یابلچکوی خورشید و آب

نِوا
آیینه ی اسرار لنینگراد
پس از شکوفه های  برف
از کاخهای زمستانی
یابلچکوی خورشید و آب را در مینوَردد
.
.
.

غازهای وحشی دشتوا، ماورای  پلکهای  باد
بر فراز رودهای خون
رایحه ی شمالگان در شریان دارند.،،  

غازهای سپید میرمند
تا دور
تا دورهای مستور
و خاطره ی  پادشاهانی زمردین  را
به ژرفای آسمان  خواهند سپرد...

.
.
.

البروس
لاژوردی و رها
چون میانسال_ مردان بشکوه
بارانهای سِیلابی را در گرماگرم اغوش تنگش، به تماشااست
...
ابرها،،
می ایند و میروند
و کاسپین
ملکه ی ابریشمپیکر اساطیری
هنوز
در دودمان آبی  پیراهنم پیداست..
مرا ببَر
ای شاخهای  بلورین غزال زندگی!
به افشانش روح و رویا
در گیسوان نیمفهای زیبارو..

به ذائقه ی بیمانند  چشمهایم
این اژدهایان مشکی ستوده ی پرهیزگاری و ودکا

ابرها
می ایند و میروند
و نیزار در کرانه ی زیستاییِ ابَردرندگان، پیداست
.
.
.
بگو
ای شب _بوی مرمرین پیکر
ای نیمروز شرق
اِی زادش نارنجی بید و افتاب

در تمیمه ی بیتای دستهایم
در تاجهای سنگاویز مینیاتوریِ  گیسویم
و زنجیرهای  زربافته ی پیچیده در کمرگاهی تنها

روزگاران خسته
باور خُرامش کدامین ژٰآسمینا را
در  طلایی نرْم هزاران فردا
نجوا میکنند..

اردیبهشت ماه ۱۴٠۴🌸


 

 

تصویر و آوا، غیراورجینال هستند.