شنبه ۱۳ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ آتشکده شاعر غلامعلی همایونی (شمیم)
|
|
|
|
بیا تا بازگردانیم ایمان اهالی را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوستانم با صدای سییییب / دسته‌جمعی عکس می‌گیرند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مردم دنیا با هر لهجه‌ایی باشند / زبان سیب‌ها را خوب می‌فهمند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پشت جادوی نگاه تو /چراغی‌ست / که اگر روشن باشد / آرزوهای مرا / کن فیکون خواهد کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چقدر احساس شیرینی‌ست ؛ سکوت مردم دنیا ؛ وقتی در میان مستطیل سبز ؛ سرود ملی ما میشود اجرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا بس‌بود ؛ سهمی‌کوچک از " ته لنجیِ" مهرت / که می‌بخشید ، دستان دلت با منطق دریا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
او پاسخ هر پرسشی را خوب می‌دانست / آموزگار اولین سال دبستانم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو شیرین‌تر از این جانی که می‌گویند شیرین‌ست / بهای عشق ارزان‌ست با خونی که رنگین است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بام ناباوران گرچه می‌ریخت ، بر سرش آب و خاکستر و سنگ / بیعت اولین مومن اما ، جاری از دل به روی زبا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عید نوروز و دلِ شرجی و دریای جنوب / من و رویای تو در باور قایق باشیم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من اما تو را می‌سپارم به نیل / مگر چاره سازند امدادها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همیشه در قرار‌ها منم که زود می‌رسم / کنار لحظه‌ها‌ی تو "چه زود دیر میشود"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ببخش کار مرا کدخدا نفهمیدیم ! / چقدر ریشِ سفیدِ تو قدر و قیمت داشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش جای نامه‌ها می‌شد خودت می‌آمدی / تا ببویم دست‌هایت را به‌جای نامه‌ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تقدیم به آتش‌نشانان قهرمان پلاسکو / دارد پلاکش را به گردن می‌کند یک مرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آستینِ پدرِ مدرسه‌ی ما زخم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لب و لبخند تو زیباترین نوع هم‌افزایی‌ست / لبت ؛ لبخند و لبخندت ؛ لبت را کرده زیباتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حتی اگر خاموش هم باشی / گیرنده‌های قلب من / موج حضورت را / احساس خواهد کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در سفره‌های ما اگر نان نیست ؛ ماهی نیست / دستانمان از آتش احساس لبریز است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاران نظاره‌گرانند / گاهی که لاشخوران / تقسیم پیکر سبزش را / بر سفره‌های حرص به رویا چریده‌اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شبی کوچید دلدار گل اشک
پس از آن گریه شد کار گل اشک
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یادش بخیر / وقتی که آمدی / نقاشی بجای مانده بر تنت / تصویر هست سال مقدس بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حالِ گردوها بهتر شده بود
خوشه‌ی گندم ما هفت برابر شده بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هفتمین شهر رنگین کمان بود
قوس سرخی که تا عرش می‌رفت
خوش به حال شهیدان که رفتند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بزن کبریت تا مستی کنم با باده‌ی آتش
که بی‌پرواتر از پروانه‌ام آماده‌ی آتش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا که با تو دفتر شمیم باز میشود
و با تو میشود تمام فصل‌ها بهار‌ها
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مِهر تو با خط میخی
بر لوحه‌ی حقوق بشر نقش است
در شان توست آیه‌ی حب‌الوطن من‌الایمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا که هر چه غزل‌های عاشقی دارم
ز چشم‌های تو با یک اشاره می‌ریزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوباره روی خاکت باغ گندم سبز خواهد شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقتی که از تو نمی‌گویم
دیگر غزل که غزل نیست
تسبیح قافیه‌هایی‌ست دور دستانم
|
|
|
|
|
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
سیاوش آزاد
به نام یگانه خدای هستی‌بخش
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ودرود بر
محمدرضا آزادبخت
سیده نسترن طالب زاده
شاهزاده خانوم 
محمد رضا خوشرو (مریخ) 
درود بر شما 
یاسر کریمی 
جمیله اتکالی رها 
