معراج دل

پیر ست به معراج دین شاه ایوان مه نگار 
از خطا پوشی گنا ه در نگاه مه نگار
این بغض که امروزجهانی دامن گیر بود
از عالم اسرار نگاه بان ز لطف دهد مه نگار 
آنچه می رقسد نفس از حاصل باد خزان
جان به سوی فرح اومی دهد فردوس خضرا مه نگار
می کشد جان سوی اورسمی که بوده خوی او
آن جا جوانه می زندچون لاله در فصل بهار عشق نجیب مه نگار
جا ن در سینه بال بالمی زندچون مرفکان اندرقفس
بویی که جان را می کشد مشک جبین مه نگار 
گیسو پریشان دیدمش بر شانه افشان دیدمش
زیبا چو خورشید مهین رخشنده روی مه نگار
شرابش ارغوانی بود ز جام مینایی بود
آنجا که آمد بوی خوش ساکن شهر بود مه نگار
با علم خواند خوبکان توفیق سازش رنجکان 
در درون شهر دل کشور طوبی مه نگار
درد باشد اذن او آوارگی در کوی او 
در گزر ایام می بخشدشیرین زمان مه نگار
قاضی نگوید حال او اسرار باشد لطف او 
آن جا که آید حال خوشاز کانز علم مه نگار