نشان ایستادگی

شماتت براي من گران تمام مي شود
به جاي من نبوده اي
به جاي من نشان زخم بر تنتت ز تازيانه ی زمانه گل نكرده است
سكوت سرد تو تمام فصل واژه را به انجماد مي كشد
سكوت مي كنم
پر از صدا و همهمه، پر از هجوم درد هاي تلخ و جانگزا
و مشت مي زند به سينه ام، هجوم موج هاي منقلب
و در سرم تمام رعد هاي پرخروش
گيج مي روم
و موج مي خورم
خراش پنجه هاي روزگار روي صورتم
شبيه غنچه هاي اول بهار مي شود
و گريه ی هزار ابر دور،
به اين بنفشه ها نثار مي شود
و زخم بر تمام من جوانه مي دهد
و بودنم...
هنوز بوي رد تازيانه مي دهد
هنوز بين بودن و سكوت تاب مي خورم
هنوز تازيانه ي عذاب مي خورم
و اين ... نشان ايستادگي است
تقاص ماندگاري است در برابر خداي جبر
و آزمون بي نتيجه اي براي صبر
و سايه ام 
هنوز در ميان واژه هاي شعرهاي نيمه كاره محو مانده است
و من
نقش اول زنم براي قصه اي كه...
هیچكس نخوانده است.