شعورِ سیب‌ها

من دخیلِ آرزوهای بزرگم را
با حریر سبز نیلوفر
به شاخ سیب می‌بندم
باغ را دیگر
بذر و آب و خاک کافی نیست
باغ ما
از شعور سیب سرشار است
بوته‌ها از باغبان
انتظار یک غزل دارند
من همیشه در میان برف
می‌روم احوالپرسی می‌کنم از شاخه‌های خشک
هر شبِ یلدا
برای بوته‌هایم قصه می‌گویم
سیب‌های باغ من
هر زمان از شاخه می‌افتند
در کتاب آفرینش
باز ؛ قانون جدیدی کشف خواهد شد
شاخص لبخند من در سرخی سیب است
دوستانم با صدای سییییب
دسته‌جمعی عکس می‌گیرند
جاده‌ها لبریز
از صدای رونق سیب است
شهر من در ذهنِ داروخانه‌ها‌یش
نسخه‌های سیب می‌پیچند
آخر پاییز
جوجه‌های سیبی‌ام را می‌شمارم
خوب می‌دانم که کیفِ جیبی‌ام
از صدای سکه‌های سیبی‌ام
سرشار خواهد شد
با توکل بر خدا
نخل‌های شهر من سرسبز
دخل‌ها پربار خواهد شد

#غلامعلی_همایونی_شمیم