عشق تن سوز

درختی بودم آنسوی چمنزاز
که بر بازوی سبزم
پیله بستی
دل فرسوده ی چوبم، میازار
بگو پروانه
محبوب که هستی؟
ز عطرت
سینه ای مدهوش دارم
اگر طوفان شود
باران ببارد
تو را در کنج این آغوش دارم
نفس بی پر زدن هایت
حرام است
رها در جنگلی از غصه بودم
اسیر نقش زیبای تو گشتم
بگو مفهوم آزادی،
کدام است؟
من از بی با تو بودن 
شسته ام دست
تن ابریشم ات را می پرستم
رها از هرچه غم در زندگی هست 
اسیر عشق تن سوز تو هستم