سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 2 آذر 1403
    21 جمادى الأولى 1446
      Friday 22 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        جمعه ۲ آذر

        بـــــــر کــــــه

        شعری از

        سميه سبحاني

        از دفتر باران نوع شعر نیمائی

        ارسال شده در تاریخ جمعه ۱۰ خرداد ۱۳۹۲ ۰۶:۵۴ شماره ثبت ۱۲۹۸۶
          بازدید : ۱۲۴۷   |    نظرات : ۵۵

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر سميه سبحاني

        شعری الهام گرفته از تابلوی نقاشیی با همین نام از همسرم
        ***
        من بركه ی خاموشي
                      در زاويه ی دوري
                                   درگير به روز و شب
                                                 هر لحظه به مجبوري
        در حسرت يك رويا
                      در خويش فرورفته
                                       از دوری جان و دل
                                                           انگار برآشفته
        من قلب زمین بودم
                    در سینه ی یک بیشه
                                     من آبی یک رویا
                                                     در ساحت اندیشه
        در آينه ی چشمم
                   تصوير جهان پيدا
                                    اما به نگاه من
                                                   همّيشه غمي برجا
        اندوه به هر موجم
                   چشمم خود بي تابي
                                  دل خسته و سر گشته
                                                  درگير به بي خوابي
        روزي پرِ يك رويا
                    آرام مرا بوسيد
                                  بر ظلمتِ چشم من
                                                    خورشيدِ دلت تابيد
        انگار دلم را برد
                    آواي پري رويي
                                 انگار كه سحرم كرد
                                                     يك قدرت جادويي
        تو آمدي و با تو
                    از خويش به در گشتم
                                     با نام تو من ديگر
                                                بی نام و اثر گشتم...
        از مستي چشم تو
                    رقصان شدم و پيچان
                                  با عشق و خدا هم پُر
                                                   من همنفس جانان
        اي شور تو در قلبم
                    غوغاي ز خود رستن
                                 روياي من است اينك
                                                    با جان تو پيوستن
        قبل از نگه تو، من
                    در قعر زمان بودم
                                    در حسرت پروازي
                                                     از بام جهان بودم
        بشكسته خطوطي گنگ
                       بي تاب و تب عشقي
                                  پا بسته ی تن بودم
                                               دل خسته ز جان بودم
        چون عشق به من تابيد
                         در رقص شدم ناگاه
                                         سر رفت دلم از خود
                                                       با داغ  تب يك آه
        من شعله كشان گويي
                       از خويش رها گشتم
                                       در جذبه ی آغوشت
                                                     از خاك جدا گشتم
        وز هرم هواي عشق
                        با بال و پـــر آتش
                                  رفتم به جنون رقص
                                              مست از نفسي دلکش
        با خواهش آغوشت
                        رفتم به هــواي تو
                                     با جذبه پر شـــوری
                                                      از شورِ صدای تو
        دستان خدا با من
                   بر روي پر احساس
                                 گويي پريان در رقص
                                                     بر پیچک نرم یاس
        من در ته بهتي گنگ ...
                      درگير سكوت و غم ...
                                  در  خلوت خاموشی ...
                                             می مرد  دلم هر دَم ...
        تا اينكه به لبهايم
                     نام تو شكوفا شد
                                    در حسرت آغوشت
                                                    قلبم پر غوغا شد
        اين كالبد خالي
                             لبريز تمنا شد
         
         اكنون به صداي تو
                   جان و تن من رقصان
                                   در پيش نگــاه تو
                                           فــــــــکر و نگهم عریان...
        با حال و هواي تو
                     ديگر خود عشقم من
                                      درگير تب تندت
                                                     دورم ز هوای تن
        من خاطره ی شعله
                         در عمق نگاه تو
                                      یک پیچک دیوانه
                                                     پیچیده به راه تو
        می رقصم و می خوانم
                       از عشق سرودی را
                                   وز شور به رقص آرم
                                                  هر بود و نبودی را
        آغوش تو ماوایم
                  از خاک چو بر جستم
                                با نام تو من خود را
                                                   در آینه بشکستم
        من آمده ام تا تو ،
                      قلب تو پناه من
                                 از لحظه رها گشتم
                                                  چشم تو گواه من
        اي شاعر شعر من
                  اي خالق رنگ شور
                                  در بستر رويـــاها
                                               نزديك به من از دور
        با شوق نفس هايت
                         این قصه ی بی پایان                                  
                                                 از معجزه ی نامت
        آغاز رهایی شد...
                         يك بركه، كتاب عشق
                                            بي فصل جدايي شد
        ***
        null
        ۰
        اشتراک گذاری این شعر
        ۴۶ شاعر این شعر را خوانده اند

