پست های وبلاگ

سلام استاد🌹
ممنونم از لطفتون🌹
تجربه، سعه ی صدر، و آزاداندیشی شما مایه ی دلگرمی است🌹
سایه تون مستدام🌹

صفای وجودتان مستدام

سلام

آقای زارع ارجمند چنین نوشته اید باچه اطمینانی : ( پیش ترها که تاییدِ آثار رو خودتان شخصاً به عهده داشتید، اوضاع اینگونه نبود، ولی از وقتی این اختیار رو به دیگران تفویض فرموده اید، گاه سلیقه ای عمل می شود، و حتی این اواخر به نظر می رسد بر اساس احساسات شخصی و حب و بغض ها انجام می شود! ) !!

😥😥 دست شما دردنکنه استاد زارع نواختیدمان!😥😥


بدانید لطفاً که مدیرانِ افتخاری و هیچ مدیری و شخصی غیر از خودِ مدیر عزیز سایت هرگز در بخش تایید اشعار و آثار ، فعالیتی ندارند و همگی عین کاربر عادی هستند.


دل شکستن اگر هنر بود
ایرانی ها و ایضاً شما
حتماً اوّل می شدند اندر فستیوالِش.


درپناه حق. افسوس و یاعلی(ع)

سلام استاد کوهواره ی گرامی🌹
خوشحالم که هستید🌹

دل دریایی نمی شکند
فقط متلاطم می شود

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن
(حافظ عزیز)

دریای دلتون آرام🌹

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

درود بر شما🌹
فکر میکنم روشنفکر، در معنای تحت الفظی گرچه به درجاتی از آگاهی رسیده است ولی اینکه صرفاً در زمینه ای به آگاهی رسیده باشد، از او یک روشنفکر واقعی نمی سازد، و بنابراین بنظر این ناچیز، واژه ی روشنگر، واژه ی رساتری است برای آنچه روشنفکر باید باشد.
پرهیز از دخیل کردن تعلقات و وابستگی های فرهنگی و دینی و قومی و... در قضاوت و تحقیق، ویژگی اصلی یک روشنگر است، و نیز تکیه ی محض بر هدف روشنگری بدون توجه به عواقب و دستاوردهای رفتار روشنگرانه اش!
روشنفکر(به معنای واقعی اش یعنی به معنای روشنگر)، خوب می داند که از یک طرف باید هزینه کند حتی شاید از جان خود، و از طرف دیگر هیچ چشمداشتی به درآمد و کسب وجهه و هرگونه امتیاز دیگر ندارد.
با این تفاصیل، بسیاری از افرادی که بعنوان روشنفکر برای ما جا افتاده اند، نمی توانند مصداق روشنفکر واقعی باشند حتی افرادی مثل دکتر شریعتی، یا جلال آل احمد، یا روشنفکران ریز و درشتی که در قرن اخیر بعنوان روشنفکر شناخته شدند از جمله آخوندزاده و میرزا آقاخان کرمانی و شاملو و... زیرا همه ی آنها دچار نوعی وابستگی و دلبستگی ِ دخیل در قضاوت و تحقیق خود بوده اند و خودآگاه یا ناخودآگاه، بخشی از آگاهی قابل دسترس خود را پنهان کرده اند و دچار نوعی روشنایی بخشی جهت دار شده اند تا گرایشات خود را ارزشمندتر جلوه دهند.
دانش و آگاهی علی رغم شباهت ظاهری، و علی رغم اینکه غالباً یکی در نظر گرفته می شوند، ولی متفاوت از یکدیگر هستند.
یک پروفسور دانشگاه احتمالاً از دانش زیادی برخوردار است، ولی شاید آگاهی ناچیزی داشته باشد!
و یک کشاورز اُمّی ممکن است از دانش به معنایی که جامعه می نگرد، بهره ی کمی داشته باشد، ولی سرشار از آگاهی باشد، و روشنفکر و روشنگر باشد.
پس دانش تخصصی، ملاک روشنفکری نیست، و آگاهی و بینش عمیق و قدرت استنباط و تحقیق، نسبت و رابطه ی تنگاتنگ تری با روشنفکری و روشنگری دارد، البته در صورت قرار دادن آگاهی در بستر بی طرفی!

