خواب پرواز

از خوابِ پرواز می گفت
بالشی 
که پر از مرگِ پرنده بود .

..................


سلام آقای افشار/

به دسته یِ خود مینگریست
تَبری که هزاران شکوفه در سر میپرورانْد

بداهه

________________

چه پُر مفهوم و کوتاه و دارای پیام بود.
اَبایی ندارم که بگویم، می ارزید به ده غزلِ طویلِ بی محتوا.

خواب و پرواز، همین دو واژه کافیست تا مخاطب به وَرایِ ظواهر کشانیده شود
و برادرشان، مرگ

آی پرنده ای که به دندان کشیده ای، مرا ( مرگ)
به دیدنم بیا.


پرسوناژ اصلی،بالش است. یک هنرمندِ بی خاطره ( چه دیدار نوعروسان و وسمه کشیدنهای تندی که بر خود ندیده است.سر به سر، کوچه به کوچه
گرمیِ دستت کجا پیدا کنم؟ )
بالش، نمادِ انسانهایِ در بند و مأمنِ انتظارهای بی آرزو
که آمالشان در زیرِ سرشان،لِه شده است
دستآویزشان،گوریست که در آن مُرده ای هرگز به احتضار در نرسیده است

که پر از مرگِ پرنده بود.


که پُر ؟

نه... که پَر : که پَر، از جنسِ مرگِ پرنده بود
پُر ___ پَر ، جناسِ تامِ خودخواسته


هزاران شکار، هزاران مرغِ صید.هزاران بیگناه،هزاران هَزار
هزاران حیله
برایِ خوابِ آرامشِ انسان !!!!!

بالش این را خوب می داند،اصلا دَم فرو برده است و جیکش در نمی آید / نزدیک است که به همدستیِ این دو پایِ بیفکر،متهمش کنم
رازدارِ خموشِ بی هدفیست
در دلش،از کله یِ بوق تا مرغِ سحر،مردار پرورانده
گویی مرواریدی اند که این دو پایِ همه چیز خواه به طمعِ آسایشی پلید بایستی به حلقومش،پَر بریزانَد.

گویی یک عُمر، بالشِ بی صداقتیِ غازِ همسایه بوده ام

پگاهان
به
وقتِ
هی،هیِ گاواره بانِ پیر می خواندم:

گنجشکک اشی مشی
لبِ بومِ ما مشین
بارون می آد خیس میشی
گولْ لِه میشی
می اُفتی تو حوضِ نقاشی





* سپیدِتان، رویِ هزار سروده ی بی سَر را سپید کرده بود
دستتان خوش.


عیسا