منکوب

از کوره به در شده ام را
گذاشته ام در کوزه
و آبش را نخورده
شکاندم در خود
از نشسته شب به تماشایت تا
بر صبح چشم عشق گشودن را
با مد روی ماه تو کشاندم بر خود
باید بغل به فاصله ام بگشایی
در هر همیشه وار ترین خوابت
با سرمه گویه های دل انگیزم من ای
محو به چشمانت ترم از هر کس
جانم
دیگر سیاه رم شده از بستانم
گوساله امید به پستانش
شیر محبتی است که کمیاب است
در باغسار طعم تو می گردم
در دلپذیر لمس ملس گیلاس
بر سرخ پوش ذائقه عناب است
تا من غرور پخته ی شیرینت را
با قلب زخم خورده نمک می گیرم
بگذار کنج آینه مویت را
تا تاب را زلال بی افشاند
آه ای سیاهرخنه ی در جانم
این چشم های تا به ابد زین پس منکوب را به آینه بسپارید
محبوب را به آینه بسپارید