم.
به شما هم آفرین می گویم برای ایجاد این احساس زیبا و دلنواز با صفحه خوبی که گشودید. سپاس
به مهر بمانید مهرافزا و مهرگستر به یاری خدای مهربان

منتظر استقبال بیشتر و نکاتِ ارزشمند شما عزیزان در باب ادبیات بودم که بتوانست جان تشنه ی مرا به علم و دانش سیراب کند؛
باز هم منتظر اساتید متحرم سایت شعرناب هستم امیدوارم که شاهد نظرات زیبای شماباشیم

درود ها مهرآفرینم افسانه عزیز
با خواندن این سروده از جناب سعدی این شعر از لسان الغیب
برایم تداعی شد ...

من این دلق مرقع را بخواهم سوختن روزی
که پیر می فروشانش به جامی بر نمی‌گیرد
از آن رو هست یاران را صفاها با می لعلش
که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمی‌گیرد
سر و چشمی چنین دلکش تو گویی چشم از او بردوز
برو کاین وعظ بی‌معنی مرا در سر نمی‌گیرد
نصیحتگوی رندان را که با حکم قضا جنگ است
دلش بس تنگ می‌بینم مگر ساغر نمی‌گیرد
میان گریه می‌خندم که چون شمع اندر این مجلس
زبان آتشینم هست لیکن در نمی‌گیرد
چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را
که کس مرغان وحشی را از این خوشتر نمی‌گیرد
سخن در احتیاج ما و استغنای معشوق است
چه سود افسونگری ای دل که در دلبر نمی‌گیرد
من آن آیینه را روزی به دست آرم سکندروار
اگر می‌گیرد این آتش زمانی ور نمی‌گیرد
خدا را رحمی ای منعم که درویش سر کویت
دری دیگر نمی‌داند رهی دیگر نمی‌گیرد
بدین شعر تر شیرین ز شاهنشه عجب دارم
که سر تا پای حافظ را چرا در زر نمی‌گیرد


همیشه به شعر و روشنا

سلام و درود بانوی قشقایی عزیزم
غزل زیبایی است؛عشقم به این شعر را دوباره زنده کرده اید
خدا میداند که روزی چند بار بیت اول و آخر این شعر را میخوانم و از خواندنشان سیر نمیشوم...
دلم جر مهر مه رویان طریقی بر نمیگیرد
ز هر در میدهم پندش ولیکن در نمیگیرد
از این شعر تر شیرین ز شاهنشه عجب دارم
که سرتا پای حافظ را چرا در زر نمی گیرد
بمــــانید به مهر و مهربانی بانوی عزیزم

سلام بر شما، وقتی در مقدمه می‌آورید "..... بر آن شدیم تا شعر زیبایی....." به این معناست که ابیات را "شعر" میدانید و این با باور برخی دوستان تطبیق ندارد هنگامیکه متنی نظم است نه شعر گفتگوی شاعرانه موضوعیت پیدا نمی‌کند تعجب نکنید!

سلام و درود جناب شعبانی بزرگوار
منظورتان چیست؟!
متن نظم است نه شعر؟
مگر می شود این شعر زیبایی سعدی که کمتر کسی است که آن را نشنیده یا نخوانده باشد را شعر ندانیم؛در حالی که این شعر زیبا غزل است و وزن آن هم فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن (رمل مثمن مخبون)است
من فقط بخاطر عشق زیادی که به این غزل سعدی دارم
گفت بیشتر راجب آن بفهمم از اساتید محترم؛ولی فعلا بهره مند نشدم که ان شاءالله اگر خدا بخواهد بهرمنده هم
میشوم....
ممنونم از نظرتان جناب شعبانی بزرگوار

سلام و عرض ادب برشما مهربانوی جوان و فرهیخته
سروده ای بسیار عالی از شاعر نامی را به ارمغان آورده اید و خواندم و لذت مضاعف بردم. و در مورد غزلیات سعدی صحبت کردن کار ساده ای نیست و این کمترین فقط می خوانم و برداشت خودم را بر می دارم و بس.
با عرض پوزش
به عنوان مثال عرض کنم که یکی از برداشت های بنده این است که خداوند بی نیاز آنقدر متعالی و بزرگ است که در تصور ذهن کوچک نمی گنجد و انسان باید آنقدر فهیم و بزرگ گردد که خداوند را بپذیر و ...
و اگر رشد یافتی و به خدار رسیدی، از غم و غصه رها خواهی شد و آرامش خواهی یافت ...
و اگر چناچه در خلوت خویش به اسراری رسیدی باید آن را از همه حتی نزدیکانت پنهان کنی چرا که گنجایش دیدن را ندارند ...

البته ببخشید جهت خالی نبودن عریضه و به بهانه یادگار در صفحه زرین این مجموعه ناب چند سطری را نوشتم
در پناه حق باشید و استوار

شعری اینچنین که خیلی عینی سروده شده است
تنها برای من بیسواد عرفانی محل سوال است که چه گفت شیخ اجل و چه عشق بازی کرد.

