قلب سبز یا آبی؟

ناگهان روی صفحه ی دوم
قفل میشود دو چشمانت
چاپ کرده شعری از من را
و تو حل شدی به فنجانت

درودها بر شما شاعر بزرگوار

بسیار لذت بردم از این چهارپاره زیبا، و صد افسوس خوردم که چرا پیش از این، اشعار ناب شما را نخوانده ام. واقعا خوشحالم که در عصر این قحطی شعر و احساس، چنین شاعران و چنین اشعاری هنوز هم هستند. و صد البته چقدر غریبانه است اشعارتان و چقدر کم دیده شده است. امیدوارم اساتید بزرگوار هم این چهارپاره را بخوانند و مانند این شاگرد کوچکشان، از خواندن آن لذت ببرند.

فقط دو مشکل مختصر وزنی در این ناب سروده بود، که مطمئنا سهوی بوده. البته من خود در این مکتب، شاگردی بیش نیستم، اما خوشحال میشوم با گفتن این دو نکته، به هم مکتبی با استعدادم کمکی کرده باشم.

نکته اول:

ظهر یک شنبه ی زمستانی
قهوه ات روی شعله می جوشد
برفِ بی صدا لباسی نو
بر تن شاخه ها میپوشد

مصرع آخر این بند کمی مشکل وزنی داره از نظر بنده حقیر و با توجه به چیزی که از اساتیدم آموخته ام. دلیل این مشکل وزنی و شبهه سکته، در دو واژه «شعله و شاخه ها» هست. که با هم وزن کردن این دو، مشکل صد درصد رفع میشود. برای مثال میتوان اینگونه نوشت:

ظهر یک شنبه ی زمستانی
قهوه ات روی شعله می جوشد
برفِ بی صدا لباسی نو
بر تن چهار پاره میپوشد

که هم از نظر وزنی و هم از نظر بار معنایی، دلنشین است. و اشاره بر این دارد که حال و هوای چهارپاره شما زمستانی شده.

نکته دوم:

تلخ میشوی و شعرم را
در گلو بریده میخوانی
حتم دارم که راز شعرم را
تا ابد فقط تو میدانی

نمیدانم شاید ایراد از بنده حقیر است که تا به حال در گلوی چیزی خواندن را نشنیده ام، اما به نظرم جای ولژه در، بهتر بود واژه با آورده شود. این تغییر هرگز لطمه ای به وزن وارد نخواهد کرد، اما عامه شناسانه تر است:

تلخ میشوی و شعرم را
با گلو بریده میخوانی
حتم دارم که راز شعرم را
تا ابد فقط تو میدانی

باز هم بی نهایت درود بابت این شعر زیبا که حال دل را زمستانی و لطیف میکند.
جسارت بنده را بابت نقد ناشیانه ام به بزرگواری خودتان ببخشایید.
قلمتان همواره سبز باد