زنده باشید🌹

با درود روشن فکر غیر دلسوز که دیگر روشن فکر نیست بلکه فرصت طلب است

بخاطر بازخوردی که از شما و دیگر خوانندگان گرفتم، با تکراراینکه معتقدم تصمیم درباره‌ی اینکه هر واژه چه معنایی بدهد، بستگی به سلیقه‌ی جامعه دارد، یک مثال و کمی توضیحات به آنچه نوشته‌ام می‌افزایم، مگر مقبول افتد.

اگر میزان و نحوه‌ی استفاده از نعمت اندیشه را دسته‌بندی بنماییم، این چهار اکسترمم معنایی در این دسته‌بندی، حتما خواهد بود:
۱- آنها که خود را به آگاهی رسانده اند:
۱-۱- و از این آگاهی در «همه‌ی زمینه‌ها» و در هر زمینه به شکلی «خوب» استفاده می‌کنند.
۲-۱- و از این آگاهی در «همه‌ی زمینه‌ها» و در هر زمینه به شکلی«بد» استفاده می‌کنند.
۲- آنها که خود را به آگاهی نرسانده‌اند:
۱-۲- و خودشان می‌دانند که نمی‌دانند و همواره مراقب اند با تحمیل محصول اندیشه‌شان، مایه‌ی گمراهی دیگران نشوند با وجود اینکه اگر بخواهند می‌توانند.
۲-۲- خودشان هم نمی‌دانند که نمی‌دانند و با وجود اینکه برایشان کار آسانی نیست، خود را به آب و آتش می‌زنند تا دیگران را به اندیشه‌ی گمراهانه‌ی خود بکشانند.

خوب حالا به ما دو واژه داده‌شده، «روشنفکر» و «روشنگر» و از ما خواسته‌اند برای‌شان مفهومی بیان کنیم. آیا هوشمندانه است که طوری انتخاب کنیم که هر دو واژه یک معنا بدهد و ۳ تا از مفاهیم فهرست‌شده سرشان بی‌کلاه بماند؟ یا اینکه طوری معانی را میان واژه‌های موجود تقسیم کنیم که با دو واژه بخش بزرگ‌تری از جدول را پوشش داده باشیم!

و خوب است به یاد داشته باشیم، هوشمندانه‌تر این است که مفاهیم با توجه به یک ذِن* آینده‌نگرانه گزینش شوند که پس‌فردا بگویند دستشان درد نکند چقدر حساب‌شده واژه‌ها را برگزیده‌اند.

پس نیاز است به معنای این واژه‌ها هم از نظر ظاهری و هم از نظر عمقی پرداخته شود و همینطور مثال‌هایی در نظر بگیریم که به شکلی ارتباطی با اصل موضوع داشته باشد.

مثال پیشنهادی من که این سه خواسته را براورده است، یک چراغ است. وقتی که چراغی روشن شد، همه می‌گوییم این چراغ روشن است، فارغ از اینکه چه رنگی باشد و شیشه‌ی دور آن چقدر مات یا در بعضی جاها بطور کلی کدر باشد. همین که خبری از تابش از درونش به ما رسید، ما آن را روشن تلقی می‌کنیم.
پس با این تفاصیل(مرسی که دیکته‌ی درست رو گوشزد نمودید) به نظر بنده، جا دارد واژه‌ی روشن‌فکر دربردارنده‌ی هر دو مورد دسته‌ی «۱» باشد. چرا که هر دو دارای درجاتی از روشنایی برخاسته از جوشش اندیشه اند.
همانطور که یک لامپ روشن(لامپ سفید رنگ) خوب در تاریکی راه را آشکار می‌کند و از گمراهی نجاتمان می‌دهد. یک لامپ روشن بد(لامپ‌های رنگی) در میوه فروشی، ما را به گمراهی می‌اندازد و میوه‌های نرسیده یا خراب را به شکل تازه و خوشمزه نشانمان می‌دهد. یا در بوتیک لباس و ... پس می‌توان با تکیه بر معنای دیگر واژه‌ی «روشن» که آشکار و واضح بودن است، عبارت «روشن‌گر» را که بخاطر حضور «گر» پایش را کمی فراتر گذاشته و وارد عمل شده تا روشنایی خود را همانطور که خودش دریافته است و بدون تبدیل کردن و انحراف دادن رنگ‌ها به اطرافیان خود منتقل نماید، مورد نخست از دسته‌ی «۱» را «روشن‌گر » بنامیم و برای سه مورد دیگر در انتظار واژه‌هایی درخور بمانیم.
(که برای مورد دوم دسته‌ی نخست، پیشنهادم اینست که دو واژه یکی رسمی و یکی عامیانه گزینش شود. و نسخه‌ی عامیانه‌اش یک فحش سنگین داشته باشد، مورد دوم دسته‌ی دوم را خیلی شیک و محترمانه برگزینیم، چون ممکن است خودمان در همه‌ی زندگی در همان وادی بسر برده باشیم)

اگر این توضیحات را خواندید، خیلی معرفت گذاشتید ممنونم.

