نکاح

در آخرین عاشقانه های دنیا
از عشق عروس دریایی،نهنگ
روح اش را غرق ساحل کرد
دوران شیوع مرگ نشاط بود
باد زانوی غم بغل گرفته
شیر فلکی باران بسته
بر سر آتش خورشید
خاکِ خاموشی نشسته است
میرسم به قرصِ آرامشِ ماه
آن را با چشمه ی امید سر می کشم
تا برای ون گوگِ افسردگی تقویم
شبی پرستاره نقاشی کنم
از کُمد خاطراتم
اختران تا خورده ی یادت را
بیرون می آورم
از چاک پیراهنت
طلوع می کند روشنایی و
منِ در خودم مرده
از معادِ اندام ات
عُزیرِ زندگی را دوباره
به آفرینش هدیه می کنم
چه منظره ی سرسبزیست
تبسم های بِکرَت
بخند
تا تو میخندی
اشکِ شوق
حاصل نکاحِ دو ابر عاشق
متولد می شود
درختان
با موسیقی باد
تانگو می رقصند
بیا در این هوای گوارا
قدم بزنیم
که آسمان
شاهدِ این مکاشفه باشد
برود
برای منظومه ی شمسی
تعریف کند
فرشته ای روی زمین قدم زد...!!

نکاح

پژمان بدری