در محل عشق بازی با محبوب اگر لایق باشی هر آنچه در ظرف تو ریزند مدهوشش میشوی خواه از خواندن این شعر برداشت خودت را داشته باشی خواه به منظور خود شیخ رسیده باشی

تنها عشق جذاب است

ممنونم از شما بابت به اشتراک گذاشتن این شعر روح افزا

سلام
سعدی برتی من نابغه ای است که شعر میگفت و به نظر من این نبوغ اش بود جهان بینی اش را بزایمان به یادگار گذاشت.
تفاوت زیادی است بین شعرا و هر که نامش مانده است حتمن چیزی در کوله داشته است.
تمام افراد مشهور زحمت کشیده اند .
چه در عرصه ی سپید و چه در عرصه ی غیر سپید
هیچکس صرفا برای اینکه از سبک دیگری چیزی نمی فهمد نباید انرا محکوم کند که این نشانه ای از خود شیفتگی است.و غرور.
این شعر سعدی را من همیشه زیر لب میخوانم خودم هم نمیدانم چرا
شاید به این خاطر که به معنی واقعی شعر است.
چقدر زحت کشیدید که این شعر را نوشتید و به اشتراگ گذاشتید

درود بر شما .سپاس از حسن انتخابتون

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان
که دل اهل نظر برد که سریست خدایی

(وصف رخساره خورشید زخفاش مپرس
که در این آینه صاحب نظران حیرانند)

درود مجدد و شاید بیت بالا اشاره ای به معشوقی خاص دارد
هرچند اصرار ی بر عرفانی بودن این شعر حضرت سخن من کوچکترین ندارم ،که در نظر خود ایشان بیشتر از درویش سخن به میان آمده ، و بین صوفی و عارف و درویش تفاوت است ....

از نظر من هرچه رنگ عشق پذیرد الهی ست ،
در مورد شمع نیز رسم بوده است برای احترام و نشان دادن بزرگی میهمان خود برای ایشان شمع روشن می کردند و هنگام بدرقه میهمان شمع را با دو انگشت خاموش می کردند که کشتن گفته می شد .. که دیگران متوجه می‌شدند میهمان دیگر نیست ، در بیت مورد نظر می گویند شمع را حتی خاموش می کنم که دیگران پی به وجود میهمان نبرند ....

عرض ادب و احترام
درود بر بانو پنام، حرکت خوبی انجام دادید و من از شما بابت راه‌اندازی چنین مبحثی و البته نظرات پخته، بیطرفانه، و منطقی‌تان تشکر میکنم🙏
اما از نظرات ناپخته و غیرمنطقی برخی از دوستان بعد از اینهمه سال فعالیت تعجب میکنم! واقعا انتظار نداشتم. هرچند تعدادشان بسیار اندکه و نمیدونم چرا هرازگاهی در مقام وکیل مدافع فلان سبک ظاهر میشوند و گاهی مثل قاضی حکم صادر میکنند... البته میتونم درکشون کنم.
در این روزهای سخت و سنگین، وسط اینهمه مشکلات و اتفاقات تلخ و ناراحت کننده یکباره احساس وکیل مدافع بودن بهشان دست میدهد و وظیفه خود میدانند که مثلا از فلان سبک دفاع کنند؛ اونوقت از چی نمیدونم! آهان شعر کلاسیک ما بهتره و نظم نیست نه سپید بهتره نخیرم اصلانشم خوب نیست و... از این قبیل حرف و بحث‌های کودکانه. بنظرم پخته‌ترین نظرو آقا شاهرخ عزیز دادند. (بشخصه نه کار اون دوست سپیدسرا رو تایید میکنم نه کار این دوست کلاسیک سرا) انگار الان در مملکت ما هیچ مشکلی وجود نداره فقط کمیت ادبیات لنگ میزنه!
به هرحال وقتی از سر ناآگاهی و دشمنی شایدم ناتوانی، و یا به منظور مجادله اسم از شاعری میبرند خب باید منتظر واکنش از سمت طرفداران فلان شاعر هم باشند دیگه طبیعیه اما بنظر من این کار درستی نیست. این دوستان ظاهرا با شرق‌گرایی مشکلی ندارند اما تا دلتون بخواد با ادبیات غرب‌ زاویه دارند و سپید رو غرب‌گرایی مینامند. (در صورتی که نطفه‌ی شعر فارسی در عصر هخامنشیان بسته شده و ریشه در یونان و روم باستان داره) محض اطلاع و برای آگاهی دوستان باید عرض کنم که ادبیات ایران قرن‌ها وام‌دار ادبیات عرب و سبک هندی و عراقی و... بوده و سال‌ها نیز وام‌دار ادبیات غرب... که به‌نظر من اصلا ایرادی نداره. (باید به ایشان گفت؛ خب حالا میفرمایید چیکار کنیم!؟ به قول معروف همینی که هست. سینما و تیاتر و ماشین‌های باکیفیت و گوشی موبایلش و... خوبه اما شعر غرب بد و اَخه😄جالبه والا! خلاصه دیروز هرچی بود خوب یا بد تموم شده رفته... برای امروز و اکنون چیکار کنیم؟ چه کنیم حال دل ایران و ایرانی، و حال دل ادبیات خوب بشه؟! یا حرفی بزنیم که بدرد آیندگان و نسل فردای این سرزمین‌ بخوره! پس بنابراین خیلی خودتون رو درگیر این ماجراها نکنید؛ عیسی به دین خود موسی به دین خود.) بحث که زیاده اما ترجیح میدم حرفی نزنم... بماند. عجب! لابد فکر میکنند باید در عالم شعر و ادبیات نیز واردات و صادرات راه بندازند و به تقابل افراطی و بی‌اساس غرب و شرق دامن بزنند! واقعا خنده داره. در دنیای شعر و ادبیات مطرح کردن چنین مباحثی ماقبل بحثه و روح ادبیات رو زخمی میکنه. لطفا خودمون کاری نکنیم که به ما برچسب جهان سومی بزنند.
میل و سلیقه و گرایش افراد یا جهان‌بینی‌شان یه چیز است و توانایی‌شان چیز دیگر. مثلا فرض کنید یک کارگردان، بالا تا پایین سینما رو میشناسه و صفر تا صد تکنیک فیلمسازی رو بلده اما بنا به دلایلی، دوستداره و میلش میکشه فیلم مستند بسازه... چه ربطی داره به توانایی و این حرفا! بنظرم اصلا ایرادی نداره و کاملا یه چیز شخصیه. اول خودتون شعر و ماهیت شعر و شاعری رو بشناسید و بعد سبک‌ و قالب‌های مختلف‌رو بکوبید. چه خوشتون بیاد چه بدتون فعلا که شعر نو، شعر سپید، و سبک آزاد طرفداران بسیار زیادی داره؛ کافیه یه نگاه به لیست مفاخر و شاعران نامدار در این صدسال بندازید که اکثرشون نوسرا بودند.
از دوستان خواهش میکنم کوری‌خونی رو کنار بذارند و مثل طرفداران قرمز و آبی نباشند... که دورانش گذشته و برای زمان قلقلک میرزاست؛ بهتره به سبک و سلیقه یکدیگر احترام بذاریم. نه من وکیل مدافع شاملو و شعر سپیدم نه شما وکیل مدافع ادبیات سنتی و سعدی! با آنها یا بی آنها فعلا که اوضاع اینچنین است.
این مباحث و کل‌کل‌های نخ‌نما ممکنه طرفداران این دو سبک رو مقابل یکدیگر قرار بده؛ مثلا من نوعی که شاملو رو دوستدارم، یکباره تصمیم بگیرم مقاله‌ای از دکتر شمیسا ارسال کنم که در آن حقایق تلخی راجع‌به حافظ و سعدی و مولانا گفته شده و ادبیات شاهد بازی (جمال‌پرستی) و عرفان کذایی و هزلیات جنسی، زیر تیغ نقد رفته است. یعنی صراحتا گفته؛ بله کنار فلان‌کار غیراخلاقی غزل هم میگفتند. اما نه من حوصله‌اش رو دارم وسط اینهمه ماجرا بچسبم به این موضوع، نه انقدر بیکارم که طرفداران سعدی رو شاکی کنم، و نه شخصیتم به من این اجازه رو میده که به شاعر مورد علاقه کسی توهین کنم. (البته تا وقتی که طرف مقابل توهین نکنه، بعدش نمیدونم واکنشم چجوری میشه)
اشعار سنتی و ادبیات قدمایی با سلیقه من جور در نمیاد اما اگه غزل و قصیده‌ و... خوبی باشه میخونم و می‌اندیشم و از همه مهمتر به آن احترام میذارم. سبز و سلامت باشید