ذِن: واژه‌ای است از مکتب ماهایانا‌ی آیین بودا در ژاپن، که به ارزش تمرکز و ژرف‌نگری در برابر پرستش آیینی و مطالعه‌ی متون مقدس تأکید می‌ورزد.
آشنایی بنده با این واژه هم از طریق زبان برنامه‌نویسی پایتون است.(منظورم اینه که من اهل کتاب خوندن نیستم و چنین ادعایی هم ندارم) البته به دوستان توصیه می‌کنم Zen of Python رو مطالعه کنند تا متقاعد بشوند وقتی برای یک زبان برنامه‌نویسی هم یک ذن تعیین می‌کنند، و وقتی به زبان‌های ایرانی بویژه زبان پارسی می‌نگریم و می‌بینیم یک روح ژرف‌نگرانه در سراسرش جریان دارد، چقدر مهم است که این ما میراث‌دارانش آن منطق را کشف نموده و گسترش بدهیم.

درود آقای خواجه زاده گرامی🌹
ممنونم از توضیحات منسجم و رساتون.
فکر میکنم تا حدود زیادی توافق داریم.
جایی در همین صفحه حداقل یکبار یادمه همین نظر شما رو گفتم که ترجیح میدم روشنفکر واقعی رو روشنگر بنامم. چون روشنفکر ممکنه فکر خودش روشن باشه ولی روشنگری نکنه برای دیگران، و حتی سیاهکاری کنه!
همون مورد (۱_۲) در کامنت شما.
نمیدونم موافق هستید به جای چراغ سفید، از خورشید استفاده کنیم یا نه، چون خورشید شکل طبیعی نوره، و بنظرم روشنگر هم بصورت طبیعی و بدون تصنع و ظاهرسازی روشنگری میکنه، براش هم مهم نیست که عواقب این روشنگری چیه، روشنفکر واقعی(روشنگر)، نمیتونه روشنگری نکنه چون روشنگری جزئی از ذاتش شده، درواقع انسان ذاتاً روشنگره ولی تحت تاثیر نیازها و آرزوها و آزها و تنگناهای زمانی و مکانی و اجتماعی و فرهنگی، از ذات روشنگری خودش باز مانده، بنابراین انسانهایی که به روشنگری میرسند، درواقع به ذات انسانی خودشون برگشتن.
این ناچیز هنوز هم معتقدم روشنگر هیچ حکومتی رو قبول نداره، در هر حکومتی منتقده، چون روشنگر ایده آل گرایی واقع بینه، به هیچ حکومتی راضی نمیشه و در هر حالتی مشغول مبارزه با تاریکیه، نه برای جایگزین کردن یک سیستم با یک سیستم دیگه، چون خوب میدونه هر سیستمی نقاط تاریکی داره، پس باید بگرده و اون نقاط تاریک رو روشن کنه، درواقع روشن کردن خودش هدفه، نه اینکه از روشن کردن هدف دیگری رو دنبال کنه.
در مورد تمرکز و ژرف نگری هم که اشاره فرمودید، بنظرم نه فقط در پرستش آیینی و متون مقدس، که در پرستش های غیرآیینی و غیر رسمی و متون ظاهراً غیر مقدسی هم که انسان رو به بند میکشه ضرورت داره.
درواقع هرنوع بت سازی، مانع رشد آگاهیه، و بت ها صرفاً دور از ادیان توحیدی نیستن، چه بسا در درون ادیان توحیدی هم برداشتها و روشها و نگاههای بت ساز وجود داشته باشه و داره!
هرجا تفکر نقادانه(چه توسط خود انسان چه به اجبار محیط یا تعصبات دینی و سیاسی و عرفی و...) ممنوع بشه، بُتی جوانه می زنه، و هرجا بُتی جوانه بزنه، سروها قربانی می شوند.

