پست های وبلاگ

درود بر شما بزرگوار
آفتی که در جامعه شاعران، امروزه به وفور به چشم می خورد، افراط در سرودن است.
نو سرایان چنین می اندیشند که اگر روزی بر ایشان بگذرد و به قول خودشان شعری نسرایند، آسمانی به زمین می آید.
به همین دلیل قلم در دست گرفته و هر واژه ای را که به ذهنشان می آید، روی صفحه کاغذ می پاشند! غافل از اینکه برای هر نوع سروده ای، ابزاری لازم است.
به عزیزانی که در این سایت وزین حضور دارند و به تازگی دست به قلم برده اند و وارد این عرصه مقدس شده اند عرض می کنم که اگر شما هر دو هفته تنها یک شعر بگویید اما مطابق با اصول، بسیار ارزشمندتر از این است که روزی دوجین شعر بگویید اما خارج از اصول و ضعیف.
در آینده کسی نمی گوید که منتظر لنگرودی این غزل را طی یک ساعت سروده یا یکسال. فقط آن را می خواند و قضاوت می کند.
مدت هاست که می خواهم این دغدغه را مطرح کنم اما مجالی نیافتم.
این مطلب زیبا از جناب بیدقی را غنیمت دانسته و عرایضم را تقدیم کردم.

عزیزان!
آموختن را انتهایی نیست. حتی اگر حضرت حافظ باشید، باز هم بسیارند دانش های نیاموخته.
بنابراین نه از تعریف و تمجیدها، بیش از حد غرّه شوید و نه از نقدها دلسرد.
امیدوارم روزی برسد که هر اثری که در سایت منتشر می شود، در نوع فاخر باشد.
چقدر زیبا خواهد بود آن روز.
به امید آن روز