شاپرک

نطفه ی نگون بخت
تزار زار
قذافی غصه
مناره های روزگار
محرابِ بازوان
افقِ رفاقتِ لمس و بوسه
پیله ی جهان
بال رهایی
شهر را زیر پا گذاشتم
اتمسفر امکان
آستین توجه


اینها که نوشتم لوسترهای آویخته از این شعرند . اما هرچند ساخت چنین ترکیبهایی از قدرت آفرینندگی شاعر خبر میدهند . اما برای شعریت اثر کافی نیستند . پس باید به سراغ بخش مهمتر شعر پژمان رفت که همانا تصاویر آنست :


من نطفه ی نگون بختی ام
که دست و پا در آورده است


تصویری بکر از نابالغی انسان


تزار زاری
چنان حکومت می کند
در این چار دیواری
که برای عبور و مرور
از کشتی نوح استفاده می کنم



تزار دیکتاتور است و زار از اندوه و عجزش حکایت میکند . این اندوه باران اشک را به جایی میرساند که بی کشتی نوح نمیتوان شدآمد نمود . و البته نوح و نطفه و بانک ژنتیکی که آن حضرت برای حفظ بقا با خود برد را هم باید در نظر داشت .



سال ها بود
در شکمِ نهنگِ تنهایی
زندگی می کردم


خوب قطعا تلمیح یونس تداعی میشود . اما یادمان باشد هنوز فضای سیلابی و اقیانوسی شعر را که از تزار زار و کشتی نوح تشخیص دادیم ترک نکردیم .


مگر حیاتِ بی فطرت
با قذافی غصه اش
خون چندین توازن را به پایَت ریخته اند
که همیشه چشمانَت سرخ ست؟؟؟


ارتباط قذافی با تزار و الیگارشی حاکم بر مدیریت آنها را در نظر داشته باشید . بعد به بحث توازن کمونیستی در این شعر توجه کنید و ایضا ارتباطش با ارتش سرخ شوروی و روابط لیبی و بلوک شرق و ایضا تزار که کمونیست زارش کرد ... برای فهم شعر حتمن باید تاریخ جهان را پس از جنگ دوم جهانی و کل انقلابهای مخملی و بهار عربی و ... را مرور کرد . اما پژمان همینکار را با چند کلید واژه انجام داده :
سرخ
تزار
قذافی
توازن


و اما پاسخ قطعی سوالات شاعر :

"انسان ها برابرند
امّا بعضی برابرترند"


آیا این نقد کوبنده ی کمونیست و لیبرالیسم به شکل همزمان نیست ؟؟؟

صبر کنید تا ببینیم با این شعر به کجا میرسیم :

گوش کن
از مناره های روزگار
شیطانست
اذان می گوید
الله...

خوب حالا باید بحث را به سمت فراماسون ببریم که واقعا شکیبش را ندارم
بهتر است ما هم مثل پژمان نماز عشق بخوانیم . چرا که همه ی این مکاتب فقط انسان را خسته تر میکنند و به قول سهراب تنها عشق ترا میرساند به امکان پرنده شدن :


باید تا قضا نشده
درونِ محرابِ بازوان ات
به افقِ رفاقتِ لمس و بوسه
نماز شکر بخوانم
قد قامت معاشقه...
با اقامه ی نوازش
تنِ تو
به هزاران شاپرک
تبدیل شد
تا از پیله ی جهان
بال رهایی ام باشند ....



راستی من هم سیگاری برای نکشیدن دارم شعری برای گریه ی گلاله

سلام

و

قذافی غصه و تزار زاری ، بی گمان این قبیل ترکیبات که با اسامی خاص همراه می گردند و غالباً صاحبان این اسامی اشخاصی دارای شهرت جهانی هستند و در پیشینه ی ذهنی مخاطب نمودی خاص را به یاد می آورند ، می توانند جزء خطرناک ترین ترکیبات شعری از ان ها نام برد و حالت آن پژمان بدری در استفاده ی از آن ها مصر است و از حق نگذریم همواره هم به درستی و به خوبی به کار گرفته است و توانسته شعر و تصویر بند مورد نظر را از ورطه ی تکرار و شعار عبور دهد ، ورطه ای که همواره در کمین این کلمات نشسته است و به همین دلیل آن ها خطرناک خواندم .
واژه های که خودنما هستند و قابلیت بیرون زدن از متن را دارند من به آن ها واژه های زرد می گویم مثل همین قذافی که با خواندن شعر سریعا و پیش و بیش از تمام شعر ، ذهن مخاطب را به سمت خویش می کشاند و سعی در ادراک اش دارد و نقطه ی قوت پژمان نیز در همین قسمت نهفته است ، او معمولا این واژه ها در پیوند با مفاهیمی جدید که قبلاً در ذهن مخاطب از آن ها وجود نداشته به کار می گیرد ، مفاهیمی که با حافظه ی تاریخی خواننده جور در نمی آید و به همین منوال است که از تکرار عبور می کند و بعد هم که مخاطب را به اندیشیدن و کشف و شهود معنا سوق می دهد شعار را نیز دور می زند و جالب تر آن که به طور معمول این ترکیبات از لحاظ ظاهری دارای تناسب های آوایی می باشند و در معنا نیز به علایق متعدد و متفاوت می توانند به هم مربوط شوند ولی علایقی و قرینه هایی که شاعر کشف کرده است و در نمونه ی تاریخی وجود نداشته است ...