هر چیزی که انسان رو به اندیشیدن واداره، به گردن او حق داره، و نوشنار شما از این دست بود🌹
ممنونم ازتون
و باز هم اگر چیزی به ذهنتون رسید و لطف کردید و در این صفحه نوشتید با اشتیاق میخونم و سعی میکنم درک کنم🌹

الان متوجه شدم، منظور شما از «روشنفکر واقعی» رو بصورت «واقعا روشنفکر» برداشت کرده بودم.

و چون می‌دانیم می‌توان عینک سیاه و سفید را برداشت، درک می‌کنیم قرار نیست همه کاملا روشنگر باشند، ممکن است یک فرد، تا حدودی روشنگر باشد. مقدار کمی هم حیله‌گر یا غافل از جهل خویش...

برای هر دو پاسخ خوبتون سپاس.

درود آقای خواجه زاده گرامی🌹
صبحتون بخیر و شادی🌹
بله حق با شماست، هر انسانی می تواند برخوردار از درجاتی از روشنگری باشد.
هر انسانی مجموعه ای از خوبی و بدیست
مجموعه ای از درست ها و نادرست ها
مجموعه ای از آگاهی ها و ناآگاهی ها
هیچ انسانی کامل نیست
ولی بدون شک هر انسانی شایسته ی حداقلی از احترام است، نه فقط هر انسانی، که هر موجودی... زیرا هستی ذاتاً محترم است.
بنظرم حتی اگر انسان مجرمی باید مجازات شود، نباید حرمت انسانی اش شکسته شود.

ممنونم از حضور ارزشمندتون در این صفحه🌹
زنده باشید🌹

درودتان استاد فریاد

بخاطر اقدام روشنگری‌گرایانه‌تان برای ارشاد من سپاسگزارم.
البته آن صحبت بیشتر جنبه‌ی طنز داشت، آنچنان که از ظاهرش هم پیداست. هرچند تردید دارم که بتوانم از بی‌احترامی به آن افراد در مرحله‌ی بازدارندگی و دست پایین بودن و نه شرکت در مجازات‌شان و قوی‌تر بودن، خودداری کنم.

و دیگر اینکه، لطفا علت اینکه می‌توان شک نداشت که «هر انسانی شایسته ی حداقلی از احترام است، نه فقط هر انسانی، که هر موجودی... زیرا هستی ذاتاً محترم است» را بیان بفرمایید. به عبارتی به چه شکلی، احترام ذاتی از هستی به انسان و موجودات دیگر سرایت می‌کند؟
آیا باید این را به عنوان یک اصل پذیرفت؟
و اینکه آیا «هستی ذاتا محترم است» هم یک اصل است یا این احکام دارای اثباتی براساس اصول زیربنایی‌تر اند؟

درود شاعربانوی عارف🌹
بله آگاهی با داشتن اطلاعات و دانش متفاوت است.
آگاهی ریشه در بینش درست به جهان دارد چه در بُعد طبیعت، چه فردی، چه اجتماعی، و هرچه این جهان بینی به حقیقت نزدیکار باشد، آگاهی ریشه دارتر و اصیل تر و پایدارتر است🌹
ناگفته پیداست که هرچه این ناچیز در خلال بحث ها میگم صرفاً نظر شخصیه و چه بسا نادرست باشه.
ممنونم از نظر ارزشمندتون🌹

سلام و عرض ادب آقای علامیان گرامی_اعتراض فهیم_🌹
دقیقاً در این پست همین بیان شد که بسیاری از افرادی که بعنوان روشنفکر میشناسیم، در واقع روشنفکر نیستن، و علتش روشنگری جهت دار آنهاست بخاطر تعصبات و گرایشات فرهنگی و دینی و قومی تاثیرگذار بر قضاوتها و فعالیتهای روشنگریشون.
در متن پست هم آمده که:

روشنفکر نگاهی آزاد و همه جانبه دارد، و از پیشداوری های ناشی از تعلقات فرهنگی و باورهای ملی و مذهبی به دور بوده، و نه در خدمت قدرت، که منتقد قدرت است.

یعنی در خدمت قدرت بودن، روشنفکری واقعی رو زیر سوال میبره، و دلیلش اینه که هیچ حاکمی در هیچ جامعه ای ایده آل نیست، بنابراین وظیفه ی روشنفکر است که با فعالیت روشنگری خود در جهت رفع نامطلوبها بکوشد، البته اینکه کوشش او در کوتاه مدت، نتیجه بخش باشد یا نه، معلوم نیست، ولی بدون شک در درازمدت، اثر مثبتی دارد...
از سوی دیگر، روشنفکری که ذاتاً و بلحاظ روشنفکر بودن، منتقد قدرت است، اگر در اثر تغییر ساختار قدرت، جزئی از ساختار شود،
و در خدمت قدرت قرار بگیرد، دیگر روشنفکر به حساب نمی آید زیرا یکی از شروط اصلی روشنفکری، یعنی منتقد قدرت بودن را از دست می دهد.