با سلام،
حوادث تلخ و گزنده ی ماه‌های اخیر که به اشتباه "اعتراض" نامیده می‌شود فارغ از گرایش های سیاسی دردناک و ناراحت کننده است ولی استفاده ی ابزاری از آن برای عدم پاسخگویی و رفع شبهات به بهانه ی بی حوصلگی در یک سامانه ی منسوب به ادب و فرهنگ منطقی بنظر نمی‌رسد. بدیهی است هر باوری در هر زمینه موافق و مخالفانی دارد که تلاش می‌کنند با عبور از نظرات مخالف از اندیشه های خود دفاع نمایند. تضارب آرا و تقابل اندیشه ها اگر در فضایی منصفانه و محترمانه و عاری از تعصب شکل بگیرد در روال طبیعی خود با غربال تفکرات، تشخیص سره از ناسره را آسان‌تر می‌کند. دستیابی به این هدف زمانی ممکن است که بجای کنکاش در نیت پرسشگر و تلاش برای تخریب او و گله و شکایت از زمین و زمان برای به حاشیه بردن اصل موضوع با تمرکز بر آگاهی‌های خود بفکر ارائه پاسخ باشیم. وارد کردن اتهامات بی اساس و نسبت دادن صفات غرب ستیز و شرق گرا به تفکر مقابل شیوه ی منسوخی است که حتی در پایین ترین سطوح علمی هم کاربرد خود را از دست داده است. نباید انتظار داشت همه ی افراد در برابر جفایی که به فرهنگ این کشور می‌شود از خود حساسیت نشان داده و در مقام وکیل از میراث ادبی خود دفاع نمایند همیشه گروهی عافیت طلب و بی تفاوت نه تنها در برابر انحرافات سکوت اختیار کرده اند، بلکه با پشت کردن به ریشه های خود و تمسک به هر ریسمان پوسیده ای تلاش می‌کنند همگان را با خود همصدا نمایند. در همین رابطه چنانچه در فرآیند طرح موضوع توهین یا بی حرمتی دیده شد لازم است با ذکر مصداق به ناشر برای رعایت حریم گفتگو تذکر داده شود وقتی در مطلب منتشر شده هیچ صورتی از توهین و بی احترامی مشاهده نمی‌شود خط و نشان کشیدن و تاکید بر سیاست توهین متقابل توجیه عقلانی ندارد. پرسش ساده است : تا زمانیکه مثلا تعریف جامع و مشخصی از گیاه ارائه نشده آیا این ادعا که سنگ گیاه نیست پذیرفتنی است؟ وقتی در سیر تاریخ فرهنگ یه کشور در مقابل یک باور نقطه ی پایان می‌گذاریم و با رد تمام آنچه تاکنون شعر نامیده می‌شده برای مقوله ی شعر جشن تولد یکسالگی میگیریم آیا پیشتر لازم نیست تعریف روشن و مشخصی از شعر داشته باشیم تا با مقایسه متون گذشته با تعریف ارائه شده "شعر" یا "نه شعر" بودن آنها را قضاوت کنیم. قالبی که هنوز در شعر بودنش تردید جدی وجود دارد با کدام معیار آنچه پیشتر سروده شده را شعر نمی‌داند؟ این پرسش ارتباطی به جهات جغرافیایی ندارد و چنان پیچیده نیست که برای ارائه پاسخ به بازی‌های کودکانه متوسل شویم.

