همراه

تیغه یِ نِفرت شِکانی؛ شاد و شیدا می کنی

رشته ی دیدارِ عشقی؛ در دلم جا می کنی!

ریشه ی غم را نگویی؛ از چرا پُر می شود!

جامه ی مهری بپوشم؛ با دلم تا می کنی؟

نرگس زیبایِ چشمم؛ خنده هایت مستدام

گوشه ی دِنجی نِشستی؛ با غمی تا می کنی!

چادرِ دل تا گشودم؛ لطفِ چشمانم ببین

صیغه یِ تنها نشینی؛ از دلم وا می کنی؟

شربت مستی وجودش؛ قلبِ بی همتای توست

خانه یِ دل با نگاهی؛ گرم و رسوا می کنی؟

- بچه گیام-