ممنونم از حضور ارزشمندتون🌹
زنده باشید🌹

درود آقای افشاری گرامی🌹
هر روشنفکر واقعی، آزاداندیش است، ولی هر آزاداندیشی معلوم نیست روشنفکر باشد، زیرا روشنفکری مبتنی بر حداقلی از آگاهی درونی و بیرونی است، و بیداری ذهنی، و همونطور که در متن پست هم اومده، روشنفکر باید نگاهی همه جانبه به مسائل داشته باشد، و داشتن زبانی برای بیان حقیقت به ارباب قدرت، در حالی که ممکن است یک آزاداندیش، از ویژگیهای روشنفکر بودن، فقط آزاداندیشی را داشته باشد.

ممنونم از حضور ارزشمندتون🌹

سلام و عرض ادب استاد منتظر عزیز🌹
ممنونم از نظر ارزشمندتون🌹
بدون شک، دین هم می تواند یکی از منابع رسیدن به آگاهی باشد. روشنفکر از هر منبع اصیلی می تواند و خوب است که برای افزایش آگاهی خود کمک بگیرد، ولی برای روشنگری، لازم است که این آگاهی را به سطح عقل ببرد تا روشنایی ببخشد.
گاهی آگاهی بالاتر از سطح عقل است، گاهی پایین تر از سطح عقل، در هر دو صورت باید به سطح عقل، یعنی سطح مشترک انسانها(ناس) بیاید تا بتواند کارکرد روشنگرانه داشته باشد.
چون هر دو اشتراکاتی در جهان بینی داریم این مثال رو عرض میکنم:
آگاهی و دانایی آفریدگار بی نهایت است، ولی سودی به حال انسان ندارد مگر اینکه به سطح عقل انسانی نازل شود، پایین بیاید تا روشنگری کند، و دلیل نزول کتابهای آسمانی همین است، یک آگاهی سطح بالا به سطح پایین نزول می کند تا کارکرد داشته باشد.
و همین سطح هم گاه برای زمان و مکان و جامعه ای ممکن است هنوز بالا باشد، بنابراین روشنفکری که برخوردار از این آگاهی است نمی تواند وسط بحث عقلی ناگهان آیه ای از قرآن بیاورد برای بستن دهان طرف مباحثه که اصلاً قرآن را قبول ندارد یا نسبت به آن جبهه گیری دارد. یکی از دلایلی که خود این ناچیز، به ندرت در جمع عمومی از شکل عربی آیه های قرآن استفاده میکنم، همین است، بارها شده که در بحث با برخی افراد، ترجمه یا مفهوم آیه ای از قرآن را به زبان می آورم و اصلاً نمیگویم که این ترجمه یا مفهوم قرآنی است، تا نه بیهوده و به اجبار، طرف مقابل را به سکوت وادار کرده باشم، و نه منطق او را به واکنش منفی و جبهه گیری بکشانم.

مثال دیگر، کشف و شهودات است که می تواند برای عارفان یک آگاهی یقینی باشد، ولی فقط برای خودش کارکرد دارد، و در صورتی که بخواهد با آن آگاهی مبتنی بر کشف و شهود به روشنگری بپردازد، ناگزیر است سطح آگاهی خود را که فراتر از عقل است به سطح عقل بیاورد تا قابل استفاده باشد، و نمی تواند مثلاً بگوید من در مکاشفه دیده ام که فلان اتفاق افتاده است یا خواهد افتاد.

ببخشید بخاطر اطاله ی کلام🌹
در کل حرفم این بود:
روشنفکر می تواند متدین باشد ولی آگاهی دینی اش را به زبان سکولار ترجمه کند زیرا تمام افراد یک جامعه متدین نیستن، و یا دین واحد ندارند، و یا در صورت داشتن دین واحد، برداشتشان از همان دین واحد متفاوت است.

