موج ها

درود بر شما جناب حاج‌محمدی

بنده دست کم، یک گفت و شنود بازمانده با حضرتتان دارم. جسارت بیشتر می‌کنم و سخنِ تازه ای نیز می‌گشایم.

سروده با «دوست» آغاز می‌شود و با «دشمنان» به پایان می‌رسد. از نظر بنده زیباتر بود اگر با «دوست» هم تمام می‌شد.

یعنی، اگر بنده علمِ شما را داشتم بیشتر تلاشم این می‌بود که درخت دوستی بکارم، شده حتی در خاک لم یزرع.

راستش دوست داشتم به دو سه واژه‌ی دیگر نیز سخت بگیرم. فرصتم اندک است.

پس خواهش می‌کنم به واژه‌ی «نعش» در بیتِ پنجم توجه کنیم.

به گمان بنده، «نعش» و «دریا» در کنار یکدیگر، آن هم در فضایی که دیگر بیت‌های سروده آفریده اند، کاهنده‌ی زیبایی و گیرایی است.

با واژه‌های زیر تلاش کردم که پیشنهادی که با سلیقه‌ی شخصی ام نزدیک باشد پیدا کنم و چیزی به ذهنم نرسید که همان ناملایمت را نداشته باشد.

جسم
نعش
پیکر
کالبد
تن
بدن
جان

امّا یک پیشنهاد، به نظرم رسید.
چون می‌دانم با همه‌ی بدی‌هایم، دوستم دارید که در حدّ ارزنی بس است، خدمتتان ارائه می‌نماینمش.

مُرده دریا را لجن، بُرد یمانی بر کفن
بود اگر می‌داشتند از صخره پروا، موج‌ها

در دفاع از اینکه، «یک ذره» کم شده است، و زیباییِ آن «تأکید» را از دست داده ام، یکی اینکه، بجای «می‌شد»، «بود» را گنجانده ام که به نظرم در اینجا استوارتر است از «می‌شد». و همینطور اینکه بیتِ پیشنهادی، از شرّ «بی‌هیچ شک» نیز خلاص شده است، که در این فضاسازیِ زیبا، بخش بزرگی از مسئولیتش، وزن پر کردن است.


دوست ندارم پاپی و پیله باشم.
مگر اینکه دوست بدارمتان،
موج موج دریا دریا.