حرمت

سلام

و

پیش از هر سخنی باید از حسن اخلاق و رعایت آداب شاعر سپاس گزار باشم که در همه حال احترام به پیشکسوت از واجب ترین واجبات است و شادباشی بگویم به جناب استکی بابت چنین ارمغانی ...
اما با چند بار خواندن شعر تنها به این نتیجه رسیدم که این شعر فرسنگ ها از قلم شاعر و قدرت فراوان اش فاصله دارد ، فاصله ای که قطعاً نه در اثر بی مبالاتی شاعر در سرودن بلکه در اثر عدم کنترل عوامل خشم زا پیش از سرودن است و یا قدرت تاثیر بسیار سهمگین این عوامل که ذهن و قلم شاعر را در اختیار خویش گرفته اند و گاهی واقعا راه گریزی از این ماجرا نیست .
همه داریم از این دست شعرهایی که فریادی بلند و عریان اند و اصلا توجهی با شعریت آن ها نشده است چرا که دل شاعر فریاد کشیدن از اعماق دل می طلبد نه کشف و نمایش دیگرگون زندگی چه در جنبه های مثبت و چه منفی .
در طول این شعر آن قسمتی که از دید من دارای شعریت بود و به قلم خاص شاعر شباهت داشت این دو بند بود ؛

پی پناهگاه آغوشت آمدم
که پچ پچِ آفتاب
در گوشِ منظومه ی شمسی
خبر از
تگرگِ اتفاقاتی مهیب داشت

"علامتی که اکنون می شنوید
اعلام خطر یا وضعیت قرمزست
معنی و مفهوم آن اینست
حمله ی هوایی انجام خواهد شد"

اما چگونه این فریاد عریان را می شود به شمشیری آبدار بدل کرد که برق اش چشم بینندگان را و تیزی اش قلب نامردمان را فتح خواهد کرد ؟؟
مجالی اگر دست داد در نقدهای بعدی خواهم نوشت و امیدوارم که دوستان نیز نظر خود را به اشتراک بگذارند در این مورد ...