نی

 نی
کربلا ماند و صدای شیون و آوای نی
مصحفی روی زمین و سرسری بالای نی

کاروانی از غم و اندوه و دردی جان گداز
می سپارد جاده ها را دم به دم در پای نی

آتشی در خیمه ها و رونقی در ناله ها
نوحه ای در سینه ها ماند از غم فردای نی

گوهر دشت و بیابانست و مروارید عشق
آنچه می گیرد نشان از جوهر و معنای نی

آفتاب است آنچه می بینم سحرگاه جنون
بر فراز قله های مشرق شیدای نی

تا قیامت نغمه می خواند شکیب درد را
دلبری شیرین بیان و یار بی همتای نی

شانه بر زلف رهایش می زند دست نسیم
تا بیافشاند به گیتی عطری از سودای نی