دشت شقایق هاستی

چون میتپی در دل مرا، دشت شقایقهاستی
غرقانه در موج تنم ، تشبیه قایقهاستی
ای بیخبر،زین بیشتر در جان معشوقم بجوی
چون در گذار سالها ، شطح حقایقهاستی ..
جانسوی من ویران کند ، زردامُقام هرزگان
درلا مکان ،او بیزمان ،فسخ دقایق هاستی
امروز شادانم کند ،سیران جنگل-چشم او
در بوسه باران خزان ،رنگ حدایقهاستی
مایوس بادا ،بیش ازین ،خار از رخ گُلتافته!!
چون چارپا از عقلیان ،تا دورتر بشتافته
من دیده ام ،ای اشعری ،آن آفتاب سربگون
پدرام گرداند مرا ،چون تاج گوهر یافته
بادی عقیم و بیسبب، پیچیده بر پیشانیم
گیسوی ربانی ز اوست ،تا بیکرانم بافته ..
خستو شدی بر ریشه و خون بلیغی انچنان
نایاب هوش سر بود،این عطیه ی بکر گران
الماس نوری دورتر، در خلقتش مهجورتر
آن کولی بدکاره را، گویی بیاید در میان
گنگی چو از اندیشه اش،از ببرهای بیشه اش
آیا خموشی پیشه کن،لافی نشاید بیش ازان..!!