در حسرت نبودن

درود بر یوسف/ شاعر دهه هشتادی.
قبلا در این سایت حدود سه چهار مورد در خصوص غزل و شرایط آن و ویژگیهای شعری و صور خیال و شاکله اش توضیح داده ام... احتمالا تکرار مکررات است و از حوصله ی دوستان خارج.
مختصر اینکه در غزل ( اگر بدون ردیف باشد مانند سروده ی شما) حرف اصلی واژه ی پایانی بایستی بین مطلع ( مصرع اول شعر) و مصاریعِ زوجِ سروده یکی باشند و عدول از آن پذیرفته نیست. مثلا نگاه کن:
جان... قسمت ان ... حروف اصلی قافیه است و شین که بیاید جانش... این ش حروف متصله است و نه اصلی پس جزوِ قافیه در حساب نیاید. وقتی گفته ای نسازش...شین آن مانند توضیح فوق به حساب نمی آید.
پس جانش و نسازش هم قافیه نیستند ( شین را حذف کن... می ماند جان و نساز... دوست خوبم آیا جان با نساز هم قافیه است... خودت مستحضری که نه..) اصلا توجه ای به آخر واژگان نکن... ش و مثلا ه و غیره جزو قوافی نیستند.

وزن را تمرین کن،همین آهنگ شعر منظورم است ( زیاد از این مورد نمینویسم.. ولی با استعدادی که دارید حتما از پس آن بر می آیید.)

از دامنه ی لغات امروزی بیشتر بهره ببر.

برای امروز همین مقدار کافیست... نخواستم ذهنتان را بیشتر درگیر نمایم.

موفق باشی


( اوزان و کتابهای شعری را مطالعه کن...حتما موفق میشوی)