شبیخون

با احترا به ساحت بلند شعر و ادب ایران زمین

"شبیخون"
از آن دسته شعرهایی است که بی حرفِ اضافه حرف می زند. مختصر، مفید و شاعرانه.

"نیستی
واین جغدتنهایی
بدجور شبیخون زده !"
"جغد تنهایی" ترکیب آشنایی است... و "شبیخون" نیز یک واژه ی پر تکرار. اصلا این جمله را شاید بارها به انحاء مختلفی خوانده و شنیده باشیم.
کمین اما - در اینجا - از فن بیان و قریحه یِ خوشِ "بانو عجم" به سادگی نمیگذرد چرا که این بار حس تعلیق و نیز حس کنکاشی که سراینده در همان آغاز بر مخاطب تکلیف میکند را نباید نادیده گرفت.
تشبیه تنهایی به جغد و نیز آزردگیِ شاعر از تنهایی، مفهوم و معنای شبیخونی است که پاسخ تعلیق و کنجکاوی مخاطب را میدهد. "شبیخون" آغاز فنی و زیبایی دارد و نشان از تبحر و ذکاوت خالقش.
باید دید در ادامه این زیبایی را حفظ می کند یا خیر.

"می خواهم آویزان شوم
از شانه های زخمی غزل!"
شاعر بر آن است تا از شانه های زخمی غزل آویزان شود. کلام او سند است. در غزلسُرایی قلم قابلی دارد که عیارِ خلوصِ این دعوی را میتوان در "لبخند مصنوعی" یافت.
چونان خواننده ای خوش صدا و شش دانگ در "دستگاهِ سپید" به نغمه خوانی پرداخته است که به تبحر و تجربه، گریزی به "دستگاه غزل" می زند و گوشه ی زخمیِ این دستگاه را سَر می دهد.

"مانندکودکی گرسنه وخواب آلوده
که می جوید ،
پستان مادرش را
درپیراهن سیاه شب!
وچقدراین قصه
تکراری است!"
و خود را به کودکی گرسنه و خوابآلوده تشبیه میکند که پستان مادر را شبانه میجوید.
به زعم کمین در ترکیب "پیرآهنِ سیاهِ شب" چنانچه بانو عجم عزیز واژه ی "سیاه" را حذف و به "پیرآهنِ شب" بسنده میکردند چیزی از زیبایی این ترکیب کاسته نمیشد و زیباتر. که هر مخاطبی با شنیدن "پیرآهنِ شب" یقین می کند که رنگ آن تیره است.
و چقدر تکراری است قصُه ی شاعرِ خوش ذوقِ ما که هر شب شیرِ شعر از سینه ی دفتر میخورد و میخوابد.
و چه شنیدنی است قصه های شبانه ی یک شاعر!

"قصه ی من وتو وفاصله!

من وتو ودلتنگی

من وتو وشعر!"
در این سه سطر که به زعم کمین سه بند مستقل اند؛ آنچه که به اشتراک دارند، "من و تو" است.
و آنچه که اجتماع این سه بند را تشکیل میدهد "فاصله، دلتنگی و شعر" است که حُسن ختام این قطعه را رقم می زند و نشان می دهد که این اثر سپید از ارتباط عرضی و طولیِ شایسته ای برخوردار است.
"فاصله" ای که موجب "دلتنگی" و نهایتا به "شعر" می انجامد.

با احترام
ابراهیم هداوند
۸/مهر/۹۹

جغدِ بیچاره، جغدِ بدیُمن، جغدِ ویرانه، جغدِ فضول
روباهِ مکار، گاو، الاغ، سگ... عینِ سگ. خوک.
نفهمی،حیله گری، شوم بودن، زشتی،
گُرگ، گراز، گرازِ پیر، گرگِ درنده...کفتارِ مریض، درنده خویی. نارو. نامردی. دیو.. عصیان. خودکامگیِ شیر.
اینان صفتانی اند که تنها انسانِ سیه فامِ بخت برگشته یِ زنده کُشِ زنده خورِ طغیانگر برایِ اقناعِ خاطر و وجدانِ نابیدارش به کُنده یِ پوسیده شان چنگ برآنداخته و زیباترین،قدرتمندترین و بیگناه ترین موجوداتِ اطرافش را از این بارگاه به مسلخِ آز و طمعِ خویش درمی افکند.
آیا شوم تر، خبیث تر، زشت تر، پست تر، همه چیزخواه تر، منفعت طلب تر و هزاران صفتِ درخورِ این دوپایِ بی اندیشه، مستحق خودش نیست؟
مگر خر رو دَست میزند؟ چه کسی دیده که روباهی به زنِ مُرده یِ مدفونِ حوالی، تجاوز کند؟
هزاران کودکِ گرسنه آیا نتیجه یِ رجحان طلبیِ یک کفتار است؟
تا به حال خوانده اید که شیری به قلمرو خرسی هجمه ببرد؟
گُریزِ گُرازِ گُریزپای را حکمتیست ( چه کسی گویِ سبقتِ نامردی را در کارنامه یِ خویش،بی مداقه و ناشایسته بر مدارِ گنگِ پلاسیده گیِ زمینِ بی روح به ارمغان آورده است؟)

جغدِ تنهایی
بدجور شبیخون زده

این است که انسانِ کاغذیِ بی باغچه،بایست به خودش پناه ببرد
آویزان شود به خویشی.
باید کنار بزند
برود
شب را بشورد ( در پیراهنِ سیاهِ شب) گُم شود
شیره اش را بمکد
و به روشنا،افتد

فرقی نمیکند که تشبیهی بلیغ،بردارد از شعور.
یا مکنیه ای شبیه، برگیرد از غرور.

اینجا میانِ ناکجا آبادِ فصلهایِ فسون
مابینِ آیینِ تنهایی من و تو
دلتنگ اگر شدیم،دلتنگِ خودمان شویم
آخرین
آخرتِ قرن
( در معاشقه یِ سارهایِ خیابانِ روبه رو
جغدی به آشیانِ خویش
جداییِ باد و باران را خواب دیده است)


سلام. زندگی


_________________
عیسا