خاطرم  پرواز  کن  در  آسمان     کودکی                                               امشبی       ماءوا      نما    در     آشیان     کودکی

بر سر سنگی  نشین در روبروی   مادرم                                               تا  که  دستت   پر کند  از   تکه      نان       کودکی

کودکی مخفی شدش در پشت دیواری گلی                                               تا  به   دنبالش      بگردم     چون    زمان     کودکی

چشم خود بستم ولی پنهان نمودش روزگار                                           بعد از   آن    بازی   ندیدم   من      نشان      کودکی

خاطرم ته مانده ی زهر جدایی نوش  کن                                             جام    خود   را   پر  کنش    از       شوکران کودکی

«روحیا« یادی کنش از جمله یاران قدیم                                            گر  چه   خوردی   زخم ها   از       دوستان     کودکی