تونبودی به خدا این همه اشعار نبود...

درود بیکران بر شما بزرگوار
شعر دلنشین و زیبایی است. شما ، " بودن یار " را عامل ایجاد اشعار می دارید و به خدا قسم می خورید .سپس از درد عشق
می سرایید که به دلیل همین بودن یار ، ایجاد می شود و از آن
درد عشق ، دوباره به خدا می رسید. به بیان دیگر ، مانند کشیدنِ
دایره ای از تحولّات ، از یک نقطه شروع کردید و به زیبایی ، به همان نقطه رسیدید . سپس دلیل این مسیر زیبا ، و این نتیجه عالی را در ابیات بعدی توضیح می دهید که شرح عاشقان خالص است. بسیار زیباست
درود بیکران بر شما خانم آتش جامه بزرگوار و گرانقدر و ارجمند و گرامی
البته قالب شعر ، غزل نیست. غزل ، بین پنج تا پانزده بیت است و معمولاً نه تا دوازده بیت. مصرع اول با همه مصرع های زوج ،
هم قافیه است. شعر شما اینگونه نیست. شما مصرع هایی را
در گیومه گذاشتید و مصرع خودتان را هم قافیه با آنها سرودید.
قافیه دارد و موزون است بنابراین یک شعر کلاسیک دلنواز و زیباست. شعر شما مثنوی هست.
ولی در وزن و قافیه اشکال دارد. هنر انحصاری شعر کلاسیک ، به وزن و قافیه آن است . قافیه های سه بیت اول ، درست است ولی
قافیه های دو بیت آخری ، مشکل دارد. مثلا " شرط " با " درد " هم قافیه نیست. وزن هم اشکال دارد. اگر چند بیت جداگانه هم
می سرودید ، باید هر دو مصرع هر بیت ، با هم هموزن بودند.
نمونه : وزن مصرع اول :
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
ولی وزن مصرع دوم این است :
فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
همین وضعیت نیز در مصرع دوم وجود دارد ( فاعلاتن در ابتدای مصرع ، می تواند به فعلاتن تبدیل شود ولی شما رکن وزن را
تغییر داده اید).
بهتر بود دو بیت اول ، اینگونه سروده شود :

تو نبودی به خدا این همه اشعار نبود
از دلت ، دردِ دلم ، قابل انکار نبود
گریه می کردم و این شهر به من می خندید
عاقبت حالِ مرا خوب خدا می فهمید

درودها