کسی نبود؟

کسی نبود که جویای حال ما باشد؟
رفیق و همدل و با عشق آشنا باشد
کسی نبود به لبخند و مژدهٔ امید؟
حریف غصه و دلتنگی و جفا باشد
کسی که آینه وار و بدون رنگ و ریا
بدون هر غل و غش، جلوهٔ صفا باشد
نگاه من همه در انتظار یک لحظه
در آن نه مکر و فریب و نه ادعا باشد
صدای تازه تری کاش می شنیدم من
کزان طنین خوش آرزو به پا باشد
چنین گرفته هوا، این هوای ابرآلود
حواس و حوصلهٔ زندگی کجا باشد
بیا که دست من و تو، به شوق همیاری
به مهربانی با هم گره گشا باشد