سخنی با آیندگان : آنچه می‌توانستیم انجام دادیم تا میراث گرانبهایی که حاصل زحمت نیاکان ماست بدون آسیب به شما منتقل شود تقابل با آنها که با ژست روشنفکری از تحقیر فرهنگ خود و اعتلای ادبیات بیگانه لذت می‌بردند گرچه ناخوشایند بود ولی حقیقتی را روشن ساخت در طول تاریخ و در جای جای این سرزمین و در همه ی زمانها یادگارهایی از انسانهای بزرگ بجا مانده که هر یک به تنهایی برای سربلند کردن یک ملت کافی است و آنها که قصد داشتند در مقابل شکوه و عظمت فرهنگ این کشور قد علم کنند شاید چند صباحی شنیده شده باشند ولی این صدای خفیف در برابر طوفان هنر و عشق هزاران ساله قوی تر از یک شمع نبود.

یکی از عاشقی میگه
یکی میخنده و میره
یکی درگیره با فردا
یکی از زندگی سیره
یکی رد میشه از دریا
یکی تو فکرِ بارونه
یکی همسایه ی خورشید
یکی برفِ زمستونه

فرامرز شعبانی
25 آذر 140‪1

سلام و درود مجدد جناب شعبانی بزرگوار
گفته هایتان را خواندم آن هم چندین بار؛
قدمتان بر روی چشم بنده است؛
تمرکزم را بخاطر کسالت و بیماری از دست داده ام
شاید منظورتان را اشتباه فهمیده باشم؛ولی اینطور به نظر میرسد که جانب داریتان از شعر های کلاسیک و ناراحتی شما بابت آن دسته ای است که شعر های نوپای خود را شعر و شعر های بزرگان و فریهیختگان قبل خود را انکار کرده اند؛
از این جهت ک انکار کردن شعرهای شاعران قرن های گڋشته آنهای که باعث شدند زبان شعر پارسی حفظ و به ما نیز انتقال یابداشتباهی است بزرگ و ما مدیون بزرگانی چون رودکی و فردوسی هستیم؛
چون رودکی پدر شعرفارسی و فردوسی نگه دارنده ی شعر وزبان فارسی است؛و این چیز کمی نیست...
اما این را هم از یاد نبریم که شعر های جدیدمانند شعرهای نیمایی و سپید و ...نیز شعر هستند؛و بنا بر همین
نه ادعای شعر نبودن شعر های معاصر پڋیرفتنی است و نه شعر نبودن شعرهای بزرگان قبل ما...
نوآوری و خلق قالب های جدید م؛نه تنها بد نیست بلکه باعث میشود؛که ذهنمان بازتر و شور شوق به شعر بیشتر چون گاها تکراری بودن قالب خواننده را اذیت میکند؛و گویا تکرار گفته های قبل است..
و برای همین در طول قرن ها تلاش بر این بود که سبک های جدید خلق شودمانند سبک های خراسانی؛وآمدن سبک زیباتر عراقی بعداز آن و همچنین آمدن سبک هندی و بعد از آن بازگشت و رجوع به سبک خراسانی و عراقیو حال هم سبک های جدید معاصر
و جه بسا در آینده نیز سبک های جدید می آیند و زبان شعر را نیز غنی تر میکنند اما به شرطی اینکه در هر سبک و قالبی طبع آزمایی کنند و فقط به یافته های جدید خود بسنده نکند؛
چرا که این حالت شبیه این می ماند که دانشمند نو ظهور چیزهای جدید کشف کند که ربطی به کشفیات گڋاشتگان هم نداشته باشد اما صرف اینکه او چیزی را یافته است که متفاوت از گذشتگان و شاید هم جالبتر از کشفیات آنان؛اما تمام کشفیات ماقبل خود را رد به دلیل آن چیزی که او یافته است را دیگران نیافته اند؛و به همین فقط به گفته های خود تکیه کند»
در این صورت باید گفت نه کشفیات شما کامل است و نه کشفیات ما قبل شما...
تعریف شعر از ارسطو که سال های قبل مسیح می زیست؛زیباست و میتواند یک معیاری باشد برای تشخیص دادن شعر از،غیر شعر:
هر کلامی که موثر و مخیل که شوری در دل بر پا کند و حالتی از غم یا شادی را در درون انسان ایجاد کند.
و نظم را متفاوت از شعر میداند...
پس هر شعر الزامیتی به نڟم ندارد..
چه بسا وقتی شعری نڟم داشته باشد زیباتراست و بهتر میتواند در دل شور به پا کند و بهترمی تواند؛ عاطفه را به مخاطب منتقل کند..
با تمام این تفاسیر من به تمام شعرهای سرزمینم احترام قائلم آنها را هنر میدانم...
در پناه خداوندگار

