برای خاطر من قصه ای بخوان ایدوست

برای خاطر من قصه ای بخوان ایدوست

دلم گرفته تر از روزهای پیشین است.

کسی که برده دلم را کجاست ؟درد این است

دلم گرفته از این روزهای تکراری

زرنگ رنگ رفیقانِ از وفا عاری

زخانه هایِ قفس، مرزهایِ دیواری

دلم گرفته از این روزگار زنگاری ..

برای خاطر من قصه ای بخوان ایدوست

شنیده ام که سخن های تازه ای داری

وچون نسیم سحر بوی دوست می آری ...

دلم گرفته از این کوچه ها که بن بستند

زابر ها که فرا دست ما تهی دستند

بر آستان ارادت،خوشا سر افشانان

کزین حضیض ِتعلق ،ترانه خوان رستند....

دلی مراست که آلاله داغ از او دارد

دلی که لاله ی صحرا چراغ از او دارد

بخوان تمام غزل های عاشقانه ی خاک

هر آن فسانه که از او نشانه برخیزد

دری گشاید واز بوی او دل انگیزد   

دری که دست دهد رقص در تبسم وصل

دری که ساز کند پرده های آوازم

دری که باز کند باز بال پروازم

دری که هست کند آنچه هست دربازم

 من آن رمیده دل بامداد آغازم

دلی که صبح ازل داشتم کجا گم شد؟

برای خاطر من قصه ای بخوان ای دوست