باز هم ممنونم برادر عزیزم🌹

درود استاد شفیعی گرامی🌹
(به نظر می‌رسد روشنفکر سوای داشتن اطلاعات کافی باید از معلومات (آگاهی) ، بینش، قدرت استنباط و استنتاج قوی بهره کافی داشته باشد.)
درست می فرمایید، صرف داشتن اطالاعات و معلومات کافی نیست، هرچند لازمه.
همونطور که فرمودید روشنفکر باید استقلال فکری داشته باشد، ضد دینی تفکر کردن هم نوعی انحراف از مسیر حقیقت است، نوعی تعصب است، ولی غیر دینی بودن نه!
البته روشنفکر می تواند به دین خاصی باور داشته باشد یا به فرهنگ و ملیتی گرایش داشته باشد، و بنظرم طبیعی هم هست، ولی باید بتواند این باورها و گرایش ها را در قضاوت و تحقیق و فعالیت روشنگرانه اش دخالت ندهد، زیرا مبنای روشنفکری عقل است نه باورها و گرایشها!
البته باورها و گرایشها می توانند در طی مسیر رسیدن به آگاهی که پیش زمینه ی روشنگری است مفید باشند، ولی در خود روشنگری باید بیرون گود بایستند و فقط نگاه کنند.
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر منسجم و روشنتون🌹
سایه تون جاودان استاد🌹

درود آقای رضایی گرامی🌹
ممنونم از حضور ارزشمندتون🌹
به هرحال اصالت با نور است، زیرا تاریکی چیزی نیست حز فقدان نور!
در مورد بستن یک چشم و باز گذاشتن چشم دیگر، تمثیل جالبی بود، شاید بشه اینجور تفسیرش کرد که میتونیم همیشه یه نگاهمون به درونمون باشه، و یه نگاهمون به بیرون!
میشه ایده آل گرا بود و در عین حال واقع بین!

البته در تعلیمات بودا نظر دیگه ای هست:
همه چیز در درون است
کسی که به بیرون چشم بدوزد
در انتظار خواهد مُرد.

فکر میکنم بودا بیش از حد دنیا رو نادیده گرفته، با وجود احترامی که برای بودا قائلم و آموزه های تفکربرانگیزی دارد، ولی بنظرم آدم تا زنده است باید زندگی کند و برای زندگی بهتر بکوشد.

باز هم ممنونم از شرکت شما در این هم اندیشی و بیان صادقانه ی نظرتون🌹
زنده باشید🌹

با درود

ذهن هم محدودیت دارد
شما نمیتوانید به آنچه که در تصورتان نمی آید فکر کنید

همچنین حدی برای خود چه در این جهان و چه در جهان دیگر متصور هستید

در نتیجه ذهنیت ما تنها در حیطه شعوری رفتاری ما معنا دارد و لاغیر

درود آقای افشاری گرامی🌹
بله حق با شماست: ذهن، محدودیت دارد.
این محدودیت از جنس زمان و مکان است، اگر بتوانیم از حصارهای زمان و مکان رها بشویم، با کلیت جهان یکی میشویم و درک و آگاهی ما ناب و اصیل می شود.
البته مسئله ای که شما مطرح فرمودید، بنظرم باید در حوزه ی فلسفه و عرفان بررسی شود، و مربوط به بحث این صفحه که در مورد روشنفکر است، نیست.

به خلوتگه ِ لامکان می روم
به دیدار ِ آن مهرَبان می روم

چو خورشید ِ جانانه رخصت دهد
به تسلیم ِ فانوس ِ جان می روم

چو عمرم چو هیزم بسوزد چه باک؟
که از فصل ِ سرد ِ زمان می روم

دل از باغ ِ جانم چه آسان گذشت
که با باغبان ِ جهان می روم

چنان بذر ِ غم در دل افکنده است
که من تا قیامت خزان می روم

ز دیدار اول چو نستَم‌نمود
همه عمر، مستانه زان می روم

غزلها و فریادهایم بسی
بمانند و من بی نشان می روم

(م. فریاد)

زنده باشید🌹

درود مرد دانا_آقای گلی عزیز_🌹
ممنونم از حضور ارزشمند و متواضعانه تون🌹
همه ی ما از هم می آموزیم زیرا هرکس از زاویه ای به پدیده ها نگاه می کند که ممکن است دیگری امکان نگریستن از آن زاویه را نداشته باشد🌹
این ناچیز از شما و بقیه ی دوستان سپاسگزارم که زحمت کشیدید و در این هم اندیشی شرکت کردید🌹

سلامت و شاد باشید🌹

سلام و عرض ادب آقای رضایی عزیز🌹
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر زلالتون🌹
شاید تعریفی که شما از روشنفکر کردید، تعریف عارف باشد، و البته عارف ممکن است روشنفکر هم باشد🌹

ممنونم از حضور نیک شما در این هم اندیشی🌹
سلامت و شاد باشید🌹

سلام استاد ناظمی عزیز🌹
ممنونم از حضور ارزشمند و نظر آگاهی بخشتون🌹
حق با شماست، انباشتن انبوهی از اطلاعات و علوم مختلف اگر ذهن را به حقیقت نزدیک نکند، فقط در حد تخصص و مهارت شغلی و درآمدزایی و کسب وجهه ی اجتماعی باقی می ماند.

