تمام

نگه کن بر منِ دیوانه تا شاید
به عمقِ عشق و عجزِ این دلِ مفتون رسانی دست،

سیه کن نرگسانِ مست و شیدایت، درونِ آیینه بنگر که تاشاید،بیابی علتِ این عجز و ویرانیِ من را

دعا کن یک شبی را تا نماند حالِ زارم بیقرارِ آن نگاهت
 
صدایت میکنم اما نمی خواهی بدانی چیست این آوازِ یک مجنونِ بی اقبال

فراغت روز و شب را تیره تر کرده چنان گویی که چشمانم ندارد سویِ دیدن را

فراوان بودی اما با منِ مسکین چرا محتاط میکردی رفاقت

چگونه میشود گاهی نباشی تا بدانم چیست
این احساسِ تلخِ بودنِ من در فراغت در کنارِ خاطراتت

سزاوارست دیدن تا که شاید ابرِ انگیزش به بالایِ سرم
سازش ببارد تا که سرکوبِ نگاهت را به آن عادت دهم


افسوس خواهی خورد لیکن صحبتِ نیک و بدِ این روزگار از مردمِ نامردمِ شیرین سخن را ...