با سلام،
سرکار خانم پنام
با احترام بسادگی نمی‌توان با استناد به تعریفی مبهم از یک فیلسوف یونانی، باوری که طی قرنها در فرهنگ یک کشور شکل گرفته را قضاوت و در مورد آن حکم قطعی صادر کرد.
استناد به تعریفی مخدوش منسوب به ارسطو و حکم قطعی در مورد شعر از سه زاویه محل اشکال است.
1- تعریف ارسطو از شعر را باید از مجموع نظرات او استخراج کرد نظریه ادبی ارسطو بر پایه ی تقلید بنا می‌شود و سه عنصر وزن، هماهنگی و لفظ را ارکان آن می‌داند. به باور ارسطو شعر زاییده دو نیروی غریزی انسان یعنی تمایل به تقلید و ریتم (وزن) است و زیبایی برآمده از ترتیب منظم اجزاست ارسطو معتقد بود عنصر تخیل لازمه ی شعر است که می‌تواند منظوم باشد با جمع بندی نظرات ارسطو هرگز این معنا بدست نمی‌آید که شعر کلامی "مخیل" و "بدون وزن" است بزبان ساده شعر بودن کلام موزون را نفی نمی‌کرد همانطور که کلام مخیل بدون وزن را شعر می‌دانست.
2- برای درک این موضوع که چرا ارسطو هر کلام مخیل را شعر میدانست باید به روزگار او توجه کرد. نظرات ارسطو در باب شعر برگرفته از آثار هم عصر خود بوده است دوره ای که هنر نمایشی در یونان مرسوم و نویسندگان متون نمایشی را شاعر می نامیدند و به تبع آن هر متن مرتبط شعر نامیده می‌شد طبیعی است در بستر چنین فرهنگی هر کلام مخیل شعر نامیده می‌شود بهمین دلیل نظرات ارسطو در حوزه ی شعر و ادب توسط بزرگانی که بعد از او در خصوص شعر و ادبیات فارسی رساله نوشته اند چندان بکار نمی‌آید. و نتیجه این می‌شود که امروزه در فرهنگ ادبی ما بین قلمرو شاعر و نمایشنامه نویس مرز مشخصی وجود دارد و یک نمایشنامه هرقدر هم که مخیل باشد شعر نامیده نمی‌شود.
3- توضیح داده شد که در تعریف هنر و فرهنگ این سرزمین استناد به نظرات ارسطو راهگشا و تعیین کننده نیست و بزرگان ادب این سرزمین نظرات او را با شاخص های فرهنگی زبان فارسی منطبق و از یک جنس نمیدانند. حتی اگر این موضوع را نادیده بگیریم سوال مهم اینست: آیا با وجود اندیشمندان بزرگ ایرانی که طی قرنها نفس به نفس با فرهنگ زبان فارسی در ارتباط بوده اند و تلاش کرده اند مفهوم شعر را تبیین و صحیح ترین تعریف را به ما ارائه کنند، مراجعه به آرای ارسطوی یونانی با وجود اختلافات فرهنگی محلی از اعراب دارد؟ آیا باید به باور بزرگان ادبیات این سرزمین که تقریبا همگی وزن را جز لازم شعر می‌دانند بی توجه بود و آرای ارسطو را پذیرفت؟! آیا مراجعه به فرهنگ سایر ملل در حالیکه مشابه ادبیات غنی فارسی کمتر وجود دارد نشانه نادیده گرفتن سرمایه های ملی در حوزه ی فرهنگ نیست؟

🔸با اینحال هر فردی می‌تواند متنی را با هر کیفیتی بنویسد و شعر بنامد و کسی متعرض نشود تا اینجا مشکلی بروز نمیکند اما وقتی همان فرد مدعی می‌شود فقط آنچه من مینویسم شعر است و چیزی بنام شعر تاکنون وجود نداشته حق داریم از ماهیت و موجودیت شعر دفاع کنیم.
🔸منصفانه این بود که اجازه می‌دادیم مخاطب و مردم قالب جدید را قضاوت کنند و اگر با رسوبات فرهنگی خود منطبق دیدند شعر بدانند ولی چون مردم به آن روی خوش نشان ندانند خودشان بریدند و دوختند که ما شعر هستیم و لاغیر.
🔸شاید بهمین دلیل اعتقاد دارند شعر برای خواص سروده می‌شود نه عوام و بقول یکی از دوستان خواص هم همان حاضران در جلسات شعرخوانی آنهاست.
🖍️نتیجه: ورود قالب سپید به طبقه بندی شعر مشکی ایجاد نمی‌کند خیلی هم خوش آمدند بهر حال این مردم هستند که قضاوت می‌کنند و عمر سبک‌ها بسته به استقبال مردم کوتاه و بلند است و آنکه نمره ی قبولی نگیرد محکوم به فناست اما وقتی این مهمان تازه از راه رسیده قصد اخراج صاحب خانه با قرنها قدمت از حوزه ی شعر را دارد اولین سوال اینست که تعریف شما از شعر چیست که می‌توانید بسادگی "شعر" را از "نه شعر" تشخیص داده حکم به اخراج دهید؟
مطلب به اندازه ای روشن است که اگر دوستانی همچنان بر باور خود پافشاری کنند دلیلی جز غرض ورزی و لجاجت برای آن متصور نیست.
موفق باشید.