انشاالله هر چه زودتر به سلامتی برسید🌹
همین که زحمت کشیدید و با این حال در این هم اندیشی شرکت فرمودید و ما رو از نظر ارزشمند خودتون بهره مند کردید، از صمیم قلب ازتون سپاسگزارم🌹
🌹و چون بیمار شوم، پس او شفایم می دهد🌹

سلامت و شاد باشید🌹

درود بر شما جناب ناظمی گرانقدر
ضمن آرزوی سلامتی

فرمودید که :
اما رهایی از اسارت ذهن و مجموع دانسته ها برای افراد درهرسطوحی امکان پذیر است ودست یافتن به گوهر ی گرانبها در خود ، تنها تجربه ای مداوم برای فرد است .....

می توانم بپرسم چگونه؟

باسپاس

سلام استاد🌹

بنظرم در طی طریقت حقیقت، از یه جایی به بعد، مَرکب ِ عقل و ذهن، نه تنها به کار نمی آیند، بلکه دست و پاگیر و متوقف کننده اند... تا لب دریای حقیقت باید با عقل و ذهن و دل پیش رفت، و آنجا رخت عقل و ذهن را در آورد و دل به دریا زد🌹

زنده باشید🌹

سلامی دوباره آقای ناظمی عزیز🌹
حق با شماست، پاکسازی ذهن برای درک حقیقت ضرورت دارد، ولی این موضوع جزو زیرساختهای عرفان است و در حوزه ی عرفان قابل بررسی است.
همه ی شاخه های عرفان، دستورالعملهایی برای رهایی ذهن دارند، و سالک از همان اولین قدمها، مشغول پاکسازی ذهن می شود.
مثلاً در اکثر فرقه های مختلف عرفان اسلامی، مرشد، مرید را به ذکر گفتن وا می دارد، ذکر گفتن راهی برای رهایی روح از ذهن ِ به تعبیر شما شرطی شده است.
در فرقه های غیر اسلامی، روشهای دیگری برای رهایی از این ذهن ِ شرطی شده به سالک آموزش داده می شود، مثل طبیعت گردی، قرار گرفتن در موقعیتهای خطرناک و ترس آور، استفاده از گیاهان روانگردان و...

فرق ِ عارف با روشنفکر در این است که:
عارف، در جستجوی حقیقت ِ کل است، ولی روشنفکر تلاش می کند حقایق جزئی یعنی همان واقعیتها را در حد نیازش برای روشنگری بیابد.
عارف، کلی نگر است،
روشنفکر، جزئی نگر.

سلامت و شاد باشید🌹

درود مجدد بر شما جناب ناظمی گرامی
اینچنین برداشت کردم که :
کودک دارای ذهنی شرطی و آلوده نیست ، پس از این رو زندگی را رو به کمال می پیماید
ولی یک بزرگسال که دارای ذهنی آلوده و شرطی می باشد زندگی را رو به کمال طی نمی کند بلکه از دستورات ذهن آلوده و شرطی پیروی میکند.

