تا شفق

کافور، کی، کبود، کوره
نغمه یِ واژگانی به قامتِ نادوخته جامه یِ پریشدگی.

کیفور ( مستانگیِ خودخواسته)،جناس ناقص افزایشی(کافور)

گرگ و میش ( کنایه و ضرب المثل)

در گرگ و میشِ این دِه،لیلا بِخوابِ ناز است
هی میخَزَد به این سو،رویی که در گداز است


کافور: ماده ای مقوی و سرشار از فایده که دو مفهومِ مصطلح آن همیشه در اذهان جاریست.یکی کفن و دفن و کافور و آن یک،کاهش میل جنسی
راوی از کیفوری و کافوری گفته و آلامِ تن کبودش را به تسکینِ کافور سپرده، مگر کیفور و خلسه ای هاله گونی که بر دلِ ریشش بیاساید.

شفق، دق، دیرین، قامت و میش( با همان نغمه ی واژگان).

شفق: ما کوردها بر عکسِ باور و معمولِ عرف و عموم،شفق را نه غروب و سیاهی بلکه شفق ( شوسونِ شَفَق) را به پگاهان معنا میکینم.صبحِ زود.
فلق را بکار نمیبریم ( پگاهِ مرسوم).بلکه بجایش از واژه ی شَفَق یعنی صبح زود بهره میبریم.یعنی افتراقی در فرهنگِ واژگان و معنایشان کاملا هویداست.
شَفَق _ در روشناییِ آبیگونِ بَدْوِ تاریکی که چشم،چشم را نمیبیند یا به تباهی و اشتباه می افتد نیازی نیست که دق کنیم ( پیشتر به دستِ گرگِ روزگار افتاده ایم)
آدمنمایِ بَره قاپ.
پشمینه یِ مستورِ آدمکی عاصی که چنگال برمی افروزد و گرگ می زاید.

می ترسم
از آپارتمانِ کاغذیِ ژِن هایِ ژَرفناکی و بی شعوری.


در لباس و قامت و گرگ و میش و آدم و تناسبِ واژگانِ بی پگاهانِ فَرُخ.

میترسم
مادر
میترسم.

* باید با انبردست، بی پروا،معانی را از مخیله یِ راوی،دزدید.
این سروده چنین بود


____________________
با مهر