چگونه باید رَقَم زَد از این که هست، گُل تَر، سِرشتِ گُل را
خدا مُقدّر نکرده آیا فقط مُعطَّر، سِرشتِ گُل را؟
ز تَر دَماغی و شُور مستیِ چَرخ، آنی نباش غافل
تَبَارک الله از این که یِکسَر سُرور پَروَر سِرشتِه گُل را
نَعیمِ جاوید از این چه بهتر که از اَزَل تا ابَد شکُوفاست
نه دیده هرگز کسی، نه بیند، به باد پَرپَر، سِرشتِ گُل را
مَشامَش از بَسطِ فیضِ مُطلَق عَجین شَمِیمِی چشیده بُلبُل
که دیده است از سپیده دَم، در فضا شناوَر سِرشتِ گُل را
طَراوَت انگیزِ عالَم است از چه طَرفِ گُلشَن؟ اگر نه هر دَم
به دوشِ خود می کِشَد نَسیمی شَمیمِ عَنبَر سِرشتِ گُل
را
اگر خُدا آشنا ضَمیری ، مَبادَت آنی تُهی خُم از مِی
نَزِیه مانندِ قَلبِ آئینه ها بیاوَر سِرشتِ گُل را
خُمارِ آن خُویِ دلفریبم که می دَمَد گُل از آن پَیاپِی
اسیرِ آنم که طًرفه لُطفَش گرفته در بَر سِرشتِ گُل را
به چشم حیرت نَصیبِ قَلبَش، جهنّمی تَر که دیده است از
کسی که از فرطِ《ظنّ ذَلیلی》نکرده باوَر سِرشتِ گُل را
کسی که دل می گُدازَدَش عِشقِ آتَشِینی چرا نباید
به خود ببالَد که کرده دامن دَریده پَروَر سِرشتِ گُل را
نمی گُشایی چرا نَظَر را_اگر نه همچون حُباب کُوری_
به مَحشَرستانِ گُلشَنی که دَمانده یِکسَر سِرشتِ گُل را
بِهِشتَت است آرِزو اگر چون هَوایِ دلجُویِ نَرگِسِستان
بِیاکَن از عِشقِ لَم یَزَل چون 《قَمَر》مُکرّر سِرشتِ گُل را