با سلام،
سرکار خانم پنام با آرزوی رفع کسالت و بازگشت سلامتی و با احترام عرض میشود:
بسادگی نمی‌توان با استناد به تعریفی مبهم از یک فیلسوف یونانی، باوری که طی قرنها در فرهنگ ادبی یک کشور شکل گرفته را قضاوت و در مورد آن حکم قطعی صادر کرد.
استناد به تعریفی مخدوش منسوب به ارسطو و صدور حکم قطعی در مورد شعر از سه زاویه محل اشکال است.
1- تعریف ارسطو از شعر را باید از مجموع نظرات او استخراج کرد نظریه ادبی ارسطو بر پایه ی تقلید بنا می‌شود و سه عنصر وزن، هماهنگی و لفظ را ارکان آن می‌داند. به باور ارسطو شعر زاییده دو نیروی غریزی انسان یعنی تمایل به تقلید و ریتم (وزن) است و زیبایی برآمده از ترتیب منظم اجزاست ارسطو معتقد بود عنصر تخیل لازمه ی شعر است که می‌تواند منظوم باشد یا نباشد با جمع بندی نظرات ارسطو هرگز این معنا بدست نمی‌آید که شعر کلامی "مخیل" و "بدون وزن" است بزبان ساده شعر بودن کلام موزون را نفی نمی‌کرد همانطور که کلام مخیل بدون وزن را شعر می‌دانست.
2- برای درک این موضوع که چرا ارسطو هر کلام مخیل را شعر میدانست باید به روزگار او توجه کرد. نظرات ارسطو در باب شعر برگرفته از آثار هم عصر خود است دوره ای که هنر نمایشی در یونان مرسوم و نویسندگان متون نمایشی را شاعر می نامیدند و به تبع آن هر متن مرتبط شعر نامیده می‌شد طبیعی است در بستر چنین فرهنگی هر کلام مخیل شعر نامیده می‌شود بهمین دلیل نظرات ارسطو در حوزه ی شعر و ادب توسط بزرگانی که بعد از او در خصوص شعر و ادبیات فارسی رساله نوشته اند چندان بکار نمی‌آید. و نتیجه این می‌شود که امروزه در فرهنگ ادبی ما بین قلمرو شاعر و نمایشنامه نویس مرز مشخصی وجود دارد و یک نمایشنامه هرقدر هم که مخیل باشد شعر نامیده نمی‌شود.
3- توضیح داده شد که در تعریف هنر و فرهنگ این سرزمین استناد به نظرات ارسطو راهگشا و تعیین کننده نیست و بزرگان ادب این سرزمین نظرات او با شاخص های فرهنگی زبان فارسی را منطبق و از یک جنس تشخیص نداده اند. حتی اگر این موضوع را نادیده بگیریم سوال مهم اینست: آیا با وجود اندیشمندان بزرگ ایرانی که طی قرنها نفس به نفس با فرهنگ زبان فارسی در ارتباط بوده اند و تلاش کرده اند مفهوم شعر را تبیین و صحیح ترین تعریف از این مقوله ی فرهنگی را به ما ارائه کنند، مراجعه به آرای ارسطوی یونانی با وجود اختلافات فرهنگی محلی از اعراب دارد؟ آیا باید به باور بزرگان ادبیات این سرزمین که تقریبا همگی وزن را جز لازم شعر می‌دانند بی توجه بود و آرای ارسطو را پذیرفت؟! آیا مراجعه به فرهنگ سایر ملل در حالیکه مشابه ادبیات غنی فارسی کمتر وجود دارد نشانه نادیده گرفتن سرمایه های ملی در حوزه ی فرهنگ نیست؟

🔸با اینحال هر فردی می‌تواند متنی را با هر کیفیتی بنویسد و شعر بنامد و کسی متعرض نشود تا اینجا مشکلی بروز نمیکند اما وقتی همان فرد مدعی می‌شود فقط آنچه من مینویسم شعر است و چیزی بنام شعر تاکنون وجود نداشته است حق داریم از ماهیت و موجودیت شعر دفاع کنیم.
🔸منصفانه این بود که اجازه می‌دادیم مخاطب و مردم قالب جدید را قضاوت کنند و اگر با رسوبات فرهنگی خود منطبق دیدند شعر بنامند ولی چون مردم به آن روی خوش نشان ندانند خودشان بریدند و دوختند که ما شعر هستیم و لاغیر.
🔸شاید بهمین دلیل اعتقاد دارند شعر برای خواص سروده می‌شود نه عوام و بقول یکی از دوستان خواص هم همان حاضران در جلسات شعرخوانی آنهاست.
🖍️نتیجه: ورود قالب سپید به طبقه بندی شعر مشکی ایجاد نمی‌کند خیلی هم خوش آمدند بهر حال این مردم هستند که قضاوت می‌کنند و عمر سبک‌ها بسته به استقبال مردم کوتاه و بلند است و آنکه نمره ی قبولی نگیرد محکوم به فناست اما وقتی این مهمان تازه از راه رسیده قصد اخراج صاحب خانه با قرنها قدمت از حوزه ی شعر را دارد اولین سوال اینست که تعریف شما از شعر چیست که می‌توانید بسادگی "شعر" را از "نه شعر" تشخیص داده حکم به اخراج دهید؟ پرسشی که هرگز پاسخ داده نشد.
مطلب به اندازه ای روشن است که اگر دوستانی همچنان بر باور خود پافشاری کنند دلیلی جز غرض ورزی و لجاجت برای آن متصور نیست.
موفق باشید.

