بیت سوم

یادم آمد روز اول در نخستین ساعت من
تو غزلها میسرودی چشمهایت باور تن
گفتی از رویای نابت گفتی از اندوه و آهت
گفتی از یار قدیمی ک نمانده در سرایت
آن همه بیت و غزلها ,آن همه سوز و گذر ها
آن همه جهدو ترحم آن همه سعی و تنعم
تو برای بیت سوم از گذار رو زگارت
شعر من را میسرودی بر لبان گلعذارت
وه چه شیرین میسرودی پیچش و تاب و تنم را
عطر و بوی ساده ام را سرخی پیراهنم را
از دو چشمان خمارو از لب و بوسیدن آن
تا نوازش های اندام و بلور سینه ام را
تو مرا معشوق خواندی،عشق خود محصور خواندی
تو مرا یک عشق تازه در دلت محبوب خواندی
گفتی ازخود از وجودت ازمن و سعی حضورت
خاطره بازی بخواهی وازمن طنازی بخواهی
گفتی این لبهای خشکم صد عطش در سینه دارد
گفتی اکسیر لبانت شوق ها بر سر ببارد
گفتی پایانم تو هستی،اخرین محبوب و رویا
در میان بازوانت میکنم من عشق پیدا
گفتی باید ک بمانم هر دم و هر لحظه عاشق
زندگی را کی توان کرد بی حضور عشق برپا
تا مرا تصویر کرد ی،بر رخم صد لاله رویید
پیچک زرد تن من بار دیگر ناز رقصید
مهرو عشقت نازنینم در وجودم لانه میکرد
از گذار غصه و غم این تنم آوازه میکرد
کوچک م من بی حدودم در دلت وصفی ندارم
لب به لب هایت اگر من بار دیگر می سپارم
من همه خاک وجودت ،مهربانم،نازنینم!
چون دگر باره ندارم طاقتی که غصه بینم!
فکرمن همراه و یادت قلب من همسنگ و رازت
تو نخواه از من که لبهایت به لبهای کس دیگر ببینم
گر تو را بوسیدن معشوق دیگر بر سرت هست
بنده را معذور گردان ای همه دردت بجانم
سوختم امشب،بماند ازمن همین خاکستر تلخ
تکه های قلب خود را با چه باید داد پیوند
میزنم سیلی به خود تا باز گردد روح بیدار
وصف حال و جان نگویم ک دگر جانی ندارم
صد هزاران بوسه من پیشکش ای جان شیرین
خلقتم شاید چنین است «غصه پایانی ندارد»