به من می آیی، به تو می آیم

به من می آیی ..
به من که در بافه های زمردین چشمانت
چون ماتروشکای کوچکی از چوب،
گم شده ام
به من می آیی و برگهای مشوب پاییزی
در شیشه زار دامنم به خواب میروند..
-گلهای شیرین بوسه را
در شبان یلدایی میجویم،مهربان!-
به من می آیی
مثل آتش،
در لباس کولیان
آنگاهی که
انارهای نشکفته را به تنت میبخشم
لبانم را به خوابهای بنفش
-آنقدر بنفش که دلم میخواهد-
و از سرایت آوایت
برای تندیس زنی در کرانه ی ولگا
پیراهنی از شکوه میبافم
.
.
.
به من می آیی !
به اقیانوسهای شمالی رگهایم
پرندگان مهاجر چشمانم
و گوشواره های تپنده ی ابر..
به انحلال کفشهای طلاییم در مه ..
وقتی که منقرض میشود ، دلت
چون برفهای فرود البروس در نور
وقتی میگریم با رزاری مقدسی بر گلو..
و نوازشم میکنی
با سخاوت شراب ، آرام
به تو می آیم
به ستاره ی موعود
به معابد باستانی گرمت
به شعر ...
.
.
.

من ،وحشی و رها
من
بی انتها
تنها
،به تو می آیم !....


دسامبر۲۰۱۹