سلام و درودمجدد جناب شعبانی بزرگوار
ممنونم از لطف شما
قبل از هرچیزی باید بگویم که بدون تعصب باید سخن گفت؛
مثلا داوری را که برای قضاوت مسابقات فوتبال می فرستند باید بدون تعصب به تیم مورد علاقه اش داوری کند تا دچار مشکل نشود...
حال چه عیبی میبینید که من در سخنانم از جناب ارسطو( که روحش قرین رحمت الهی باشد) کمک بگیرم؛
ارسطوی که بیشترین آراء فیلسوفان ایرانی بر اساس نظرات ایشان ساخته شده اند؛حتی این ایرانیان بودند که باعث آشنایی مجدد اروپایان با ارسطودشدند...
ارسطو و استادش افلاطون در جامعه ای زندگی میکردند که
مشرک بودند؛آنها توانستند از طریق عقل و استدلال هایشان به خداوند یکتا دست یایند؛و سقراطی که جانش را در راه خدای یکتا داده بود...
این ها چیز کمی نیست چرا که؛اکنون بعداز این همه پیشرفت ها و علم و دانش و فناورها؛هنوز عده ای هستند که خداوند را درک نکرده اند و نمی شناستد...
وآمدن شرک مدرن در جامعه ها...
این جاهلیت بخدا قسم سختر است...
کتاب مابعدالطبیه ارسطو را ابن سینا ۴۰بار می خواند ولی نتوانست آن را درک کند؛تا اینکه کتاب اغراض مابعدالطبیعه فادابی(ساده شده ی کتاب مابعدالطبیعه ارسطو) را خواند تا آن را درک کرد...
خوب میدانیم که با آمدن اسلام و وارد شدن عربی به ایران و پذیرفتن الفبای عربی و زبان فارسی دری بوجود آمد..
من از فردی سخن گفته ام که قبل از مسیح ظهور میکند...
با تمام این تفاسیر من به چیز شگفت انگیزتری نسبت به ارسطو رسیده ام؛آن هم جهان بینی که او داشته است
گویا دانسته است که هزاران سال بعداز او کسانی می آیند اساس شعر را تخیل میدانند نه نظم...
شما گفتید یک تعریف میخواهید که بتوانید شعر بودن را از شعر نبودن تشخیص دهید من هم گفتم در حال حاضر تعریف ارسطو میتواند بهترین تعریف برای شعر باشد؛وخاتمه دادن به این بحث ها؛چرا که به این تفاسیر هم شعر سپید را میداند و هم شعر کلاسیک؛
اما بنظر شما
علت به وجود آمدن شعر چیست؟
گفتی جان گربه ها رفتند کتاب و دفتران
چاقو و دستکش های ما در خانه ی ارواحیان
خوب این شعر خود ساخته بی معنی و خالی از تخیل اکنون به ظاهر دارای نظم است
اما آیا شعراست؟!نه
اصلا احساس غم یا شادی به مخاطب القا شد؟!
اما اگر همین نظم را به گونه ای بگویم که یک تصویر با معنا و قشنگ در ذهن مخاطب مصادر کند دیگر میتوان آن را شعر نامیدنه نظم...
در حالی که گویا شما قلمروی شعر از نظم را جدا نمیدانید...
من در سخنان قبلم تاکید کردم که شعرهای قبل شعر؛
و شعرهای جدید نیز شعر؛
از خواصی صحبت کردید که اتفاقا همانانی بودند که شعر های نیما راشعر نمیدانستند..
ولی بعدها شعر هایشان مخاطب پیدا کردند
من در حال حاضردر همین سایت بیش از هرچیزی شعر سپید میبینم تا نیمایی؛این افراد را نه کسی مجبور کرده است و نه قرار است که مجبور کنند؛اینان فقط براساس ذوق و قریحه ی خود می سرایند...
و اینکه بخواهند شعرهای قبل خود را انکار کنند بازهم تاکید میکنم که اشتباهی است بزرگ...
بعضی قوانین وجود دارند که بنابر عرف ماهیتشان عوض میشود؛
مثالی عینی بگویم...
مثلا چک های تحریری که به آن اسناد دیداری هم می گویند باید گفت که تاریخ نوشتن بر روی آنها جرم است ...
اما بنا بر عرف بر روی آنها تاریخ می نویسند؛چون بیشتر مردم این کار میکنند؛ جلوگیری از این امر سخت و گاها غیر ممکن می شود و مشکلاتی همچون چک برگشتی را بوجود آوردند...
حال اگر من روی چک تاریخ ننویسم و کسی از من ایراد بگیرد آن موقع حسابی خنده دار میشود...
نمیدانم چرایک لحظه احساس کردم آنهای که شعر سپید می نویسند و درعین حال شعرهای کلاسیک را انکار میکنند شبیه این دسته می شوند...
شاید بخاطر این باشد که آنها نیز قانون شکنی کردند؛ولی گویا مردم خیلی دوست داشتند چون میخواستند از قید و بند ها رها شوند؛دقیقا همانند همان مثال چک..
اما شعر سپید هم مشکلات خود راداردآن هم سختر بودنش نسبت به شعر های کلاسیک است
که در مثال چک مشکلی هم که این عرف بوجود آورده بود چک های برگشتی بود...
خلاصه بگویم که
گفته ام باز هم می گویم من هم شعر سیپید را شعر و هم شعرهای کلاسیک را شعر میدانم
؛یعنی معتقدم هم شعر منثور وجود دارد و هم شعر منظوم
؛دیگر مابقی برعهد اساتید دانا..
در پناه خداوندگار

با سلام،
سرکار خانم پنام تقاضا میکنم مطالب را با دقت بیشتر ملاحظه فرمایید. شما می‌توانید به کتاب هر نویسنده ای استناد کنید مشروط بر اینکه شرایط لازم برای سند بودن را دارا باشد. بنده به تفصیل اشکالات گواه آوردن از بوطیقای ارسطو را توضیح دادم. با اینحال حتی اگر تعریفی که شما ارائه میکنید صحیح باشد چگونه شعر بودن متون کلاسیک را از آن استخراج میکنید اگر شعر کلام مخیل است تکلیف وزن اشعار کلاسیک چه می‌شود وقتی در این تعریف به وزن اشاره نشده است. تا چند سال پیش اینطور نبود که روی چک تاریخ نوشته نشود تاریخ باید نوشته می‌شد ولی تاریخ روز و درج تاریخ مدت دار قانونی نبود موفق باشید.