        طلعت خياط پيشه (طلاي كرماني)

        ،

        سعید چرخچی

        ،

        عباس غفاری سایه رنگ

        ،

        لادن آهور (بانو)

        ،

        آرش غفاری درویش(درویش کوی تو)

        ،

        علی مومنی

        ،

        محسن حامد (باران)

        ،

        فرهین رام

        ،

        بهناز رستمی(سبزینه)

        ،

        صادق آل موسوی،بیژن

        ،

        یلدا محمدی

        ،

        مریم مرشدی

        ،

        موسی عباسی مقدم

        ،

        امیرشهبازی(گمنام)

        ،

        علی عبداللهی

        ،

        زهره ساجد

        ،

        زیتا رضایی

        ،

        حسن حسینی

        ،

        سید حاج فکری احمدی زاده (ملحق)

        ،

        مسعود مرهونی

        ،

        حامد زرین قلمی

        ،

        رضا جوکار

        ،

        علی افشاری (فانوس)

        ،

        پریا نیکدل

        ،

        مهدی خدایی (آیدین)

        ،

        ابوالفضل عظيمي بيلوردي ( دادا )

        ،

        سامان سعیدی (سالار اشک)

        ،

        عباسعلی استکی(چشمه)

        ،

        امیر علی مطلوبی (سخن سنج تبریزی)

        ،

        فاطمه جهانباز نژاد

        ،

        م ی (لولی وش)

        ،

        مرجان جلال موسوی

        ،

        سميه سبحاني

        ،

        حامد شریفی(عرش)

        ،

        حيسن باران(کبوتر باران)

        ،

        علیرضاجهانگیری نوین

        ،

        محبوبه زیدی (ماه پوپک)

        ،

        مشکوة توکل

        ،

        آذین پژوهش

        ،

        محمدرضا علی بابایی

        ،

        ترانه رفیع نظر

        ،

        داریوش خطیر

        ،

        فرزاد بهارا

        ،

        رحیم محمدجانی

        ،

        اصغراروجی(غریب)

        ،

        محمد راد

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        میر حسین سعیدی

        لاله و گل نشانه از طرف یار داشت ااا بی خبر آمد چنان روی همه پا گذاشت
        ابوالحسن انصاری (الف رها)

        نرگس بخواب رفته ولی مرغ خوشنواااااااگوید هنوز در دل شب داستان گل
        میر حسین سعیدی

        رها کن دل ز تنهایی فقط الا بگو از جان ااا چو میری یا که مانایی همه از کردگارت دان
        نادر امینی (امین)

        لااله الا گو تکمیل کن به نام الله چو چشمت روشنی یابد به ذکر لااله الا الله چو همواره بخوانی آیه ای ازکهف بمانی ایمن از سیصد گزند درکهف بجو غاری که سیصد سال درخواب مانی ز گرداب های گیتی درامان مانی چو برخیزی ز خواب گرانسنگت درغار مرو بی راهوار در کوچه و بازار مراد دل شود حاصل چو بازگردی درون غار ز زیورهای دنیایی گذر کردی شوی درخواب اینبار به مرگ سرمدی خشنود گردی زدست مردم بدکار
        میر حسین سعیدی

        مراد دل شود با سی و نه حاصل ااا به کهف و ما شروع و با ه شد کامل اااا قسمتی از آیه سی ونه سوره کهف برای حاجات توصیه امام صادق ااا ما شا الله لا قوه الا بالله اال

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        5