حال راه چاره برای خلاصی از این ذهن شرطی و برگشت به ذهن دوران کودکی چیست؟

با سپاس

درود مجدد جناب ناظمی گرامی و ارجمند
بسیار سپاسگزارم از حسن توجه حضرت عالی و معرفی کتب ارزشمند
همانطور که در بالا قبلا عنوان کردم از اولین پست تا آخرین نظر را تقریبا مطالعه کردم و از تمام دوستان و اندیشمندان تشکر کردم و تشکر میکنم
به نظرم تفکر کردن و اندیشیدن بیش از هر چیزی برای انسان راهگشاست بخصوص در سنین بالا که هم اندوخته ها و هم گذر زمان جوهر وجودی انسان را سیقلی کرده است مشروط بر اینکه هدف نهایی مشخص شده باشد. و موضوع تفکر و تعقل در کتاب آیینی ما (قرآن کریم)تاکید شده است . در یونان قدیم هم از نظر حکمای آن زمان تفکر کردن قابل توجه بوده و در کتاب های آنها به وضوح بیان شده است.
و نیز کاملا با نظر حضرت عالی موافقم که باید خود شناسی انجام بگیرد. ولی خواندن کتاب های متفاوت و زیاد شاید برای مباحثه خوشایند و مفید باشد ولی این پرسش ذهن را آزار میدهد که: آیا القائات ذهن نویسنده باعث کثرت در ذهن و در نهایت موجب آلودگی ذهنی نمی گردد؟ به هیچ وجه مخالف مطالعه نیستم ولی پرسش فوق کار خودش را میکند.
همچنین از تزکیه ذهن فرمودید آیا تزکیه ذهن با تزکیه نفس متفاوت است؟ یا همان تزکیه نفس است؟ در حقیقت تزکیه نفس باعث میگردد که انسان تمام تعلقات منفی و مخرب را از خودش دور سازد و در نهایت به یک آرامش خاطری برسد و میرسد.
و این آرامش خاطر آیا ناشی از خالی شدن ذهن نیست یا هست؟
مطالبی را که عنوان کردم خدای نکرده قصد بی ادبی نبوده و فقط نظر شخصی بود و شاگردی کردن. بدرود
شبتان خوش

سلام و عرض ادب آقای گلی عزیز🌹
درود و آفرین بر شما🌹
خواندم و آموختم🌹

سلام
دوست خوبم
جناب آقای محمد گلی
باعرض پوزش ازتاخیر دوروزه ام
شخصیت های والایی چون مولانا و عطار نیشابوری از پیش گامانی هستند که وجهه جهانی دارند وبقول خود مولانا
هفت شهر عشق را عطار گشت
ماهنوز اندر خم یک کوچه ایم ..... اما چه چیز باعث کمتر شناخته شدن عطار آن عارف فرزانه می شود ، هنوز مولانا هم شخصیتی ناشناخته در جهان است ولی پرآوازه تراز عطار نیشابوری ست ..... اما
حقیقت زمانی برای فرد قابل ادراک می گردد که فکر یااندیشیدن دراو غایب باشد وزمانی که فکر واندیشیدن وجود دارد درک حقیقت برای هرکسی نامیّسراست و چرا؟..... آیا فکر واندیشه ی بشری باحقیقت در تضاد وتعارض اند ؟....اگر اینگونه باشد ، پس فکر نفسا آلوده است و حقیقت برایش قابل ادراک نیست .... همانگونه که می دانیم ، فکر محصول ذهن انسان است و فکر ره آورد ذهن است ، ومن حقیر بارها وموکدا می نویسم ویا می گویم ، ذهن ما پدیده ای شرطی شده است واین بلایی ست که بعداز دوران کودکی هر انسانی را گرفتار می کند . ولذا فکری که از ذهن شرطی تراوش می کند فکری خالص و ناب نیست . به همین دلیل ، حقیقت برای ذهن شرطی شده و اندیشه ی آدمی قابل ادراک نمی باشد . وهرفردی زمانی می تواند به درک حقیقت برسد که ذهن وفکر دراو غایب باشند ، چنین فردی باکسب خودآگاهی و مهار نمودن فکر واندیشه در خود به کشف دمادم حقیقت نائل می شود . فکری که از کانال ذهن شرطی شده عبور می کند دچار آلودگی گشته وفرد را گمراه می کند ....
آثار مولانا وعطار بجز کتاب فیه مافیه از مولانا و تذکره الاولیاء عطار ، شعر هستند . در شعر از تشبیه واستعاره و ایجاز وخیال استفاده می شود که اینها ارکان شعرند ، اما وجود تشببه و استعاره و ایجاز وخیال ، فکر را در همه ی افراد به تحرک و جنبش در می آورد به فکر واندیشه تجلی می دهند و گفتیم حقیقت با نفوذ فکرواندیشه غایب می شود وزمانی حقیقت برای فرد متجلی می گردد که فکر در غیبت باشد . وهرکسی بقول مولانا از ظن خود شد یار من ، از درون من نجست اسرار من . به همین دلیل کتابهای خودشناسی که از کریشنامورتی بخصوص در عصر حاضر ترجمه فارسی شده اند بسیار برای هرکسی که علاقه مند باشد می توانند گره گشا باشند ....