با سلام،
سرکار خانم پنام تقاضا میکنم با دقت بیشتر مطالب را مطالعه بفرمایید شما مجاز هستید به کتاب هر نویسنده استدلال کنید مشروط بر اینکه مشخصات یک سند را داشته باشد بنده به تفضیل اشکالات استفاده از آرای ارسطو در بوطیقا را توضیح دادم ظاهرا بعضی خصلت ها قابل انتقال است و بدون دلیل مرا متعصب میخوانید کدام بخش از متن رنگ و بوی تعصب دارد که چنین قاطعانه رای به تعصب می‌دهید. در ضمن اگر فرض کنیم تعریف شما از شعر یعنی \"کلام مخیل\" صحیح است تکلیف شعرهای موزون که خودتان هم به شعر بودنشان اذعان دارید چه می‌شود؟ آیا در تعریف شما اشاره ای به وزن شده است؟ موضوع این نیست که شما هر دو قالب را شعر میدانید بحث اینست که چرا آنها کلام پیش از خود را شعر نمی‌دانند در اینگونه مباحث اگر جانب دوستان و حقیقت را با هم بگیریم تضاد شکل می‌گیرد توصیه میکنم آنرا که اهمیت بیشتری دارد انتخاب و بر آن تمرکز نمایید.
تا چند سال پیش نوشتن تاریخ روی چک ضروری بود ولی تاریخ روز و نوشتن تاریخ مدت دار غیر قانونی بود شاید قانون چک تغییر کرده است موفق باشید.

افسانه پنام دخترعزیزترازجانم هیچگاه
محبت ودلسوزی شما برای من وبزرگی
عارفانه شمارا فراموش نخاهم کرد

دخترم افسانه پنام قلب مهربان نسیب
هرکسی نمیشود خوشا بسعادتی که تو
دخترم داری پدر غریب تو محمودگلهای
عالم تقدیم به تو

افسانه عزیزازاینکه لیاقت پدری اینجانب
رد نفرمودی یک دنیا شرمنده شدم چه فرهنگ
و اندیشه زیبای داری اگرچه من تسمیم گرفتم
به سایت دیگری بروم اما سروده های دلنشین
شمارا بخاطر خواهم داشت ودل تنگ میشوم
ولی خواهش مندم برای بکسی رونزنید ارزش
شما بالاتراز آنست که به کسی رو بزنی حیف
فرهنگ مردمی شماست که روبزنی

دخترم کسانی ادعای بی اندازه وسواد
بلاترازدیگران می کنند ولی طوطی وار
سواد معنوی وانسایت لطف خدادادی
است که هرکسی ندارد انشاالا مرا
خواهید بخشید دختر بافرهنگ جنوب

درود مجدد پدر بزرگوارم
جناب فتحی؛دشمنتان شرمنده؛
ان شاءالله هرجا که می روید
موفق باشید؛
یک سخن از فررند حقیر به یاد بسپارید؛
آنکس که با خنده ی دیگران میخندد و با
گریه های آنها می گرید؛از چیزی بهره برده است
بنام انسانیت!
تقاضای که برای بودن شما داشتم؛
هیچ چیزی از،ارزش من کم نکرده است
چرا که از،صمیم دل گفته بودم؛و تنها
کاری بود که میتوانستم بعنوان یک انسان
برای انسانی دیگر انجام دهم؛و هرگز لحڟه ای به این
فکر نمی کنم که این کار باعث شکستن غروریا ارزش،یا
هرچیزی دیگری شود....
مهربانی زیباترین مخلوق خداوند است؛که میتوانم در آن به وضوح خداوند را ببینم؛
اگر خداوند را به صد قسمت تقسیم کنیم؛۹۹قسمت مهربانی و خوبی است؛فقط یک قسمتش خشم و غضب است...

داستان سلطان محمود غزنوی راشنیدی
ازنانوا زاده نباید گدای کرد
روزی گدای درب خانیه سلطان رفت
چیزی طلب کرد درب اول دیناری
بهش داددرب دوم گفت عجب گدای
پرروی هستی گداگفت یقینم شد که
نانوا زاده ایی تو دم نانی بدستم
داده ایی تودخترم از چنین افرادی
بیشتر ازاین نباید انتظار داشت

عزیزم توهم بدل بی کینه من پی بردی امیدوارم
خوش بخت بشی
گل نورس آرزوی همه وجهان هستی مادرت انشاالا

طرز فکر شما را میپسندم که برخلاف برخی به سمت افراط کشیده نشده موفق باشید

سلام و درود جناب افشاری بزرگوار،
ممنونم ازحضور ارزشمندتان،
ممنونم از حسن نظرتان
،هرچیزی تعادل آن خوب است،
نه تفریط یا افراط آن...
در پناه خداوندگار

دوردبرشما زیبابود 🌻🌺🌻🌺🌻🌺🌻
🌹⚘️🪻🌹🌸🌸
🪻🪻🪻🌹🌹
⚘️⚘️⚘️⚘️
🌺🌺🌺
🌻🌻
❤️