هاشور ۰۳

سلام

و

هرگز نمی توان چنین کوتاه بلند معنایی را خواند و بدون آن که در فکر فرو شد از کنارش گذشت؛
همه چیز خیلی ساده و با زبانی خیلی خودمانی بیان شده است ولی شعر در لحظه ای که انتظارش را نمی کشی اتفاق افتاده است و شاعر چنان ضربه ی پایانی را وارد کرده است که آدم گیج می شود و از نواخته شدن اش .
قلب من به کنار
با بغض گل سرم
چه کنم ؟؟؟

موضوعی که همواره در کودکی برای همه ی مان به خصوص دختران جای سوال بود و جنجال که چرا باید موهای مان را کوتاه کنیم ام هم بر اساس شیوه ای که دیگران می پسندند نه خودمان ؟؟
پس در همان ابتدا با یک نوستالژی رو به رو هستیم که تفکر را کلید می زند و یاد آن روزها را زنده می دارد در ادامه روند طبیعی کلام شکل می گیرد و شاعر از دلگیری اش می گوید ولی آن را به شرطی مقید می کند تا توجه خواننده جلب شود؛
قلب من که شکسته است ( دلگیری و ناراحتی )
به کنار ( کنجکاوی خواننده برای بیان قید )
گل سری که بغض می کند
خب اکر شاعرانگی چیزی جز این است پس من دیگر چیزی نمی دانم از شعر و شاعری ،
گل سر ؛ در خویش دو واژه گل و سر را پنهان دارد
گل ؛ نماد زیبایی ، رنگ و طراوت و حاصل دهی
سر ؛ مجاز از اندیشه ، مجاز از انسان ، محلی برای مغز
و البته بغض : نمادی از غم و ناراحتی ، نمادی از فریادی فروخفته و ...
روی اول و ساده ترین همان فیزیک گل سر است که بغض کرده و شاعر با جانبخشی به موجودی بی جان و تشخیص این شعریت را بوجود آورده است .
اما بی گمان سطوح دیگری نیز باید داشته باشد این بلندبالا که این چنین فکر را مشغول می دارد ؛
گل نماد زیبایی سر مجاز از انسان : وقتی مو کوتاه می شود زیبایی یک انسان می گرید .
گل نماد طراوت و رنگ سر محل مغز و سیستم عامل هر انسانی : مو کوتاه که می شود ، طراوت مغز به پژمردگی می گراید .
گل نمادی از محصول دادن و به نتیجه رسیدن ، سر مجاز از اندیشه : وقتی مو کوتاه می شود ( به اجبار ) ، محصول اندیشه ی آدمی است که قطع می شود و آلکن و ابتر می ماند و صدای اش در نمی آید شبیه فریادی در گلو مانده .

در مورد این برداشت ها و لایه های در هم تنیده حرف بسیار است و مجال اندک ولی سپاس از شاعر توانای این شعر که ام را به اشتراک گذاشته و با جرات و جسارت پنجره ی نقد را نیز گشوده است چون خودش خوب می داند با واژه ها چه بر سر خواننده آورده است ...