کابوسهای رویایی

                  

وقتی رو به لذت های دنیا  چشم و گوش سر باز شد/
پیشاهنگی سمفونی  وهم انگیزجنگ با لغزشهای ممتد از درون آغاز شد .
و هنوز پا در رکاب معصیت داشتم که  روبرویم  بی گناهی  خبر دار شد /
و جای بذر گل  فضله گناه بود که زمین میخوردو  با تصنع  پروار شد  .
و غریضه همراه  این تن هبوط زده ی خیره سر شد / و میدیدم که   کوری عصاکش کوری دگر شد .
که نهیبم دادی چگونه بی واسطه وسوسه زخمه زدن به قانون تن /
 دیدم  آن دم چهره بکر عشق را قبل ناخنک رشک یک فرشته در باغ عدن .
دم نخستین  در تو چنان سر انگشت  خدا  گرم و تازه بود وقتی نزاع برای بقا بین دیگران نفسگیر شد/
 تنها شفا بود برای دلم   که با هوای  دیو  نفس خود لمس و زمینگیر شد .
و نفسهای تو معجزه بود وقتی نزدیک رخم نفس می کشیدی ،عدم  ،هرآینه که شفاف می نمود در یک دم تار می شد /
و این تار واضحترین معجزه را نواخت  آن را که بسی معجزه می کردو نمی دید تا آن دم  که از غم نیستی  عاجزوبیمار می شد .
و  زمینیها هنوز برای دیدن ستاره های غریب به نزدیکترین ستاره خود پشت می کنند /
و توبا گذشت تر از زمان که  هنوز با مدار مهرت ثابتی بر جنبش آنان که بر مرکب دنیا گلگشت می کنند.
تو که روبرویم باشی معرفت آسان است/
جهانی که حول مهر است کسی  مهربان است .
زیر نقاب اخم بزرگت نمی گنجد مهربان  ملامتی ،کهکشانهایی از اشک دردمندان که به جای چند ستاره  بر سرشانه داری /
و شانه هایم زیر کوله بار گناه معذور از اشکهای پاکت بود که اشکهایت سنگین شدند تا شناور کند مرا در شوری که از مهرت سرچشمه داری .
تو فقط میدانستی که بعد پتکهای فلک روی سندان دنیا /
 با آب دیده آبدیده می شود  روح و تن  چو میله های  زندان دنیا .
و گناه که به هر نیازی آسان می ماسد از پاکی اشکت می گریزد و کیست الا یگانه بی نیاز که برای آورده نیاز تحفه راز روا دارد /
و چشمی که به رنج تردید می شود گنجیست چون پروانه که فقط   از شکستن حقیقت ترد  محضه یک رنگین کمان فانی پروا دارد .
کجای کلام خدا را نفهمیدم که درس معرفتش با  ترجمه  یک فرشته در مکتب  هستی  آغاز شد/
واولین مکتب  با یک فلک  به وسعت آفرینش و مرده هاو زنده هایی که برجهایش را دیده بانند باز شد .
ودر پایان روز چه بد که همه چیز فانیست و در پایان شب چه خوب که همه چیز فانیست/
خوب و بد مانند شب و روز برای فنا در اختلافند ،و این ناشناسها می شناسند که فقط آنکه به  هیچ مانست مانیست .
خوشا آنانکه به معجزه رسوایی مبعوث می شوند میان قومی که قریب عذاب نام میشود /
و کیش تو را یکی مومن بیش از کافیست وقتی گرد میدان از جنس تنت  لب های نامیرایش از نوش جانت شیرین کام می شود.
رشک بر  آنکه هر دم به دشنام و نفرین خلق  با رنج و ناکامی  به  درک  واصل بشد /
وقتی ژرفتر ندیدم از نگاه  اویی که بسی سنگ به ناحق بیفکندندش جز نور حق هیچ صوت انتهایش حاصل نشد .
و کدامین رنجور بود که رنجه نکرد که گفتی زاده هر چه هستی فزاینده مهر باش /
 مظلوم و ظالم در هم تنیده در من   دیدی و  بگفتی ای زاده جبر و شر دگر دیسو  زاینده ی پروانه ی  اختیار و خیر باش .
و اعتدال جای بریدن ساحتش را به اندازه فراخی ذهنها می گشاید /
و آتش درون من روشن می شود آنگه که هوای جهان به  سردی بگراید .
میاویز عشقواره بر دل مگر نه که هر دل از آفریدگارش سهم دارد بسا عشقواره که چون افیون دل ها را تخدیر  کند /
  و قرار بود که کیمیای عشق اقیانوس غش را به اندکی با مهرش تقطیر کند .
و هنوز زمین پس میزند این پیوندها را با نفرین چرکین نفرت و نفاق و که وفاق کن با او که  جوشیده در مهر  دوست/
و تو سنگ محک را گذاربر  دریچه روح آنکه حقیقت را سربسته رفت و حیران نشد عشق طلایه دار اوست.
و چه زیباست کسوتی که دوختی  از تقدیرم  که  شوم و بی قواره بود در ذیج دیگران /
و به تن هر بوده ای  آفرینت برازنده و مقدم است تا که  نفرین  آماده ی اختران .
و ترس رفیق نابابیست اگر مرا از گزمه های شهر شب بر حذر دارد این همان ترسیت که نادانی را بتی از  کین می کند /
که سایه ها  گره تا رو پود کدورتیست که با تمام تاریکیش  از نقشه حقیقت روی چله واقعیت تمکین می کند .
گمان کردم هستیت کمال است تا که با فنای خود هستی را با جلوه ای دیگر از آفرینش روبرو کردی  /
و گواهم اینکه در هنگامه ی وداع، دورود  از چشمان سرکشم رخ زنگار گرفته  آینه عدم را چنان روز ازل تازه با آبرو  کرد .

شاعران شرمنده که سر خوان شعراتون پخته ترین ها رو دیدم و حالا آوردم شما رو پای سفره خام خواری خودم .بیشتر از همه شرمنده اونهایی که تنگ نظرم نگذاشتن و بی دریغ خودشونو به تکلف انداختن جلی و خفی  مهارت و استادی شون رو روا داشتن و تقطیع یادم دادن دوست داشتم تقطیع کنم و مثل همه بزم مجلسی به افتخارتون راه بندازم ولی چاقوی ذهنم کندی کرد مثل همیشه شاهدم خون مردگی قافیه ها.  مختارید ببخشید یا نبخشید ولی امیدوارم  نرنجید که توان جوییدن این دلهای فروتن  در توان چشم کورم نیست