شریک دزد و رفیق قافله

من دزدِ یک رفیقم و  یک قافله شریک او

ای قافله رفیقِ من، دزدش خمار ماند ه است

من مانده ام، یک پنجره ، یک آهِ سردِ غیرتی

از آه من بر شیشه اش ، قدری بخار مانده است

آن بعد از ظهر لعنتی ، آغوشِ گرمِ شهوتی

از بوسه ای بر گونه ای قلبی دچار مانده  است

آنهم گذشت و محو شد در خاطرت چشمانِ من

در پشتِ چشمِ نم نمی، یادی که تار مانده است

حیران شدم از خویشِ خود یک آینه در پیشِ خود

تصویر من اما چرا ، محوِ غبار مانده است

در تختِ نردِ روزگار، آورده ام من شش و چار

شش ، بسته از شانسِ بدم، یک تاسِ چار مانده است