تابیدن و لغزیدن و رقصیدنِ گیسو

دارمت دوست، تو بر دل نظری دیگر کن

قدمی نِه به سرای دل و آسودگیَش یکسر کن

نرگسان سیه ات بُرد دلِ من را ؛ داد!

  مهرِ آن رویِ خوشت را تنِ من، بی سر کن 

رحم کن تا که نگیرد نفسم از نگهت

قدِ رعنایِ چو ماهت به وجودم تر کن

شمس باشی و بگردم  چو قمر بر دورت

پرتویِ مهرِ دلت را  به رهم گستر کن

عاشقم لیک نباشد زجهان هیچم باک

 تا که جان بر رهِ عشقت بنهم مُستَر کن

گر چِشَم لَعلِ لبت را تو بدان مستم من

دین و  دل را به کفت دادم و خود رهبر کن 

"نوثمر" داند و خود دانی و این مارا بس

سعد باشی و خدایی من دلبر کن

علی رهنما
____________________



شعریست که علی رغمِ سادگیِ ظاهری و تکرارِ واژگانِ کهنه شده یِ ادبی، بسیار از تششبیهات و استعارات استفاده شده است

نرگسانِ سیَه اَت

لعلِ لبت

پرتوی مِهر

و یکی دو آرایه یِ زیبایِ دیگر که این اَثَرِ بظاهر روان را زیباتر نموده است

جاهایی شعر از وزن خروج داشته و از ضرباهنگش کاسته شده( مصرع آخر،کاملا خروج وزنی داشته ای،جاهایی از اختیارات استفاده شده و جاهایی نیز نشده است)

* چند نکته در مورد این شعر و دامنه یِ واژگان در زیر می آورم:

یکم _اینکه بنظرم استعاره، زیرمجموعه و حتی زیرساختش تشبیه است

استعاره از ریشه یِ عربیِ عار یا عور بمعنایِ عاریه خواستن و به عاریت گرفتن یا بمفهوم عرفی، امانت گرفتن است ( البته مفهوم حقوقی امانت و ودیعه چیز دیگریست)
پرسشی برایم هست و آن: وقتی مشبه به،وجود داشته باشد
وجه شبه نیز و ادات هم مستتر باشد و تنها مشبه نباشد و آن را تشبیه ندانیم. یک جای کار میلنگد !!!
هرچند به ضرورت وجود مشبه و مشبه به را باید باشند
کُلا استعاره نوعی مجاز است به افتراقی و همان تشبیه است ( به نبود ارکانی)

دوم_ اولین واژه یِ مصرعِ اولِ بیتِ دوم، نرگسان است ( واژه ی نرگسان به نحو صحیحی نوشته شده است.شاید عده ای فکر کنند که میتوان چون جمع است از واژه یِ نرگسها بهره جُست.
ای محوِ تماشایِ تو،چشمانِ پری ها ___ آیا بایست پریان بیاید؟
اساسا جمع بستنِ ان و ها در واژگان عربی و پارسی که در فرهنگ لغاتِ مملکتمان مصطلح است، هرکدام قواعدی دارد
هرچند واژگان عربی در گستره ی زبان پارسی ورود کرده و هیچ گریزی نیست ولی باز هم دارای قواعدیست
هر طور حساب کنیم باید نرگسان می آمد.
تجمیعِ واژگان پری و اسب و اژدها بصورتیست که بایست پریان و اژدهایان و مثلا اسبان آورده شود
مقصود کُلیت این کلمات است
مثلا هرگز نمی توانیم بگوییم:
اژدهاها....
نه چرخش زبانی دارد و نه مصطلح است و نه قابل قبول
ولی شاید بتوان اسبها را قبول دانست



در پناهِ مهر_ عیسی نصراللهی

بین لب و انار ( تشبیه)
دستش نمیرسد ( ضرب المثل ایرانی)
مگر هم بهانه ای.... از منظر روانشناختی میشود ( دلیل تراشی)
دستِ انار از سویی،جانبخشی و تشخیص است

تا اینجا شروعی قدرتمند و تصویر ساز و قابل قبول.
طلوعِ تبدار... زردیِ توأم با بیماریِ خودخواسته ای که در آن بسوزی و متولد گردی ( توصیفی از عشق دیدم).
از نوآوری و سلامه الاختراع چیزی نیافتم.
تا انتها همین ها را رعایت نموده ای:
با نغمه هایِ بسیارانِ واژگان
تشخیص ها و گاها، حس آمیزیهایِ درخوری.
تمام اشعارت بر همین روال و منوال میگذرند ( تنها همان آرایه ها)
که پگاهان یا شامگاهانی از تخمه و بطن و ذاتِ تلمیحاتی زایش می یابند.
چینشِ واژگانِ:
گورِ گمنامی
صبر صنوبر
حوا حوری
طلوعِ تبدار
گیلاسِ رسوایی
لذت لذیذ ( از انواع سجع)
شراب و شرر

اینان معایبِ فراوانی اند و مزایایِ کمی.(چون آزمایش و امتحانت را پیشتر پس داده اید. بایست زین پس نوآوری داشته باشید)یعنی اگر تمجیدی بوده،قبلا اعمال شده بنابراین منتظر سلامه الاختراع خواهیم بود.

* جناب قلیچ خانی، استعدادتان را پابندِ تنها اینان نکنید
دامنه یِ واژگانتان،وافرند.پس میتوانید بشورانید و به جلو برانید

موفق باشید


ظاهرا در لیست سیاه آقای قلیچ خانی قرار دارم الان فهمیدم
خواهشا این نقد را بدستش برسایند
لیست سیاه چه صیغه ایه؟
در جریان این امورات و لیست ها نبودم
حیف است. باید بیاموزیم