پژمان نازنین من

مجال پرداختن بیشتر به تمام شعر را نیافتم و آن چه یافتم را با خود می برم تا در تنهایی همنشین ذهن ام شوند و صیقل دهند روح ام را اما نتوانستم از اشاره به این ویژگی خاص که کم کم دارد تبدیل به یکی از نشانه های سبک شخصی ات می شود ، بگذرم ...

سلام
هر چند تمسک به اسطوره و تاریخ در شعر که این روزها در سایت شعر ناب باب شده جز به عنوان یک صنعت ادبی بنام تلمیح اعتبارو افضلیتی برای شاعر محسوب نمی شود در این شعر به زیبایی اسطوره و تاریخ و مدرنیته چنان در هم تنیده شده اند که گویی شاعر سوار بر ماشین زمان تاریخ را روایت شاعرانه می کند و اعتبار این شعر همین روایت شاعرانه است نه پرداختن به وقایع تاریخی و اشخاص موثر در آن

انسانها برابر نیستند
هستند که نابرادرترند
پیِ قدقامتِ خون
دنیایِ پراگماتیسمِ واپسزده را نمیتوان درک نمود.
گو اینکه آمالِ حقیقی،سَوایِ آمالِ واقعیست ولی در هر روی از همان تَکِ پیکهایِ سیاهی که همزمان وآنا و در یک بازی،تجمیعا رو شده اند میتوان عمقِ فاجعه را تشخیص داد( بِصورتی که راستی و درستی در نحن فیه چیزهایِ قراردادی اند که انسانها بر آن معنایی مترتب نموده اند) از همان راستی میتوان کژی را کشف و شکوفا نماییم . اینکه عمدتا دروغ بد نیست و حیواناتِ راوی و قلعه یِ ایماییِ شان نمود و نمادی از انسانهایِ طرد شده یِ جامعه یِ طبقاتی اَند که خود،به ضرورت و نیاز میتوانند بشکافند و با یکی گیری(ولو بدونِ خردِ کُلی) البته این وسط یک رِند و اندیشه مند و به ظاهر بِصواب که گاهی به چپ نظر داشته باشد و گاها راست را تخطئه نماید و ادای پیرِ دوران دیده درآورد و خویش را ستونِ حرکات و اقدامات به اطرافیان بقبولانَد بدون تردید در متنِ ماجرا بِدان نیازمندیم.


انسانهایی اَند که از بُعدِ روانشناختی و جرم انگاریِ اجتماعی اصولا مداقه یِ عملی بهِشان ننموده" هم اینان دارای حقوقی اَند که در سکوت و یک سنتِ عجیبِ معمولِ گذشته به دست فراموشی سپرده شده که روزگاری وقتی گُرده یِ زخمیِ خویش را به یکدِگر میشناسانند تازه یادِشان می اُفتد که معنایِ کوپن و زیستِ اولیه و حقِ البسه و تیمارِ جمعی و وعده یِ غذایی و امنیتِ روزمره چیست و از کدامین رهگذر میتوان در سایه ناچیزِشان لَمید و دَمید"

من قلعه یِ حیوانات را رِفورمِ عقده هایِ واپسزده یِ تمامیِ ملل میدانَم( به مرز و بومِ مشخصی نمیتوان تعمیمَش داد)

گو اینکه،نِگاره و نِگَرِه در دنیایِ امپریال و لیبرال و در مقاربتِ بورژوا و عالمِ مارکسیستی و جوامعِ توتالیتر زاده شده و در هم آنجا دفن خواهد گردید...

______________

اینکه، کاش از نهنگ و کشتی و شُبان و ابلیس خارج شوید
کاش


✍ عیسی نصراللهی

سلام وعرض ادب
زیبا می سرایید
در کل فضای ذهنی من کاملن به دور از سیاست است به همین دلیل شعر هایی که در فضای سیاست نوشته می شوند برایم کمی مبهم هستند. این را باید همیشه در نظر داشت که شعر اول باید شعر باشد و بعد پاسخ آگاهی و اطلاعات بدهد.

من نطفه ی نگون بختی ام
که دست و پا در آورده است
تزار زاری
چنان حکومت می کند
در این چار دیواری
که برای عبور و مرور
از کشتی نوح استفاده می کنم

به نظرم فقط این بخش برای من شعریت داشت و باقی اضافه ای بود که به این بخش چسبیده بود.
البته انتقادم نباید زیبایی شعر شما را کتمان کند - بسیار بسیار زیباست