چندکوتاه

و اما شعر ....
اول اینکه فروتنی شما را ارج مینهم . ولی برخلاف خودتان بنده معتقدم سرکار علیه استعداد شعر آیینی را دارید . و اگرچه در بسیاری از پاره هایی که نوشتید به شعر بالغ نرسیدید ، اما در دوجا عالی عمل کردید :

تو تشنه جان دادی و حالا جهانی
تشنه ی توست!

که در همینجا استعاره ی تشنه که مستقیم موضوع کربلا را به ذهن متبادر میکند ، صناعتی جالب است . و بعلاوه دوبار از کلمه ی تشنه استفاده شده با دو معنی متفاوت که اولی تشنگی ناشی از کم آبی ست و دومی ایهام از اشتیاق و عشق و طلبگی ست . و اینهم دلیلی کافی ست که بگوییم شعر اتفاق افتاده و ایکاش شاعر در همان سه خط نخست میایستاد و آن دو خط قصار را اضافه نمیکرد .
و اما اینجا :

مهمان نوازی کار هرکس نیست :
طومار دعوت بوی خون میداد

در اینجا با اجازه ی شاعر و برای خوش خوانی عبارات ، بنده دو نقطه ی بیانی جلوی خط دوم گذاشتم . خوب حالا ما با یک نهاد و یک گزاره طرفیم . البته به سبک عجم
در نهاد ، مهمان نوازی را امری مختص خوبان معرفی نموده که هرکس نمیتواند به جا بیاورد . و در گزاره با چربدستی علت ادعایش را بیان میکند که طومار دعوت بوی خون میدهد و بی آنکه نامی از حسین و کربلا و کوفه و ... ببرد . با تلمیحی مستتر و به اعتبار عقبه ی ذهنی مخاطبان ، حرف خود را میزند . و اینجاست که شعر رخ نموده و با حلاوتی هرچه تمامتر اتفاق افتاده است .

منتظریم باز ازین قلم بخوانیم . و بی شک خواهیم خواند .

مانا