موهای خرمایی و چشمی از عسل داری

رتاسر این دشت را سر نیزه پوشانده
تا  "آخرت"رَدّی از این خون ها به جا مانده

دودی به چشم عرشیان  آهسته میگوید:
از کینه ؛ دشمن خیمه ها را نیـــز سوزانده

پژواک قرآن راوی این قصه هایم کرد
لحن صدایت خود به خود این ترس  را رانده

از  وصلت خورشید و ماه از روی نی تابیـــد
نوری که کل آسمان را شد  پدرخــــــوانده

"من" حاجتم را آخر از دست "تو" می گیرم
چشمان اهل بخششت ذست مرا خوانــده




تو اشجع الناسی و از محشر خبر داری
یک زلزله از جنس عاشورا به سر داری

موهای خرمایی و چشمی از  عسل داری
هفتاد و دو نسل از شقایق ها سپر داری

وقتیکه  روی دست تو خورشید میجوشد
تنها شما مثل علی اصغر پسر داری

آزادگی تفسیر  عرفان تو از دین است
هرچند درد جهل مردم در کمر داری

گاهی شبیه کودکانت گریه میکردم
دیدم نوشتی بر دلم :


تو یک پدر داری…

آنقدر ذوق از گوشه چشمان من بارید
تا اینکه شاعر گشتم........................ از این هم خبر داری

سید رضا موسوی