شکست

بعد از سقوطِ او گویی سرم شکست
اشکم روانه شد، بغضِ ترم شکست

همچون پرنده‌ای گیج و حواس‌پرت
بر سطحِ پنجره، بال و پرم شکست

با خود به ناکجا، آوار می‌برم
آواره گشته‌ام، بام و درم شکست

آغوشِ امنِ ما، دیگر پناه نیست
چون‌که تن‌ات بسوخت، چون پیکرم شکست

میراث برده‌ام، دردی بدونِ مرز
اندوه از پدر؛ از مادرم، شکست!

عشق و یگانگی، یا جاودانگی...
[باور نمی‌کنم چون باورم شکست]